Інкарпарацыя. Літоўская правінцыя ў падзелах Рэчы Паспалітай

Подробности

Опубликовано: 28.01.2016 06:02

Автор: Анищенко Евгений Константинович

Просмотров: 3232

Кніга распавядае пра падзеі, што адбываліся на тэрыторыі беларускай дзяржавы — Вялікага Княства Літоўскага — падчас падрыхтоўкі падзелу Рэчы Паспалітай і далучэння беларускіх зямель да Расіі ў канцы XVIII стагоддзя. Яна абапіраецца на ўнікальныя дакументы, знойдзеныя ў расійскіх і беларускіх архівах. Кніга ўпершыню раскрывае закулісныя планы імперскай Расіі, паказвае палітычныя ваганні мясцовай шляхты і яе эліты з нагоды магчымай змены падданства, а таксама заканадаўчых і ўзброеных спроб выратавання краіны

Я.К. Анішчанка

ІНКАРПАРАЦЫЯ

Літоўская правінцыя ў падзелах Рэчы Паспалітай

Мінск Хурсік 2003

УДК 94(470)

ББК 63.3(4 Беи)

А32

Рэкамендавана да выдання Вучонай радай Інстытута гісторыіНацыянальнай акадэміі навук Беларусі (пратакол №8 ад 12 кастрычніка 2000 г.)

Выдадзена пры частковай фінансавай падтрымцы Інстытута польскага ў Мінску (250$)

Анішчанка Я. К.

А32

Інкарпарацыя.: Літоўс. правінцыя ў падзелах Рэчы Паспалітай/Я. К. Анішчанка—Мн.Хурсік,2003.—470 с.

ISBN 985-6718-03-1

Кніга распавядае пра падзеі, што адбываліся на тэрыторыі беларускай дзяржавы — Вялікага Княства Літоўскага — падчас падрыхтоўкі падзелу Рэчы Паспалітай і далучэння беларускіх зямель да Расіі ў канцы XVIII стагоддзя. Яна абапіраецца на ўнікальныя дакументы, знойдзеныя ў расійскіх і беларускіх архівах. Кніга ўпершыню раскрывае закулісныя планы імперскай Расіі, паказвае палітычныя ваганні мясцовай шляхты і яе эліты з нагоды магчымай змены падданства, а таксама заканадаўчых і ўзброеных спроб выратавання краіны.

Кніга разлічана на прафесійных гісторыкаў і выкладчыкаў. Яе з задавальненнем прачытаюць усе, хто цікавіцца нескажонай гіторыяй Бацькаўшчыны.

УДК 94(476)

ББК 63.3(4 Беи)

ISBN985-6718-03-1

© Анішчанка Я., 2003 ©

Хурсік В., афармленне, 2003

Літаратурны рэдактар                   вядучы навуковы рэдактар выдавецтва Беларуская Энцыклапедыя Е.П.Фешчанка.

ЗМЕСТ

Уводзіны (гістарыяграфія пытання)                                                                          3—20

Раздзел І. Перш падзел – у вупражы роўнавагі                                                    21—155

§ 1. Падважнікі васалітэту                                                                                           21—54

§ 2. Афармленне расійскага пратэктарату                                                             55—98

§ З. У віры Барскай канфедэрацыі                                                                            99—132

§ 4. Легітымацыя падзелу. Сейм 1773—1775                                        133—155

Раздзел II. Другі падзел – змаганне пяром                                                             156—235

§ 1. На руінах фальшывай палітыкі                                                                          156—178

§ 2. Грымасы лагоднай рэвалюцыі                                                                           179—210

§ 3. Пад намесніцтвам Туталміна                                                                              211—235

Раздзел ІІІ.Трэці падзел – фіяска з шанцам                                                            236—290

§ 1. Паўстанне і вайна 1794                                                                                        236—266

§ 2. Пад намесніцтвам Рэпніна                                                                                   267—282

§ З. Канец прахаднога двара                                                                                     283—290

Заключэнне                                                                                                                                     291—295

Бібліяграфія і крыніцы                                                                                                                  296—353

Спіс імёнаў                                                                                                                                                      354—413

Л.М. Корзун

Уводзіны (гістарыяграфія пытання)

Шматнацыянальная і канфесіянальная Рэч Паспалітая, у склад якой уваходзіла з 1569 г. Вялікае княства Літоўскае (ВКЛ), у канцы 18 ст. апынулася ахвярай падзелаў паміж трыма абсалютысцкімі манархіямі Аўстрыі, Прусіі і Расіі. Гэтая пераломная падзея ў лёсах і геапалітыцы еўрапейскіх народаў засведчана літаральна неабсяжнай мемуарнай, прадузятай публіцыстычнай і не менш палемічнай навуковай літаратурай.

Свядома плысці па гэтым моры дапамагаюць агляды гістарыяграфіі пытанняў, звязаных з падзеламі Рэчы Паспалітай¹.Сярод іх безумоўную ўвагу заслугоўвае праца М. Сярэйскага, якая ахоплівае разнамоўную еўрапейскую літаратуру з сярэдзіны 18 ст. Гэты гісторык паказаў, што загадзя да падзелаў і ў іх час з’явіліся тэорыі, штопасля сталі канонамі пры тлумачэнні заняпаду і падзелаў Рэчы Паспалітай. Гэта – проціпастаўленне згубнай анархіі больш арганізаванаму дэспатызму, шляхецкай сваволі – жыццядзейнаму аўтарытарызму цэнтральнай улады, а таксама канцэпцыі аб тым, што польская шляхта паступілася дзяржаўнай незалежнасцю дзеля захавання ўласнага саслоўнага першынства або што яна не клапацілася пра своечасовае рэфармаванне дзяржавы з упэўненасці ў дасканаласць існуючага ладу і з таго меркавання, што суседзі зацікаўлены ў існаванні такога бар’ера паміж сабой.²

Адзначанае дазваляе пазбегнуць назойлівага пераліку і пераказу фактычнага зместу адпаведных прац, засяродзіцца на іх тэматычна-канцэптуальных палажэннях. Апраўданым будзе агляд пераважна польска-расійскай літаратуры з улікам выключнага значэння падзелаў у гісторыі гэтых суседзяў, для якіх тэрыторыя ВКЛ аказалася яблыкам разладу. Не менш мэтазгодна падзяліць гістарыяграфію прадмета на працы вызначальныя сваім зместам і кампілятыўныя, не вартыя спецыяльнай увагі.

Цікавасць да падзелаў Рэчы Паспалітай у рускай публіцыстыцы і навуцы ўзнікла ў сярэдзіне 19 ст. пад час скасавання прыгоннага права. Вядома, што расійскі царызм старанна схіляў дваран заходніх (далучаных) губерняў да прыняцця ўрадавага плану вызвалення, каб падштурхнуць уласных кансерватараў. Гэты працэс спаборніцтва ў сялянскім вызваленні і стварыў ідэйную падпору тэорыі вызваленчай місіі рускага самадзяржаў’я ў адносінах да інертнага “польскага” (каталіцкага) дваранства, якое стагоддзямі не паступалася сваім рабаўладаннем і прыгнётам “кроўных” для Расіі адзінаверцаў-праваслаўных ВКЛ. З гэтага пастулата рабілася гістарычная рэтраспектыва да падзелаў і далучэння зямель Рэчы Паспалітай да імперыі. З такіх высноў паходзіць цэлая процьма апалагетыкі расійскага патэрналізму адносна прыгнечаных і апалячаных “истинно” рускіх жыхароў ВКЛ, якое ранейшы падцэнзурны друк асмельваўся называць “вечным поприщем военной брани, великой могилой их ратей несметных, краем наживы и покормежки для соседних народов”³, краем, які Ф. Энгельс назваў прахадным дваром для расійскіх войскаў⁴, якія забываліся пра своечасовую расплату.

Першыя публікацыі адпаведнага кірунку суправаджалі каментарыі гістарычных актаў у якасці доказу спаконвечнай прыналежнасці далучаных зямель да імперыі, якія не менш за спецыяльныя працы могуць сведчыць аб ідэйнай скіраванасці гістарыяграфіі ў цэлым. Так, у 1864 г. у “Весніку Паўднёва-Заходняй Расіі” з’явіліся ўспаміны А. Вастокава. Ёй назваў прычынамі падзелаў Рэчы Паспалітай анархію і рэлігійны фанатызм палякаў, якія рабілі ўсё, каб “окаталичить и ополячить русские области…, перевести в унию массы русского народа без его согласия”⁵. Тады ж была надрукавана прамова селяніна да Кацярыны ІІ, які прайшоў праз ВКЛ каб выказаць ёй любоў і імкненне да ўз’яднання, каб папрасіць “отнять у наших властителей их самодержавную власть и своенравную волю”⁶. Гэты ж пасаж суправаджае рэдакцыйны каментар папер В. Панова, які прыводзіў словы канцлера Аляксандра Безбародкі аб тым, што пры падзелах Расія вярнула “древние российские земли с единоплеменным народом, который под самым игом польским сохранил свою приверженность к вере православной и всегда питал любовь и усердие к монархам России”. Доказам спадкаемства Расіі рэдактары палічылі і тое, што “судопроизводство при польском правлении было почти до половины прошедшего столетия на русском, а не на польском языке”⁷.

Адважнасць рускага абсалютызма ў сялянскім пытанні супрацъпастаўлялася баязліваму шляхецтву Рэчы Паспалітай і яго нерашучасці на падобныя смелыя рэформы. Каментатары да праектаў вызвалення сялян на Чатырохгадовым (Вялікім) сейме прама сказалі ў 1876 г., што “одною из самых главных причин падения Польши было систематическое угнетение народных масс,чудовищное совмещение в одной и той же стране представительного начала для господ, и самого тяжкого рабства для крестьян”⁸. В. Маўрыцкі ў 1871 г. пісаў, што прычынай гібелі Рэчы Паспалітай стала сваволя шляхты і грамадзянскае непаўнапраў’е астатніх станаў⁹, што нахіляла да думкі аб адсутнасці сапраўднай дэмакратыі там.

У 1865 г. у вялікім мемарыяле беларускі епіскап Георгій Каніскі (29ліпеня 1765 г.) гаварыў, што да царкоўнай уніі 1596 г. “в польском государстве никакой униатской церкви не было,но поспольство всё было греческой религии…”¹⁰. 3 гэтага разрасліся грувастыя абгрунтаванні справядлівасці далучэння да імперыі зямель, спрадвеку населеных праваслаўным людам, гвалтам або падманам зведзеным у праклятую ўнію. З гэтага вынікала тэорыя аб вызваленчай місіі царызму ў справе выратавання сваіх адзінаверцаў ад поўнага акаталічвання і ўніянізацыі, у справядлівасці дамагання для іх рэлігійнага і грамадзянскага рпўнапраў’я ў часы Рэчы Паспалітай. Гэтую канцэпцыю паслядоўна падтрымлівалі пры падборы гістарычных дакументаў аб дыскрымінацыі дысідэнтаў (некаталікоў)¹¹ і асабліва яе адстойваў М. Каяловіч. Прынамсі, ён называў “главной… объединительной силой” рускі царызм у яго выратавальнай місіі адносна прыгнечаных іншаверцаў Рэчы Паспалітай, для якой падзелы сталі “заслуженной карой за злоупотребление принципом аристократизма и религиозного фанатизма”¹². Праўда, Расіі давялося тройчы дзяліць апякаемую дзяржаву “вместо одного” разу, але ў гэтым вінаватай аказваецца чамусці адна Прусія.

Увогуле публіцыстыка вызваленчага перыяду не шкадавала чорных фарбаў адносна сквапнасці Прусіі, якой прыпісвала падзелы¹³ і якая “втянула” Кацярыну ІІ у іх. Аднак першая ж праца П. Шчабальскага аб вытоках дысідэнцкай справы ў расійскай палітыцы паказала ў 1864 г., што дысідэнты былі ўсяго толькі пешкай у палітычнай гульні, у тым, што Ф. Энгельс назаве зачэпкай для дамагання тэрыторыі ВКЛ “в качестве национальной русской области”¹⁴. Канцэпцыю рэлігійнага патэрналізм, у Расіі трывожыць тое, што абаронца адзінаверцаў не аднойчы душыў бунты тых жа адзінаверцаў, каб дагадзіць іх прыгнятальнікам або што уніятаў старанна замоўчвалі пры дамаганні талерантнасці ў Рэчы Паспалітай.

На такіх хісткіх падставах пісаў у 1864 г. сваю знакамітую працу аб падзенні Рэчы Паспалітай С. Салаўёў, каштоўную якраз шчодрым цытаваннем архіўных дакументаў. Прысвечана яна пераважна першаму падзелу, які гісторык выводзіў з “внутреннего безнарядья”(анархіі) Рэчы Паспалітай, нястрымнай шляхецкай сваволія, якія не маглі адолець ніякія рэформы. Падзел і далучэнне зямель ВКЛ да імперыі ён лічыў фатальнай падзеяй, справай справядлівага “торжества веротерпимости над фанатизмом”. Аднак, паколькі справядлівую справу Расіі давялося праводзіць узброенай рукой пры падаўленні Барскай канфедэрацыі,то Салаўёў прызнаваў, што “Белоруссия была приобретена по праву войны, по праву победы” ў 1772 г. Астатнія ж удзельнікі падзелу прысвоілі польскія землі “даром…, без всякого права”¹⁵. Г. Есіпаў, які першым зацікавіўся сакрэтамі падрыхтоўкі падзелу трыма манархамі, адзначыў, што яны проста кіраваліся ўзаемнымі разлікамі кампенсаваць страты ад вядзення спусташальных войнаў за іншыя тэрыторыі менавіта коштам Рэчы Паспалітай і таму імкнуліся пастаянна падтрымліваць яе бяссілле, грамадскі разлад для перыядычнага ўмяшання ў яе справы¹⁶. Адпаведныя фінансавыя разлікі былі засведчаны і публікацыяй патаемных перамоў паміж Прусіяй і Расіяй¹⁷, і абнародаваннем адпаведных прыгатаванняў у 1789—1790 гг.¹⁸.

Няпэўнасць і нелагічнасць высноў С. Салаўёва вымушала публіцыстаў самастойна шукаць адказы. У розных варыяцыях з 1863 да канца 19 ст. называліся наступныя прычыны “натуральнай смерці” Рэчы Паспалітай: “несчастный образ правления, не допускавший никакого благоустройства, самоуправство” магнатаў і шляхты, якія адхілялі ўсё, што замахвалася на іх “самовластие”, “безначалие” ў выглядзе выбарнасці караля і панавання аднагалосся (ліберум вета) пры галасаваннях на сеймах і сейміках, рэлігійная нецярпімасць, і замежныя інтрыгі¹⁹. Адзін з ананімных аўтараў выводзіў з гэтага ў 1869 г., што “нет ничего естественнееи справедливее иностранного владычества” там, дзе “не умели управлять сами”²⁰. Тым самым прама абгрунтоўвалася ідэя гібелі Рэчы Паспалітай з-за адсутнасці моцнай цэнтральнай улады ў выглядзе абсалютызму, і з-за ўпартага прытрымлівання самаўладным панствам выбарнасці ўсіх уладаў рэспублікі. Заставалася растлумачыць, якім чынам вольналюбівае саслоў’е падпарадкоўвалася замежным неабмежаваным манархам. Аднак усе сказанае адносна “самовластия дворянства” у гэты ж час ёмка абагуліў Ф. Энгельс, які зрабіў аўтарытэтнай думку аб тым, што “аристократия довела Польшу до упадка” ўпартым захоўваннем у недатыкальнасці ад перамен упадабанага грамадскага ладу або т.зв. анархіі²¹.

Публікацыя сакрэтнай перапіскі паміж Пецярбургам і пастаўленым ім на варшаўскім троне Станіславам Панятоўскім²² паказала здольнасць каралеўскага акружэння на рэформы коснага ладу. Першую навуковую спробу лагічна растлумачыць заняпад і падзелы Рэчы Паспалітай у расійскай гістарыяграфіі зрабіў М. Кастамараў. Ён адразу адмовіўся прызнаваць прычынамі катастрофы выбарнасць каралёў, засілле магнатаў, сваволю шляхты, рэлігійны фанатызм і прыгнёт сялян. Вытокі бедаў ён выводзіў з моднай тады грамадскай дэмаралізацыі, або “неспособности поляков” да самакіравання. Гэтаму не маглі дапамагчы ні рэформы, ні суседзі, якія супрацьдзеялі карэнным зменам, зацікаўленыя ў абстаноўцы слабасці і знясіленасці краіны. Кастамараў не бачыў у канфедэрацыях з іх большасцю галасоў выратавальнага сродку для перамогі ліберум вета, паколькі яны скалачваліся спехам і хутка развальваліся. На прыкладзе таргавіцкай канфедэрацыі 1792 г. ён бачыў, што канфедэрацыі запаўнялі кар’ерысты, падхалімы, якія, як дачаснікі, пад аховай замежнай зброі чынілі ад імя большасці грабяжы, гвалты, пераслед праціўнікаў. Таму, гаварыў гісторык, толькі “железная рука” знешняй сілы магла “обуздывать беспорядок и самоуправство, лечить или перевоспитывать нравы”, у выніку чаго “Польша только под давлением России и могла устроиться” пры наяўнасці ў грамадстве распаўсюджанага “угодничества силе”²³. Як відаць, гісторык не сумясціў заган рабалепства перад сілай з такім жа заганам, як грамадская сваволя.

Больш таго, Кастамараў сам жа адзначыў, што жалезная рука Расіі супрацівілася рэформам Вялікага сейма і павяла тайную падрыхтоўку праціўнікаў канстытуцыі 3 мая 1791 г. на яе звяржэнне. Гісторык назваў легкадумствам тое, што Польшу ажывіла б канстытуцыя без ўмяшання суседзяў, таму, што краіна ўжо “была игрушкой”, таму што яе прымаў сейм, “составленный из рабовладельцев”, таму што падобныя перавароты “ничего не сделали” для простанароддзя і пакінулі сялян “быдлом”, таму што рэформы “только напугали рабовладельцев” і раздражнілі прывідам свабоды мяшчан, таму што заўзятыя патрыёты словаблудзілі ў адрас 3 мая “за красную ленту” караля і вельмі спрытна адракліся ад падтрымкі пры першых сполахах вызваленчых рухаў сярод сялян і мяшчан. Кастамараў таму падтрымаў навязванне Кацярынай II гродзенскаму сейму 1793 г. і новай канстытуцыі і падзелу, якая гаварыла каралю, што палякі самі прымушалі нязгодных ўхваляць канстытуцыю 3 мая і што “примеров насильства довольно в царстве этого короля”²⁴.

Паўстанне І794 г. гісторык разглядаў як справу шляхты,якая прызвычаілася “свободно устанавливать и попирать законы”, якая і зараз эгаістычна і двудушна павялічыла цяжары для сялян. У выніку Кастамараў лічыў немагчымым знішчыць “деспотизм одних и рабство других,пока Польша оставалась республикою”. Пераход яе ў падданства да Расійскай імперыі адбыўся ўзброеным шляхам тады, калі працоўныя канчаткова зняверыліся ў гуманізме ўласных рабаўладальнікаў. Сялянства ахвотна перайшло з царства “безропотного подчинения” ў залежнасць да дзяржавы, якая вярнула сабе “то,что принадлежало ей и покоилось на вековойнародной связи”. Свой панегірык панславянскаму самадзяржаў’ю Кастамараў завершыў прызнаннем, што і пад новай уладай сялянства засталося пад ярмом ранейшых паноў “от которых искал спасения” і для якіх ужо пад Расіяй “продолжала существовать эта Речь Пасполитая”²⁵. Такім чынам, гісторык вярнуўся да тых пастулатаў, якія адвяргаў.

Лагічным працягам і шмат у чым кампіляцыяй з Кастамарава з’яўляецца серыя артыкулаў В. Цімашчук аб ролі таргавіцкай канфедэрацыі ў другім падзеле Рэчы Паспалітай. Аўтар больш падрабязна раскрыў фальшывасць кампаніі ўхвалення канстытуцыі 3 мая з боку абывацеляў, напалоханых прывідам сялянскага самаразняволення (бунтаў) і адначасова адзначыў імкненне рэфарматараў спыніць чуткі аб непрыязі да яе, каб прадухіліць замежную інтэрвенцыю ў падтрымку пацярпелых. Расія ж проста скарыстала сітуацыю з мэтай рэстаўрацыі даканстытуцыйных парадкаў, сваёй апекі пры апоры на адзінаверных сялян і пад выглядам добраахвотнага запрашэння пакрыўджаных. Каралеўскае акружэнне пайшло на закулісныя перамовы нават цаной саступкі кароны і зямель дзеля захавання дасягнутых рэформ. У цэлым, на думку даследчыка, добраахвотныя канфедэрацыі насаджаліся рэпрэсіямі гэтак жа, як і сама канстытуцыя 3 мая²⁶.

Разам з Кастамаравым другую класічную працу, спецыяльна прысвечаную гродзенскаму сейму 1793 г., выпусціў Д. Ілавайскі. Аўтар зыходзіў з палажэння аб тым, што “Польша пала жертвой” уласнай анархіі або слабасці цэнтральнай улады. Ён паказаў, што гэты сейм быў скліканы пад націскам Расіі абяцаннем выратаваць рэспубліку ад чарговага падзелу, якога дамагалася Прусія. Тым не менш, рускі пасол дырыжыраваў усімі працэдурамі пад шантажом падзелу, секвестру маёнткаў паслоў. Ілавайскі адзначыў і рабалепства паслоў, якія ўхвалялі навязаныя трактаты з-за пагрозы Пецярбурга зачыніць іх банкаўскія рахункі, адмовіць у выплаце даўгоў, якіх накапілася 250 млн. злотых. Паслы надта забаяліся агалошвання сваіх патаенных фінансавых кармушак, з-за страху перад выкрыццём займаліся закулісным гандлем з Расіяй адносна захавання маёнткаў, пасад, чыноў ужо пры новым канстытуцыйным ладзе²⁷. Праца Ілавайскага вельмі выразна асвятліла сітуацыю, якую К.Маркс падсумаваў лаканічнымі словамі: чарговы падзел Рэчы Паспалітай адбыўся “в результате сговора крупной феодальной аристократии Польши с теми державами, которые приняли участие в ее разделе… Он явился для крупной аристократии последним средством спасения от революции”²⁸.

Сярод арыгінальных твораў расійскай гістарыяграфіі першага падзелу Рэчы Паспалітай трэба назваць артыкулы М. Дубровіна і М. Чачуліна, якія вызначылі кіруючую ролю пецярбургскіх паслоў у заваяванні Расіяй “преобладающего значения в Польше”, якія літаральна адчынілі для Расіі сухапутнае акно ў Еўропу праз тэрыторыю ВКЛ²⁹.

Такім чынам, большасць прац класікаў расійскай гістарыяграфіі прысвечана перыяду ўсталявання апекі Расіі над Рэччу Паспалітай. Многія моманты падтрымання гэтай дырыжорскай ролі, у тым ліку і ўзброенага задушэння супраціўлення, гэтымі класікамі ігнараваліся, відаць з боязі спляміць аблічча вызваліцеля. Іншыя працы выходзілі кампілятыўнымі перапевамі тэм анархіі, сапсаванасці палякаў, патрэбнасці лячэння “смут” моцнай рукой таленавітых палкаводцаў і г.д.³⁰ Дасягненні расійскай класічнай гістарыяграфіі можна абагуліць наступнымі тэзісамі.

1. Падзелы Рэчы Паспалітай сталі непазбежным вынікам коснасці і неўспрымальнасці эгаістычнай шляхтай любых перамен упадабанага ладу, у тым ліку і неабходнасці ўсталявання дзеяздольнай цэнтральнай улады ў выглядзе ўласнага абсалютызму. Рэспубліка была асуджана на падпарадкаванне чужаземнаму дыктату.

2. Расія замацавалася ў ролі дырыжора ўнутраных спраў Рэчы Паспалітай пры добраахвотнай згодзе (запрашэнні) падатлівых магнатаў і пры імкненні прыгнечанага адзінавернага сялянства далучыцца да імперыі. Гэтае далучэнне з’яўляецца справядлівым і законным аб’яднаннем карэнна-рускіх зямелъ з іх жыхарамі ў межах старадаўняй дзяржавы.

З. Рэч Паспалітая служыла для суседзяў аб’ектам кампенсацый за страты або няўдалыя войны за іншыя тэрыторыі. Адступленні Расіі ад сваей апекі цэласнасцю Рэчы Паспалітай і ўдзел у падзелах вымушаны націскам пераважна Прусіі і выкананы з мэтай захаваць рэспубліку у якасці бар’ера на выпадак міжусобнай еўрапейскай вайны.

У цэлым дваранска-манархічная гістарыяграфія Расіі вызначыла самастойна прычыны і механізмы падзелаў, якія адзін з класікаў марксізму падсумаваў формулай: Рэч Паспалітая, як “дворянская республика, основанная на эксплуатации и угнетении крестьян, не способная по своей конституции ни к какому общенациональному действию”, была асуджана "тем самым стать легкой добычей своих соседей". Больш таго, гаварыў Ф. Энгельс, “Западная Россия,” г. зн. і жыхары Беларусі, “спокойно подчинялись господству русских”, а само “господство России играет цивилизаторскую… прогрессивную роль” у здольнасці яе асіміляваць чужародныя элементы ў параўнанні з “шляхетско-сонной Польшей”³¹. Паколькі марксізм хутка стаў афіцыйнай ідэалогіяй савецкай дзяржавы, то няма нічога дзіўнага ў тым, што савецкія гісторыкі пад выглядам марксісцкіх дагматаў уваскрашалі ўсе набыткі расійскай гістарыяграфіі 19 ст. наконт прагрэсіўнасці і легітымнасці далучэння. У выніку савецкая навука была асуджана на доўгую схаластычную кампіляцыю дасягненняў папярэднікаў, падганяючы іх, хіба што, пад штучнае ідэалагічнае сіта прагрэсіўных і рэакцыйных з’яў, пад фаталізм ужо капіталістычных тэндэнцый³².

Прыкладам штучнасці падобных схем можа быць спроба У. Пічэты ў 1953 г. паглядзець на паўстанне 1794 г. праз прызму няўмольнасці буржуазнага прагрэсу. Паражэнне прагрэсіўнага пачатку яму давялося тлумачыць тым, што “шляхетско-буржуазный блок предпочитал политическую смерть своего государства демократической революции, а руководители восстания своей шляхетской политикой обрекли его на неудачу”. У духу класікаў ён заснаваў традыцыю глядзець на асаблівасці паўстання ў ВКЛ з таго боку, што віленскія кіраўнікі паспяшаліся выступіць адасоблена з-за незадаволенасці скасаваннем аўтаноміі княства і ўвядзення унітарнай дзяржавы па канстытуцыі 3 мая 1791 г.³³. Гэты пастулат у пачатку 90-х гадоў выліўся нават у думку, што віленскі паўстанцкі ўрад збіраўся аднавіць “незалежную Беларуска-Літоўскую дзяржаву”. Дыскусія вакол вызначэння сацыяльнага характару і ролі паўстання ў гісторыі ВКЛ, тым не меней, паказала, што віленскае кіраўніцтва трымалася асноў канстытуцыі 3 мая³⁴. Гэтая палеміка сама адлюстроўвае нявырашанасць паўстанцкім кіраўніцтвам пытання – рэалізаваць рэформы Вялікага сейма радыкальным чынам пад час паўстання або адкласці іх да перамогі.

Ліквідацыя самастойнасці Рэчы Паспалітай самую багатую літаратуру спарадзіла сярод польскамоўных аўтараў, якія не абміналі ўвагай нікога і нічога, што толькі фігуравала на сцэне падзелаў. Пошук іх прычын і адказных актыўна пачаўся ў пачатку 19 ст. з раздваення пазіцый. Адзін падыход у 1830 г. акрэсліў граф Адам Гуроўскі, які называў падзелы фатальнай божай карай за ўласныя грахі дэмаралізаванага насельніцтва, чаму трэба скарыцца і смірна падпарадкавацца чужаземнай уладзе, асабліва расійскаму самадзяржаў’ю, як самаму лепшаму ў свеце³⁵. Другі кірунак вызначылі І. Нямцэвіч і І. Лялевель, якія выводзілі катастрофу з занядбання арыстакартыяй традыцый дэмакратыі, якая паралізоўвала ўсякія рэформы спарахнелага ладу з нежадання паступіцца сваім саслоўным эгаізмам на карысць іншых станаў³⁶. Прыкладна ў сярэдзіне 19 ст. абодва напрамкі сфармулявалі сукупнасць прычын гібелі Рэчы Паспалітай: косна-анархічны лад, непрыдатны для рэфармавання, неабмежаваны праізвол магнатаў-шляхты, выбарнасць каралеўскага пасада, выгаднага для замежнага ўмяшання, аднагалоссе (ліберум вета), якое прыводзіла да стагнацыі сеймаў і безуладдзя ў цэлым (анархіі), шкоднасць канфедэрацый з іх большасцю галасоў, якія расколвалі краіну і тым самым спрыялі замежнаму панаванню, і г.д.

Пры высвятленні ўзаемадзеяння гэтых фактараў, польская гістарыяграфія надалей развівалася ў дыскусіі паміж кракаўскай і варшаўскай школамі. У цэнтры спрэчак стаяла пытанне аб здольнасці дзяржавы рэфармавацца або ўласнымі сіламі або пад пратэкцыяй суседзяў. Кракаўская школа выводзіла заняпад з тэорыі “натуральнай смерці” Рэчы Паспалітай пры яе ўпартым нежаданні мець моцную центральную ўладу на ўзор абсалютных манархій у суседзяў³⁷. Варшаўская школа канцэпцыю безнадзейнасці замяняла аптымістычным пошукам праяў станаўлення ўласнай канстытуцыйна-абмежаванай манархіі, яе здольнасці праводзіць палітыку сацыяльнай гармоніі на аснове традыцый шляхецкай дэмакратыі, сканаўшых пераважна пад замежным гвалтам³⁸. Гэтыя разыходжанні і супадзенні далей спляталіся пры вырашэнні канкрэтных праблем і тэм.

У агульным плане пытанні першага падзелу прадстаўлены больш у іканаграфічных працах гісторыкаў кракаўскай школы, якія тлумачылі гэты падзел непазбежным следствам анархіі краіны, бяспраў’я сялян, здрадніцтва эліты, адсутнасці эфектыўнай цэнтральнай улады.³⁹ Гэтую традыцыю падмацоўвалі публікацыі мемуараў сучаснікаў⁴⁰ і асабліва працы, прысвечаныя ролі Барскай канфедэрацыі 1768—1772 гг. у знясільванні краіны, што прычынілася непасрэднай падставай для агрэсіі трох суседзяў⁴¹. Е. Міхальскі лічыў бясслаўны фінал гэтай канфедэрацыі вынікам шляхецкіх ілюзій у тым, што слабая Рэч Паспалітая выстаіць з-за аднолькавай зацікаўленасці агрэсіўных суседзяў у гэтай анархіі дзеля захавання еўрапейскай раўнавагі паміж імі⁴². Паколькі ж падзел адбыўся, то гісторыкі зацікавіліся правалам першых рэформ караля С. Панятоўскага⁴³, працэдурамі і вынікамі ганебнага сейма 1773—1775 гг.⁴⁴, якія таксама праводзіліся ў вострых сутычках ахоўнікаў старавеччыны і абнаўленцаў⁴⁵.

Лёс рэформ у пазіцыі “вольных” шляхецкіх сходаў набыў самастойнае навуковае значэнне сярод даследчыкаў⁴⁶. Е. Міхальскі на падставе інструкцый сеймікаў 70—80-х гг. заключаў, што іх праграмы выражалі негатыўнае стаўленне шляхты да дзяржаўных пераўтварэнняў⁴⁷, тады як А. Страйноўскі толькі расійскіх паслоў лічыў “галоўнымі глушыцелямі рэформ”⁴⁸. Яго падтрымліваў Е. Лоек, гаворачы, што застой навязаны гарантыямі суседзяў, у тым ліку трактатамі з Расіяй 1768 і 1775 гг.⁴⁹. Яшчэ адна група даследчыкаў коснасць ладу лічыла гістарычнай традыцыяй, замацаванай з канца 17 ст. у забароне ўсякіх змен любым сеймам. Таму любыя перабудовы аказваліся дарэмнымі, безвыніковымі, а ў дадатак праводзіліся атачэннем караля пад кантролем Расіі і з паслядоўным пазбаўленнем выбарчых правоў немаёмнай шляхты⁵⁰. Найноўшыя даследаванні пацвердзілі ўкаранеласць сярод шляхты апалагетыкі і веры ў дасканаласць існуючага ладу, шкоднасці яго змен. Упэўненасць шляхты ў тым, што слабая Рэч Паспалітая нікому не пагражае, вылілася ў палітычную стагнацыю і байкатаванне любых спробукараніць нязвыклы дэспатызм абсалютызму, пагражаючы нізрынуць залатыя вольнасці⁵¹.

Гэтая згубная самаўпэўненасць выразна праявілася на абшары ВКЛ, дзе шляхецкія сеймікі выступалі паслухмянай прыладай магнацкіх клік – ці то водцы антыкаралеўскай партыі Караля Радзівіла⁵², або каралеўскага фаварыта Антона Тызенгаўза⁵³. На жаль, аб сутнасці шляхецкай дэмакратыі тут мы больш даведваемся не з навуковых доследаў, а ад сведкаў. Яны пісалі, што “свабода, якой так ганарацца палякі, з’яўляецца справай адной магнатэрыі і шляхты”, што неабмежаваны ўціск сялян тут “горшы за тыранію абсалютнай улады”, што тут “ніхто не выконвае сваіх абавязкаў дарма”, а ўсе тытулы, пасады купляюцца і прадаюцца, што тут лічаць усякія прававыя інстытуты “труной вольнасці, пачынаюць і завяршаюць судовыя працэсы гарэлкай” і самасудам, не жадаючы падпарадкоўвацца ніякай цэнтральнай уладзе⁵⁴. Гэты прававы нігілізм пад плашчом “найдасканалейшага” статута не мог не адазвацца на спробах чатырохгадовага сейма (1788—1792 гг.) радыкальна перабудаваць увесь грамадскі гмах пры спрыяльнай адсутнасці замежных войск у краі.

Пачатак сінтэтычнаму вывучэнню прац Вялікага сейма заснавалі ў канцы 19 ст. У .Смаленскі⁵⁵ і У. Калінка. Два тамы апошняга гісторыка вылучаюцца сістэматызаванай канцэпцыяй некрывавай або аксамітнай рэвалюцыі на сейме ,які памкнуўся змякчыць уціск паноў-шляхты над сялянамі шляхам дзяржаўнага рэгулявання, без парушэння карэнных асноў сацыяльных узаемаадносін⁵⁶. Наступныя гісторыкі стараліся ўважліва прасачыць сеймавыя навацыі ў плане стварэння баяздольнай арміі⁵⁷, самастойнай аўтакефальнай праваслаўнай царквы⁵⁸, кадыфікацыі заканадаўства і уніфікацыі самой уніі Кароны з ВКЛ⁵⁹. Як самыя абагульняючыя працы аб Вялікім сейме, так і спецыяльны артыкул Е. Міхальскага аб пасольскіх наказах сеймікаў, паказвалі, што шляхта прытрымлівалася кансерватыўнай веры ў дасканаласць ладу і разлічвала на абароненасць дзяржавы гарантыямі суседзяў або іх дапамогай у выпадку еўрапейскай вайны⁶⁰. Аднак вераломная вайна 1792 г. пахавала гэтыя надзеі, а працы аб стварэнні ворагамі перадавой канстытуцыі 3 мая 1791 г. таргавіцкай канфедэрацыі канчаткова скрушылі дарэмныя спадзяванні⁶¹. У. Скаўронскі нават мусіў назваць разлікі рэфарматараў безнадзейнымі з-за банкруцтва памяркоўных крокаў⁶².

Гродзенскі сейм 1793 г., які аформіў вынікі таргавіцкай здрады і другога падзелу краіны, найбольш змястоўна разгледжаны ў працах Л. Вегнэра, У. Смаленскага⁶³, а таксама добра прадстаўлены ў мемуарах Я. Сіверса, А. Трэмбіцкага, Л. Гінета⁶⁴. Л. Кадзела прадпрыняў спробу аптымістычнай ацэнкі гродзенскага сейма з погляду на стварэнне ім “разумнага і людскога ўрада” пад шчытом расійскай апекі, безвыходнасці дзеянняў натхніцеляў гэтага плана ва ўмовах дамаганняў Прусіі⁶⁵. Гісторык назваў сейм “не камедыяй, а трагедыяй”, якая ў наступным годзе вылілася ў непрымірымую барацьбу памяркоўнай і якабінскай плыняў пад час паўстання 1794 г.

Практычна ўсе даследчыкі гэтага паўстання адзначаюць, што павадыры паўстання, у тым ліку і Тадэвуш Касцюшка, трымаліся памяркоўнай лініі Вялікага сейма ў сваім клопаце правесці патрэбныя перамены часова, у рамках праграмы сацыяльнай гармоніі станаў, дзеля ўнікнення замежнай інтэрвенцыі⁶⁶. Другое, якабінскае крыло звычайна звязваюць з асобай палкоўніка Якуба Ясінскага і ягонымі спробамі скіраваць паўстанне ў ВКЛ у бок неадкладнага ўвядзення сацыяльнай роўнасці па прыкладу Францыі⁶⁷. Найбольш грунтоўна асаблівасці паўстання ў ВКЛ разгледзелі Г. Масціцкі і З. Сулек, дасягненні якіх прадоўжаны ў многіх працах кампілятыўнага характару⁶⁸ Польскія даследчыкі здолелі ахапіць увагай розныя бакі ваенна-арганізатарскай дзейнасці паўстанцаў, праўда пераважна на прыкладзе польскай тэрыторыі. Яны выдатна паказалі, што ваганні кіраўнікоў і выканаўчых органаў паўстання паміж барацьбой за незалежнасць і пастаяннымі саступкамі шляхецкаму эгаізму прывялі да паражэння і канчатковай гібелі дзяржавы⁶⁹. Сярод гэтых горкіх ацэнак існуе меркаванне, што якабінцы адказныя за правакаванне грамадскага расколу і спрыянне збройнай інтэрвенцыі Прусіі, Аўстрыі і Расіі⁷⁰. Аднак, паколькі паўстанне было задушана сумесна трыма манархамі, то большасць гісторыкаў не прыдавалі годнай увагі самому акту выканання трэцяга, апошняга, падзелу Рэчы Паспалітай паміж захопнікамі.

Пры ўсіх адценнях розніцы пазіцый у тлумачэнні прычын і абставін падзелаў Рэчы Паспалітай польскамоўная гістарыяграфія выпрацавала ўмоўна некалькі ацэначных мадэляў. Першую можна назваць тэорыяй самазабойства кракаўскай школы (безуладдзя), якое свядома падтрымлівалі і апекавалі зацікаўленыя суседзі. Другая тэорыя буфера або выжываемасці ўяўляе краіну востравам свабоды, абароненага ўзаемным саперніцтвам агрэсіўна настроеных суседзяў і вольналюбствам шляхты з яе верай у дасканаласць існуючага грамадскага ладу. Трэцяя, менш пашыраная, тэорыя дагаворна-ўніянісцкага тыпу дзяржавы выстаўляе яе міралюбна-талерантнае аблічча ў параўнанні з дэспатычнымі рэжымамі суседзяў, зацікаўленымі ў распальванні рэлігійных канфліктаў дзеля замацавання сваіх вялікадзяржаўных уплываў у краіне.

Апошнія абагульняючыя працы польскіх даследчыкаў паказалі, што Расія з самога пачатку пастаўлення на трон С. Панятоўскага процідзейнічала аздараўленчым рэформам разам і ў саюзе з кансерватыўнымі сіламі ўнутры Рэчы Паспалітай⁷¹, што гэтыя рэформы правальваліся, бо не парушалі карэнных прынцыпаў будовы дзяржавы і засілля магнатаў, якія ўдала скарыстоўвалі традыцыйныя інстытуты агульнашляхецкага прадстаўніцтва (вольную элекцыю, ліберум вета, канфедэрацыі і самыя сеймікі) для процідзеяння станаўленню ўласнай эфектыўнай цантральнай улады з абсалютным манархам на чале яе⁷².

Прыведзеныя ацэнкі, пры ўсёй іх схематычнасці, паказваюць, што падзелы Рэчы Паспалітай неад’емныя ад унутранай гісторыі складаючых яе народаў гэтак жа, як іагульнаеўрапейскіх стасункаў у цэлым. Шырыня праблематыкі не дазволіла ні расійскім, ні польскім даследчыкам спецыяльна засяродзіцца на вызначэнні ВКЛ у пахаванні падзеламі некалі неспакойнай еўрапейскай дзяржавы. Аднак досыць легка пры гэтым вызначыць храналагічныя межы часу – падзелы адбыліся пры цараванні расійскай імператрыцы Кацярыны ІІ (1762—1796) іпастаўленага ёю караля С. Панятоўскага (1764—1795).

Пры ўсіх супадзеннях розных канцэпцый, школ і мадэляў у тлумачэнні заняпаду Рэчы Паспалітай можна адзначыць шэраг дыскусійных і цьмяных праблем у гістарыяграфіі праблемы. Паколькі з 1764 г. палітычная эліта Рэчы Паспалітай паслядоўна арыентавалася на Расію, то няясныя матывы пачарговага адступлення яе ад сваіх апякунскіх правоў і саўдзелу ў падзелах з Аўстрыяй і Прусіяй. Паколькі ворагі караля таксама прытрымліваліся прарасійскай арыентацыі, то не зразумелыя падставы іх саюзніцкіх абавязкаў пры кожным падзеле, гэтак жа, як і змены персанальнага складу памагатых. Практычна адкрытым застаецца пытанне аб добраахвотнасці і гвалтоўнасці пры афармленні расійскага пераважнага ўплыву, адказнасці за гэта шляхецкага саслоў’я ў цэлым. Праблемным аказваецца пытанне, у якой ступені ўзрасталі або звужаліся магчымасці рэфармавання краіны ў залежнасці ад паступовага скарачэння тэрыторыі. Існуючая літаратура не дае адказу на пытанне аб дынаміцы пазіцыі шляхты адносна прынцыповых падзей часоў падзелаў ні ў іх храналагічным ланцугу, ні ў сэнсе кадравага складу удзельнікаў сеймікаў. Не асветлены дагэтуль таксама змястоўны бок супрацьстаяння цэнтралісцкіх і аўтанамісцкіх плыняў у рэчышчы агульнадзяржаўных пераўтварэнняў. Таму гэта даследаванне нацэлена на вырашэнне згаданых задач з улікам набыткаў гістарыяграфіі і на падставе малавядомых архіўных крыніц.

У цэнтры дадзенай працы пастаўлена ВКЛ, якое пры падзелах было больш чым проста прахадным дваром у геапалітыцы суседзяў. Мэтай працы ставіцца вызначэнне ўзаемадзеяння грамадскіх працэсаў унутры ВКЛ з падзеламі Рэчы Паспалітай і ўплыў апошніх на характар гістарычнай эвалюцыі ВКЛ у аналізуемы перыяд. Чым было ВКЛ у гэты час – калідорам расійскага ўплыву ці бастыёнам “дэмакратыі” супраць агрэсіўнага Усходу – прыкладна так можна сфармуляваць канчатковую мэту працы.

Праца заснавана пераважна на малавядомых архіўных крыніцах, з чаго паўставалі дзве цяжкасці пры іх сістэматызацыі. Адсутнасць папярэдняй публікацыі дакументаў, кшталту тэматычных зборнікаў, прымусіла перадаваць іх змест максімальна поўна і дакладна. Грувасткія паведамленні спрашчаліся і скарачаліся толькі ў тых месцах, калі яны супадалі з існуючымі ў літаратуры абагульненнямі. Па-другое, даводзілася браць бок поўнага вызначэння і цытавання з-за навізны многіх характарыстык, асабліва што тычыцца праграм шляхецкіх сеймікаў і кола іх удзельнікаў. Паўтарэнні сюжэтаў вынікаюць з факталогіі і робяцца для вызначэння ўстойлівасці або дынамікі той ці іншай з’явы. Нарэшце, цяжка дабіцца прыгожай рэжысуры аналізу там, дзе пэўныя факты пераплецены безліччу ўплыву іншых, кожны з якіх варты называцца вызначальным. Таму аўтар імкнуўся глядзецъ на авансцэну падзей панарамна.

Паколькі праца зыходзіць з інфармацыі першакрыніц, то было б недарэчным апярэджваць аналіз механічным пераказам іх зместу. Значны пласт даведак узяты з архівасховішчаў Нацыянальнага гістарычнага архіва Беларусі (НГАБ). Гэта тычыцца актаў земскіх і гродскіх судоў ВКЛ, у якіх зарэгістраваны працэсы ўдзельнікаў падзей вакол барацьбы за зямлю, сялян, пасады, таксама маніфесты сеймікаў (лаўдымы) і канфедэрацый з персанальным складам падпісантаў. У рознай ступені паўнаты гэта дазваляе ўпершыню паўнакроўна прасачыць эвалюцыю праграм, настрояў шляхты за ўвесь разглядаемы час, вызначыць кадравы партрэт выбаршчыкаў і іх прадстаўніцтва ў розных органах улады. У нязначнай ступені патрэбныя матэрыялы распылены па рознагаліновых фондах Расійскага дзяржаўнага архіва старажытных актаў (РДАСА). Гэта пераважна персанальныя зборы канцылярыі Кацярыны II іяе фаварытаў, перапіска іх з падначаленымі центральнымі і мясцовымі кіраўнікамі (намеснікамі, губернатарамі і г.д.) з нагоды фарміравання ўпраўленчых рашэнняў, заканадаўчых пастаноў, кадравай палітыкі на далучаных землях.

3 Расійскага дзяржаўнага ваенна-гістарычнага архіва (РДВГА) браліся дакументы фондаў, якія тычыліся складу і дыслакацыі войскаў, іх матэрыяльнага забеспячэння і ўзаемаадносін з мясцовым насельніцтвам, планавання баявых аперацый і характарыстыкі як дробных, так і буйных сутычак пры падаўленні ўзброеных канфедэрацый і паўстання 1794 г. Шмат гэтых звестак дубліруецца з іншымі архівасховішчамі, што спрыяе ўдакладненню інфармацыі і яе ўзбагачэнню. Гэта тычыцца самага вялікага збору крыніц Архіва знешняй палітыкі Расійскай імперыі (АЗПРІ), або ведамства, якое займалася непасрэдным і агульным планаваннем падзелаў, узгадненнем палітыкі Расіі з іншымі саюзнікамі, у тым ліку і прыслужнікамі ў ВКЛ. Значэнне гэтага дакументальнага збору ў поўнай меры адлюстравана зместам дадзенай працы, а таксама тым, што гэта — раней сакрэтныя або закулісныя таямніцы гісторыі, якую некаторыя вядомыя даследчыкі прыводзілі ў кан’юнктурнай інтэрпрэтацыі. Некаторыя матэрыялы па дысідэнцкай справе выяўлены ў Расійскім дзяржаўным гістарычным архіве (РДГА) у слабараспрацаваным фондзе уніяцкіх мітрапалітаў. Нарэшце, дапамаглі пры падрыхтоўцы тэксту сціплыя зборы дакументаў у рукапісных фондах Расійскага дзяржаўнага гістарычнага музея (РДГМ) і Расійскай дзяржаўнай бібліятэкі (РДБ). Частка гэтых матэрыялаў ужо апрацавана аўтарам у артыкулах і ўжываецца зараз для большай дакладнасці інфармацыі.

Пераважная ўвага да рускамоўных крыніц прадыктавана ў першую чаргу тым, што архівы Польшчы і іншых краін, саўдзельнікаў падзелаў, ужо даўно распрацаваны ў змястоўных творах даследчыкаў, аб чым сведчыць і прыведзены тут сціплы гістарыяграфічны аглад праблемы. Аўтару застаецца толькі абапірацца на гэтыя дасягненні ці карэкціраваць іх. Па-другое, у існуючых працах надта не хапае дакументальных характарыстык пазіцыі Расіі пры ўсіх падзелах, тым больш што яна аказалася галоўным вяршыцелем лесу падначаленых сабе зямель ВКЛ. На гэта асабліва скардзяцца польскія гісторыкі.

Пры выбары метаду даследавання аўтар кіраваўся храналогіяй падзей. Таму часта даводзілася адступацца ад тэматычнай канвы, каб высветліць значэнне розных акалічнасцяў (фактараў) за пэўны прамежак часу ў агульнай дынаміцы разглядаемых працэсаў. Прозвішчы і імёны падаюцца поўнасцю пры іх першым упамінанні, а для лепшай арыентацыі ў калаўроце персаналіяў у дадатку змяшчаецца спіс імёнаў. Пры спасылках на крыніцы на першае месца ставіцца іх месцазнаходжанне ў архівасховішчах для таго, каб паказаць, адкуль, калі гэта здаралася, даследчыкі бралі свае даведкі.

Аб’ект даследавання акрэсліваецца межамі сучаснай Беларусі, землі якой у разглядаемы час складалі большасць прасторы ВКЛ, аднак у афіцыйных, публічна-прававых актах адпаведнага перыяду яны называліся правінцыяй ВКЛ або Літоўскай правінцыяй. Аўтар старанна прыводзіць палажэнні сеймаў і сеймікаў адносна гэтага пытання, каб чытач самастойна ўпэўніўся ў трываласць падобнага тэрміну “літоўскі” ці “літвінскі”.

Аўтар спадзяецца, што ўсё зробленае ім ніжэй спалучае інфармацыйныя каштоўнасці з належным навуковым узроўнем і аб’ектыўнасцю ўласных высноў. Ён вельмі ўдзячны прапановам сваіх першых чытачоў, асабліва В. Грыгор’евай, А. Доўнару, А.Краўцэвічу, бескарыслівай дапамозе Е. Фешчанка і мецэнатскаму клопату.

1. Туполев Б.М.Фридрих II,Россия и первый раздел Польши// Новая и новейшая история,1997,№ 5.С. 171—192;Носов Б.В.Разделы Речи Посполитой и русско-польские отношения второй половины ХVШ века в зарубежной историографии // Славяноведение. 1993. № 5. С. 86—100; Кручковский Т.Т. Проблемы разделов Речи Посполитой в русской историографии второй половины ХІХ — начала XX века // Там жа. С. 76—85; Носов Б.В. Курляндское герцогство и российско-польские отношения в 60-е гг. ХVШ века. К предыстории разделов Речи Посполитой // Там жа. С. 54—66; Кареев Н.И. Падение Польши в исторической литературе. СПб., 1888; Szerejski M.N. Europa a rozbióry Połski. Warsz., 1970; Ён жа. Upadek Połski a "odrodzenia" narodu w historiografji polskiej konca ХIX wieku // Przegląd Historyczny. 1972. T. 63. Z. 3. S. 413—436; Drozdowski M. Historiografia polska о konfederacyi Barskiej // Universitatis Gedanensis. 1960. № 15. S. 25—36; Zełińska Z. Pytania wokol genezy I rozbioru // Ziemie polnoczne Rzeczypospolitey połsko-litewskiey w dobie rozbiorów 1772— 1815. Warsz.–Toruń, 1996. S. 7—12

2.SzereyskiM. Europa… C. 24, 49, 50, 54, 57, 70, 74, 78—79, 99, 106

3. Турчинович Ф. Обозрение истории Белоруссии с древнейших времен. СПб., 1857. C. 239

4. Маркс К., Энгельс Ф., Сочинения. Изд. 2-е. М., 1962. Т. 22. С. 19

5. Востоков А. Старческие воспоминания // Вестник Юго-Западной России. Киев, 1864. Т. З. Кн. 8. С. 45—46

6. Речь старопольского крестьянина, произнесенная перед императрицей Екатериной II // ВЮЗР. Киев, 1864. Т. З. Кн. 7. С. 4—18

7. Из бумаг Василия Степановича Попова // Русский архив. М., 1865. № З. С. 789—790. Гэтае сцвярджэнне даслоўна паўторана:Тарле Е.В.ЕкатеринаВторая и её дипломатия.М.,1945.С.20:Грыцкевіч В. Два погляды на адну Канстытуцыю //Полымя.1993.№9. С. 188

8. Крестьяне в Польше накануне последнего раздела// Славянский сборник. Пг.,1876. Т. 3. С. 70

9. Маврицкий В.Положение крестьянства в Польше и Западной России// Вестник Западной России.Вильно, 1871.Т.9.Кн. 3.С.2; Документы,объясняющие историю Западно-русского края и его отношения к России и Польше. СПб., 1865.С. 372—418

10. Документы,объясняющие… С.374

11. Содержание доклада,поднесенного сейму от депутации о бунтах 26 марта 1790 г.// Чтение в обществе истории и древностей Российских.М., 1865.к.2.С.6—27; Аб тым жа:Бродович Ф.Исторические записки о событиях на Волыни и Подолии в 1789 г.//ЧОИДР. М., 1868. Кн. 4. С. 961, 979

12. Коялович М. История русского самосознания по историческим памятникам и научным сочинениям. СПб., 1884. С. 338, 375; Ён жа. Историческое исследование о Западной России. СПб., 1865. С. 56

13. Розов А. Кто был виновником первого раздела Польши // Беседа. М., 1872. Кн. 8. № 8. С. 336; Первый раздел Польши // Зритель. 1863. № 35. С. 298, № 36. С. 328, 333

14. Маркс К., Энгельс Ф. Соч. Т. 22. С. 19; Щебальский П. Русская политика и русская партия в Польше до Екатерины II. М., 1864. С. 6, 34, 46

15. Соловьев СМ. История падения Польши // Соловьев С.М Сочинения. М., 1995. Кн. 16. С. 411; Там жа. Кн. 14. С. 580—582

16.Есипов Г. Фридрих II и граф Панин // Беседа. М., 1871. Кн. 1. С. 289

17. Бумаги, касающиеся I раздела Польши (из архива графа П. Панина) // РА. М., 1871. Т. 2. С. 1794—1798, М., 1872. Т. 10. № 1. С. 42—97

18. Григорович Н. Канцлер князь Александр Андреевич Безбородко в связи с событиями его времени // Сборник русского исторического общества. М., 1879. Т. 26. С.422, 430; Русская старина. 1876. Т. 17. № 10. С. 215, № 12. С. 640, 644

19. Кульжинский И. Последнее пятидесятилетие Польши // Вестник Юго-Западной и Западной России. Киев, 1863. Т. 3. Кн. 7. С. 17; Федоров И.Л. Граф Михаил Никитич Кречетников. Каменец-Подольск. 1893. С. 4, 31, 39; Внутренние причины падения Польши // РС. СПб, 1900. Т. 103. С. 325; Бильбасов В. История Екатерины II. Берлин, 1890. Т. 2. С. 197, 369, 373; Ключевский В.О. Курс русской истории. М., 1958. Т. 5. С. 34, 40, 45, 52, 61; Кареев Н. Исторический очерк польского сейма. СПб., 1893

20. Польский элемент на Западе России // Вестник Западной России. Вильно, 1869. Кн. 7. Т. 8. С. 4, 7

21. Маркс К., Энгельс Ф. Соч. Т. 16. С. 164

22. СРИО. СПб, 1878. Т. 22; 1883. Т. 37; 1886. Т. 51; 1887. Т. 57; 1889. Т. 67; 1885, Т.47; 1893. Т. 87; 1901. Т. 109

23. Костомаров Н.И. Последние годы Речи Посполитой. СПб., 1870. С. 25, 75, 99, 112, 121, 144—145, 522, 527

24. Костомаров Н. Последние годы… С. 462, 472, 618

25. Костомаров Н. Последние годы… С. 698, 809, 860, 863, 867, 870

26. Тимощук В.В. Тарговицкая конфедерация // РС. СПб., 1904. Т. 120. № 6. С. 680, № 7. С. 165, 1905. № 1—2. С. 211

27. Иловайский Д. Гродненский сейм 1793 года – последний сейм Речи Посполитой. М., 1870. С. 11—13, 16, 108, 188, 214, 244, 263, 312—313

28. Маркс К. Дебаты по польскому вопросу во Франкфурте-на-Майне // Маркс К., Энгельс Ф. Соч. Т. 5. С. 352

29. Дубровин Н.Ф. Князь М.Н. Волконский и его донесения из Польши // Вестник Европы. 1868. Т. 6. Кн. 11. С. 83—141, Кн. 12. С. 543—594; Ён жа. Накануне первого раздела Польши 1770. № 1870. С. 191—251; Чечулин Н.Д. Внешняя политика России в начале царствования Екатерины II (1762—1774) // Записки историко-филологического отделения факультета императорского Санкт-Петербургского университета. СПб., 1896. Ч. 40; Ён жа. Политика России в Польше пред первым разделом // Журнал министерства народного просвещения. СПб., 1896. Ч. 306. С. 314—369, Ч. 307. С. 1—44

30. Гейсман П.А. Конец Польши и Суворов. СПб., 1900; Энгель А. Описание дел, хранящихся в архиве Виленского генерал-губернаторства. Вильно, Т. 1. Ч. 1—2; Ильенко А.К. Начало конца Польши. СПб., 1898; Записки Сергея Александровича Тучкова. СПб., 1908; Дуклан-Охотский Я. Рассказы о польской старине. СПб., 1874. Ч. 1—2; Выписки из архива канцелярии прибалтийского генерал-губернатора // Осьмнадцатый век. М., 1868. Кн. 3. С. 200—223; Воспоминания сенатора барона Карла Гейкинга // РС. 1897. Т. 91. С. 300—306; Михайлов А.Б. Истинные виновники раздела Польши // Исторический вестник. 1914. Т. 137. № 9. С. 4; Безбородко И.А. Журнал пребывания его величества Станислава Августа в Гродно 1795—1796 годов. М., 1870; О пребывании в России последнего короля польского Станислава Августа // РС. 1898. Т. 95; Рункевич С. История Минской архиепископии (1793—1832). СПб., 1893; Беднов В.А. Православная церковь в Польше и Литве. Екатеринославль, 1908; Пичета В.И. Внешняя политика Екатерины II // Три века. М., 1913. Т. 5. С. 49

31. Маркс К., Энгельс Ф. Соч. Изд. 2-е. М., 1962. Т. 27. С. 241

32. Иваницкий С.Ф. Первый период Барской конфедерации // Ученые записки Ленинградского государственного пединститута им. А.И. Герцена. 1941. Т. 45; Джервис В. К вопросу о разделах Польши // Труды исторической комиссии АН. Исторический сборник. Л., 1934. Т. 1. С. 235—250; Саркисин О.С. Польская конституция 3 мая 1791 года // Вестник Ереванского университета. Общественные науки. Ереван, 1989. № 1; Иваницкий С.Ф. Польша в половине ХVIII  в. и возникновение барской конфедерации // Ученые записки Ленинградского государственного пединститута им. А.И. Герцена. Л., 1939. Т. 22. С. 106—182; Юсупов Р.Р. Польский вопрос в политике России накануне русско-турецкой войны 1768—1774 гг. // Вестник Московского университета. Сер. 8. История. 1980. № 3; Гражуль В.С. Тайны галантного века. М., 1997; Виноградов В.Н. Век Екатерины II: прорыв на Балканы // Новая и новейшая история. 1996. № 4. С. 108—161; Никитин М.Г. К вопросу о добровольности присоединения белорусской шляхты к тарговицкой конфедерации // Веснік БДУ.1995. Сер. 3. № 1. С. 15—18; Марозава С. «Униятом не быть» // Палессе. Гомель, 1997. № 1(2); Грыцкевіч А.П. Рэлігійнае пытанне і знешняя палітыка царызму перад першым падзелам Рэчы Паспалітай // Весці АН БССР. Сер. грамад. навук. 1973. № 6. С. 62—71; Грыцкевіч В. Як месіянісцкі міф насаджаўся ў Беларусі // Спадчына. 1996. № 3; Юхо Я., Емельянчык У. За вольнасць нашу і Вашу.Мн.,1990;Карев Д.Латиняне и схизматики// Родина.1994.№ 2.С.1—4

33. Пичета В.И.К истории восстания Костюшко 1794 г.// Ученые записки института славяноведения. М., 1953, № 7. С. 183, 197, 198, 201, 207

34. Гужалоўскі А. Войска ВКЛ: апошнія старонкі гісторыі // Беларускі гістарычны часопіс. 1994. № 1; Макарова Г.В. Действия родственников и друзей, оказавшихся в России участников движения Тадеуша Костюшко, направленные на облегчение их участи // XVIII век: славянские и балканские народы и Россия. М., 1998. С. 165—173; Яна ж. Новые материалы о пребывании участников движения Т. Костюшко в России // Славяноведение. 1994. № З. С. 43—50; Грыцкевіч А.П. Паўстанне 1794 года: ход, перадумовы і вынікі // БГЧ. 1994. № 1. С. 39—47; Грыгор’еў М. Войска ВКЛ ад Сасаў да Касцюшкі. 1765—І794. Мн., 1994; Емельянчык У. Паланез для касінераў. Мн., 1994; Ён жа. Дыверсійныя рэйды ў паўстанні 1794 года на Беларусі // Весці АНБ. Сер. грамад. нав. 1994. № 2; Анішчанка Я.Яны баяліся беларускага народа// Беларуская мінуўшчына. 1997. № 6. С. 29; Ён жа. Паўстанне 1794 года: змаганне за народ // Полымя. 1995. № 5. С. 241; Ён жа. Князь Рэпнін аб паўстанні 1794 г. у літоўскай правінцыі // Гісторыя Беларусі: новае ў даследванні і выкладанні. Мн., 1999. Ч. 1. С. 6—8; Восстание и война 1794 года в литовской провинции. М., 2000

35. Маркс К., Энгельс Ф. Соч. М., 1974. Т. 42. С. 189

36.HistoriaPołski.Warsz., 1968. T. 2. Cz. l. C. 14

37. SzuyskiI. DzejePolski podlug ostatnich badań. Lwów.,1866.Т. 4. Cz. 2. S.329,371;Mosczeński A. Pamiętniki do historii Połskiej w ostatnych latach panowania Augusta III i pierwszych Stanislawa Poniatowskiego. Warsz., 1905; Prazmowski T. Dzieje trzech rozbiorów Polski oraz ruchu narodowego w XIX wieku. Warsz., 1910; Likowski E. Dzieje kosciola unieckiego na Litwie i Rusi w XVIIIi XIX wieku. Warsz., 1906. S. 270, 277; Грабеньский В. История польского народа. СПб., 1910. С. 296, 335. 345 ,361; Смит Ф. Суворов и падение Польши. СПб., 1867 Ч. 2. С. 66, 70, 74, 89, 111

38. Smołenski W. Dzieje narodu polskiego. Warsz.–Kraków, 1921. S. 64—72; Korzon T. Wewnetrzne dzieje Połski za Stanislawa Augusta (1764—1794). Kraków–Warsz., 1897. T. 1

39. Sorel A. Sprawa wshodnia w XVIII wieku. Lwów,. 1903; Konopczynski W. Dzieje Połski nowozytnej. Warsz., 1936. Т.2. S.271; Bobczynski M. Dzieje Połski w zarysie. Warsz., 1987. S. 433—434

40. Schmitt H. Dzieje panowania Stanislawa Augusta Poniatowskiego Lwów., 1868. T. 1. 1869. T. 2, 1880. T. 3; Sidorski D. Panie Kochanku. Katowiece 1987; Lubomirski S. Pod wladzą księcią Repnina. Warsz., 1971; Pamiętniki ks. Radziwilowej. Warsz., 1911; Z pamiętnika konfederatki księznej Teofilie z Jabłonskich Sapiezyney. Kraków, 1914; Pamiętniki Jozefa Wybickiego. Warsz., 1905. Cz. 1

41. Konopczyński W. Konfederacja Barska. Warsz.–Kraków. 1930—1938. T. 1—2

42. Michałski J. Schylek konfederacyi Barskiej. Wroclaw–Warsz.–Kraków. 1970. S. 24, 26

43. Rudzianski O. Stanislaw August w pierwszym okresie swego panowania. 1764—1773 r. Warsz., 1927. S. 36, 45, 75; Michałski J. Plan Czartoryskich naprawy Rzeczypospolitej // Kwartalnik Historyczny. 1956. R. 63. Z. 4—5. S. 29, 33, 42—43; Ён жа. Propaganda konserwatywna w walce zreforma w początkach panowania Stanislawa Augusta // Przeglad Historyczny. 1952. R. 43. Z. 3—4; Ён жа. Problematyka aliansu połsko-rosyjskiego w czasach Stanislawa Augusta // PH. 1984. T. 75. Z. 4. S. 717—718

44. Laszewski R. Delegacia sejmowa jako instrument ratyfikacyi I i II rozbiory Połski // Czasopismo Prawnicze-Historyczne. 1971. T. 23. 2. S. 102; Szujski J. Tadeusz Rejtan na sejmie 1773 roku. Warsz.–Lubl.–Lodź, 1917; Michałski J. Sprawa chlopska na sejmie 1773—1775 // PH. 1954. T. 45. Z. 1. S. 10—12; Ён жа. Rejtan i dylematy polaków w dobie pierwszego rozbióru // KH. 1986. T. 93. № 4. S. 979, 986—987, 999; Choecki R.J. Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r. // KH. R. 79. № 3. S. 554—556; Konczyńska W. Tadeusz Rejtan i jego «manifest» z grudnia 1773 // KH. 1933. T. 47. № 4; Янаж. Rejtan, Korsak i Bohushewicz na sejmie 1773 roku. Wilno, 1935; Wegner L. Tadeusz Rejtan na sejmie warszawskim zroku 1773. Poznań, 1873

45. Filipczak W. Rugi posełskie i losy "rozdwojonych" sejmików przedsejmowych w latach 1778—1785 // Cz. praw.-hist. Poznań. 1998. T. 49. № 1—2. S. 84—85; Strojnowski A. Sejmowa opozycja antykorolewska w czasach rządow Rady Nieustającej // Acta uniwersitatis Lodziensis. Fol. Historia. Lodz. 1984. № 18. S. 22; Michałski J. Jesze o konstytucji sejmu 1776 roku // KH. 1996. T. 103. № 3; Ёнжа. Rzekoma proba oderwania Wielkiego księstwa Litewskiego od Rzeczypospolitej po Irozbioru // Parlament, prawo, ludzią. Warsz., 1996. S. 176—181

46. Balzer O. Historya ustroju Połski. Lwów, 1906. S. 645; Laszewski R. Czynne i bierne prawo wyborcze do sejmu w latach 1764—1793 // Zeszyty naukowe uniwersytetu Mikolaja Kopernika w Torunie. Prawo. 1972. T. 52. № 11; Ёнжа. Sejmiki przedsejmowe w Роłsсе stanislawowskiej // Acta uniwersitatis Nikolai Copernici. Prawo. 1977. T. 83. № 15; Ёнжа. Jnstrukcje posełskie w drugiej połowie ХVIII wieku // Acta uniwersitatis… 1973. T. 56. № 12; Zakrzewski А.B. Sejmiki Wielkiego księstwa Litewskiego epoki stanisławowskiej (do 1788 r.) // Ziemie Polnoczne... Warsz.–Toruń, 1996. S. 59—66; Drozdowski M. Podstawy finansowe dzialałnosci panstwowej w Połsce 1764—1793. Warsz.–Poznań, 1975; Sobczak J. Zreformowane sejmiki litewskie wobec konstytucji 3 maja // Profesor Henryk Lowmiański. Poznań, 1995; Ючас М.А. Литовская шляхтa и царизм в ХVIII в. //Феодальная Россия во всемирно-историческом процессe Л., 1972. С. 407—414

47. Michalski J. Sejmiki posełskie 1788 // РН. 1960. Т. 51. Z. 1—3; Ёнжа. Publicystyka i parapublicystyka doby sejmu 1776 roku // KH. 1998. T. 105. Z. 1. S. 62—63

48. Strojnowski A. Posly Rosii w Polsce w ocence polskiej stanisławowskiej epochi // Acta uniwersitatis Lodziensis. Pol. Hist. 1944. Т. 51. S. 19

49. Lojek J. Wokół sporów i polemic. Lublin. 1991. S. 130, 138—139, 197, 203, 220.

50. Litynski A. Samorząd szlachecki w Połsce XVII—XVIII wieku // KH. 1992. R. 119. Z. 4. S. 19—20; Laszewski R. Sejm Połski w latach 1764—1793. Warsz.–Poznań, 1973. S. 13, 154—155, 162; Maciszewski J. Szlachta Połska i jei państwo. Warsz., l986. S. 60, 272—273, 276, 274; Orlowski R. Miedzy obowiązkiem obywatelskima i interesem własnym. Lublin, 1974; Szyndler B. Stanisław Malecz-Malachowski. Warsz., 1979

51. Ziełinska Z. O suksesyi tronu w Polsce 1787—1790 r. Warsz., 1991. S. 200– 219,223; Czaja A. Lata wiełkich nadzej. Warsz., 1992. S. 8, 20; Ён жа.Między tronem, bulawą a dworem Peterburskim. Warsz., 1998. S. 326, 350, 354; Wyczański A. Połska RzeczPospolita szlachecka. Warsz., 1991. S. 321, 326, 328; Kaczmarczyk Z., Lesnodorski B. Historia państwa i prawa Polski od polowy XV do roku 1795. Warsz., 1957. S. 268

52. Korzon T. Odrodzenie w upadku. Warsz., 1975. S. 313, 314, 320; Pamiętniki Franciszka Karpienskiego. Poznań, 1844; Pamiętniki Józefa Kossakowskiego… Warsz., 1891. S. 48, 200; Pamiętniki Bartolomeja Michałowskiego. Petersburg. 1857. T. 3; Rzewuski H. Pamiętniki starego szlachcica Litewskiego. Warsz., 1877. S. 108, 112—113, 172—175; Strojnowski A. Pozycia spoleczna drobnej szlachty Wiełkiego księstwa Litewskiego w koncu XVIII w. // Acta uniwers. Lodź. Fol. Historia. 1976. R. 1. Z. 4

53. Zaleski M. Pamiętniki. Poznań. 1879. S. 62, 98—99; Koscialkowski S. Antoni Tyzengauz – podskarbi nadworny litewski. Londyn, 1970—1971. T. 1—2; Ёнжа. Z dziejow komissji skarbowej litewskiej w początkach panowania St. Augusta // Ateneum Wilenskie. 1924. T. 2. Z. 7—8; Kijas A. Dzialałnosc polityczna Antoniego Tyzenhauza // Zeszyty naukowe uniwrrsitetu A. Mickewicza. Historia. 1971. Z. 11

54. Połska Stanislawowska w oczach cudzoziemców. 1963. T. 1. S. 19, 505, T. 2. S. 193, 277, 534

55. Smolenski W. Ostatni rok sejmu Wiełkiego. Kraków, 1896; Studia historyczne. Warsz., 1925. S. 54

56. Kalinka W. Sejm czteroletni. Lwów. 1884. Cz. 1—2

57. Rostworowski S. Z dziejow genezy Targowicy // PH. 1954. T. 45. Z. 1; Ratajczyk L. Wojsko i obronnośc Rzeczypospolitej. Warsz., 1975

58. Deruga A. Kosciol prawoslawny a sprawa "buntu" w 1789 r. we wschodnich wojewodstwach Rzeczypospolitej. Wilno, 1938; Kumor B. Projekt organizacyjnego zjędnoczenia kosciola lacinskiego i unickiego w Połsce w 1789 r. // Chrscijański Wshod a kultura polska. Lublin, 1989; Sakowicz E. Kosciol prawoslawny w Polsce w epoce sejmu Wiełkiego 1788—1792 r. Warsz., 1935; Ziolek J. Duchowienstwo wobec ustanowenia konstytucyi 3 maja // Pierwsza w Europie. Katowice. 1989; Deruga A. Przyczynki do dziejow prawosławia w Dzisnie w latach 1789—1791 r. // Ateneum Wilenskie. 1937. R. 12. S. 579—584

59. Wisner H. Unia. Sceny z przeszlosci Polskie i Litwy. Warsz., 1988; Waga K. Zaręczenie wzajemne oboja narodów // Przegląd Wiłenskie. Wiłno, 1926. Z. 8. S. 4—5; Onanowicz A., Radwanski Z. Ostatnia proba kodyfikacyi prawa cywiłnego w Rzeczypospolitej szlacheckiej // Kodeks St. Augusla. Warsz., 1938. S. 578—676; Bardach J. Konstytucja 3 maja a unia polska-litewska // PH. 1991. T. 82. Z. 3—4. S. 390, 408; Michałski J. Zagadnienie unii Połsko-Litewskiej w czasach panowania St. Augusta // Zapiski Hystoryczne. 1986. T. 52. Z. 1; Malec J. Problem stosunku Polski do Litwy wobec sejmu Wielkiego // Czas. Praw.-Hist. 1982. T. 34. Z. 1; Bardach J. Konstytucja 3 maja a zaręczenie wzajemne oboja narodów z 20.Х.1791 roku // Lithuania. 1991. Z. 3/4; Lesnodorski B. Dzieło seimu Czteroletniego. Wrocław, 1951; Maksimowicz K. Stosunek opinji publicznej do Kazimierza Hestora Sapiehy w poezji okolocznosciowej sejmu czteroletniego // Wiek Oświęcenia. 1992. Z. 8

60. Michalski J. Sejmiki poselskie…..; Miceewski A. Polityka staje sie historia.Warsz.,1986.s.180; Kocoj H. Zaborcy wobec konstytucji 3 maja. Katowice,1991.s.58

61. Wolanski A. Wojna polsko-rosyjska 1792 r.Poznan,1922.T.1-2; Kozmin S. Trzeci maj I Targowica. Kr.,1903; Smolenski W. Konfederacja Targowicka. Kr., 1903; Wasicki J.Konfederacja Targowicka I ostatni sejm Rzeczypospolitej z 1793 roku. Pozn.,1952; Kicka N. Pamietniki. War/.1972/ s. 54-58

62. Skowronek J. Wielka chwila narodowych dziejow. War.,1991. S. 7,9

63. Wegner L. Sejm grodzienski ostatni. Pozn.,1866.s. 6,14,58; Smolenski W. Ze studiow nad historya sejmu grodzienskiego z r. 1793/PH.1909.T.8.Z.2.s. 199-213; Malec J. Sejm grodzienski 1793 roku a unia polsko-litewska//Parlament,prawo,ludzie. War.,1996.s. 148-152

64. Drugi rozbior Polski z pamietnikow Siversa. War.,1906. T.1; Trebicki A. Opisanie sejmu extraordynaryjnego podzialowego roku 1793 w Grodnie. War.,1967; Anton J. St. August w Grodnie. B/m,b/g; Гінет Л. Апошні сейм Рэчы Паспалітай//Архівы і справаводства. Мн.,1999. № 2-6

65. Kadziela L. Opcja grodzienska//KH.1991.T.118.Z.1.s. 39; Miedzy zdrada a sluzba Rzeczypospolitej. War.,1993

66. Sczygielski W. Cele lewicy polskiej w shylku XVIII wieku.Lodz.1975.s. 96,193; Lesnodorski B. Polscy jakobini. War., 1960.s. 241; Tokarz W. Ostatnie lata Hugona Kollataja. Kr.,T.1.s. 96-98,196; Janik M. Hugo Kollataj. Lwow,1913. S. 352-355,378; Szyndler B. Tadeusz Kosciuszko. War.,1991. S. 178,187,215; Listy Kosciuszki do jenerala Mokronowskiego i innych osob.Lwow,1877. S. 116,136-143; Pamietniki Michala Oginskiego o Polsce i polakach od roku 1788 az do konca roku 1815. Poz.,1870. T.1. s. 309-317; Lukaszewicz W. Targowica i powstanie Kosciuszkowskie. War., 1953. S. 65

67. Prochnik A. Francja i Polska w latach 1789-1794.War., 1964. S. 134,204,345,375; Sliwinski A. Powstanie Kosciuszkowskie. War.,1917.s. 123; Jablonski H. Sad kryminalny wojskowy w roku 1794. War., 1986. S. 143-146,159; Janeczek Z. Dzialalnosc polityczna Jgnacego Potockiego w latach 1793-1794 //Zwyciestwo czy kleska. Katowice,1984. S. 52,53,65

68. Moscicki H. General Jasinski i powstanie Kosciuszkowskie. War., 1917; Sulek Z. Sprysiezenie Jakuba Jasinskiego. War.,1982. S. 41,216,237; Zytkowicz L. Ze stosunkow Jasinskiego z konfederacja targowicka//Ateneum Wilenskie. 1938. T.13. Z.1.; Stosunki skarbowe Wielkiego ksiestwa Litewskiego w dobie insurekcyi Kosciuszkowskiej//Ateneum Wilenskie. 1935.T.10. s. 113-2-142; Lirwa i Korona w roku 1794//Ateneum Wilenskie. 1937. Z. 1-2.s. 562; Zdanski K. Przyczynki do dziejow powieta brzesko-litewskiego i ziem nim objatych. War., 1936.s. 20-21; Nawrot D. Kilka uwag do poczatku powstanja Kosciuszkowskiego na Litwie//Jnsurekcja Kosciuszkowska. Kielce.1995. s. 36,39,40,45; Majewski W. Litwa 1794....//Powstanie 1794 roku. Dzieje i tradycja. War.,1996.s. 70-86

69. Sobolowa B. Wladze lokalne powstania Kosciuszkowskiego//Sukmana i krzyz. Lublin.1990.s. 38; Bartel W. Ustroj wladz cywilnych powstania Kosciuszkowskiego. Wroclaw.19159; Litynski A. Rola wydzialu biespieczenstwa Rady Najwyszej narodowej w sledstwach insurekcyjnych//Zwyciestwo czy kleska. S. 117,119; Kowecki J. Uniwersal Polaniecki i sprawa jego realizacyi. War.,1957.s. 22,53,67.83; Herbst S. Z dziejow wojskowych powstania Kosciuszkowskiego 1794 roku. War.,1983. S. 409-410; Bartoszewicz K. Dzieje insurekcyi Kosciuszkowskiej. Berlin-Wieden. S. 217,315; Powstanie Kosciuszkowskie 1794 r. War., 1994. T.1

70. Lukaszewicz W. Targowica i powstanie...s. 65

71. Zielinska. Ostatnie lata Pierwszej Rzeczypospolitej. War., 1986.s. 3; Зелинская З. Закулсные маневры//Родина 1994. № 12. С. 88. 92, Скавронек Е. Удары с трех сторон//Родина. 1994. № 12. С. 36-37, ПонятовскийС. Мемуары. М. 1995. С. 206

72. Zamojski A. Ostatni krol Polski. War., 1994. S. 299,470-471; Cegelski T., Kadziela L. Rozbiory Polskie 1772-1793-1795. War.,1990. S. 19,21,29 і інш.

Спіс імёнаў

Аборскі Бернар, мінскі харунжы 1767—73

Аборскі Францішак, мінскі краўчыц 1773

Абуховіч Вінцэнт, мазырскі лоўчы 1790

Абуховіч Дамінік, мазырскі гродскі суддзя, падчашы 1773, мазырскі скарбнік 1767

Абуховіч Ігнат, мазырскі гродскі суддзя 1773

Абуховіч Ксаверы, навагрудскі падваяводзіц 1790

Абуховіч Міхаіл, навагрудскі падваяводзіц 1790

Абуховіч Феліцыян, мазырскі падваяводзіц 1790

Абуховіч Юзаф, навагрудскі падваявода, бачанскі стараста 1766—80

Агінскі Ігнацій, граф, вялікі маршал BKJI 1758—66, віленскі кашталян 1764

Агінскі Міхаіл Казімір, польны пісар BKJI, пінскі судовы стараста 1763 віленскі ваявода 1767

Агінскі Міхал Клеафас, мечнік BKJI 1788, падскарбі 1793

Агінскі Тадэвуш, трокскі кашталян 1763, ваявода 1771

Адамовіч Ежы Юзаф, лідскі земскі рэгент 1773

Адамовіч Франц, экспедытар 1795

Адамовіч Юзаф, шляхціч 1794

Адахоўскі Казімір, лідскі лоўчы

Адахоўскі Ян, мінскі будаўнічы 1782

Адынец Мартын, слонімскі ротмістр 1782

Адынец Юзаф, трокскі канюшы 1766, вількамірскі стараста 1776

Азароўскі Станіслаў, каморнік BKJI 1767

Азямблоўскі Ігнат, брэсцкі скарбнік 1767, земскі суддзя 1778

Акуліч Плацыд, паручнік 1795

Акушка Юзаф, аршанскі земскі суддзя 1795

Албічаў Андрэй, палкоўнік 1771

Александровіч Геранім, гродзенскі земскі судзіц 1766, гродзенскі падстараста 1794—95

Александровіч Дамінік, вялікі канюшы 1773

Александровіч Еўстахій, гродзенскі земскі суддзя 1764

Александровіч Тадэвуш, палкоўнік 1765—67, гродзенскігродскі суддзя 1773—74

Александровіч Францішак, лідскі падкаморы 1773

Александровіч Юзаф, ваўкавыскі будаўнічы 1767

Алендскі Андрэй, мінскі земскі суддзя 1790

Алендскі Мартын, мінскі гродскі рэгент 1782

Алендскі Станіслаў, паручнік 1795

Алендскі Стэфан, ваўкавыскі маршалак 1759, ваўкавыскі канюшы 1766—67

Алендскі Фелікс, судовы асэсар 1795

Аленскі Мартын, ротмістр 1795

Алеша Ігнат, ротмістр 1795

Алеша Самуэль, пінскі будаўнічы 1767—73

Алізаровіч Мартын, гродзенскі падсудак 1759, земскісуддзя 1767—73

Алізаровіч Філіп, падчашы BKJI 1788

Алізаровіч Ян, навагрудскі падсудак 1764

Алуфры, селянін крычаўскага староства 1769

Альшэўскі Аляксандр, аршанскі шамбелян 1766

Алынеўскі Даніла, пінскі скарбнік 1769

Аляксееў Уладзіслаў, атаман 1769

Аніхімоўскі Ігнат, пінскі гродскі суддзя 1788—90

Аніхімоўскі Тадэвуш, рэчыцкі каморнік 1767

Анквіч Юзаф, маршал Пастаяннай рады 1793

Антушэвіч Уладзіслаў, смаленскі падчашы 1772

Аравінскі Вінцэнт, слонімскі гродскі пісар 1782

Арамовіч Ян Літавор, мінскі гродскі суддзя 1767

Араноўскі Іяхім, віленскі гродскі суддзя 1782

Араноўскі Людвік, мазырскі скарбнік, падчашы 1767—75, 90

Араноўскі Станіслаў, каморнік ВКЛ 1767

Аранскі Роберт Казімір, старадубскі падсудак 1759

Арбузаў Іван, прэм’ер-маёр 1795

Арлоўскі Андрэй, засядацель полацкага гродскага суда 1795

Арсені, кіеўскі мітрапаліт 1758

Арцюшэўскі Юзаф, саноцкі чашнік 1782

Аршанеўскі Пётр, паручнік 1758

Арэхоўскі Ян, ковенскі чашнік 1793

Арэшка Адам, вінніцкі стараста 1776

Арэшка Віктар, генерал-ад’ютант 1773

Арэшка Віктар, пінскі маршалак 1766

Арэшка Ігнацій, пінскі камісар 1790

Арэшка Леапольд, мазырскі земскі суддзя 1778, пінскі падкаморы 1782

Арэшка Людвік, пінскі стольнік 1764, палкоўнік 1788, падкаморы 1766—69

Арэшка Юзаф, пінскі гродскі суддзя 1778—82

Арэшка Ян, пінскі стольнік, 1766—73, войскі 1782, стражнік 1764

Асвяцімскі Якаў, шамбелян

Аскерка Антон, багрымавіцкі стараста 1766, рэчыцкі палкоўнік 1771

Аскерка Багуслаў, мазырскі харунжы 1769

Аскерка Дамінік, мазырскі ротмістр 1790

Аскерка Ігнат, віленскі канонік 1794

Аскерка Караль Ян, мазырскі войскі, шамбелян 1773—78

Аскерка Леапольд Юзаф, мазырскі земскі суддзя 1773

Аскерка Людвік, лідскі чашнік 1758, пінскі падкаморы 1790

Аскерка Мацвей Казімір, навагрудскі кашталян 1766, мазырскі маршалак 1768—69

Аскерка Міхаіл, мазырскі палкоўнік 1773

Аскерка Рафал, мазырскі маршалак 1762—66

Аскерка Ян, мазырскі земскі пісар, шамбелян 1766, падстолі 1768, стражнік 1784

Асмалоўскі Рыгор Юзаф, старадубскі мастаўнічы 1767

Асмалоўскі Юзаф Ян, смаленскі будаўнічы 1767

Астроўскі Антон, ліфляндскі епіскап 1763, куяўскі епіскап 1773

Астрэйка Ігнат, мсціслаўскі падкаморы 1771

Астрэйка Юзаф, інфляндскі стольнік 1771

Аўгуст III, кароль 1763

Аўрам, ігумен грозаўскага манастыра 1759

Ахматовіч Мустафа, палкоўнік 1794

Ашторп Франц, палкоўнік 1795

Ашэўскі Юзаф, лідскі войскі 1759

Баброўскі Людвік, полацкі земскі суддзя 1766

Багамолец Ігнат, віцебскі чашнік 1772

Багамолец Пётр, віцебскі земскі пісар 1766—67

Багамолец Юзаф, віцебскі харунжы 1766

Багдановіч Пётр, ясмонскі стараста 1767

Багдановіч Тадэвуш, ковенскі стражнік 1767, мінскі стараста 1782, лоўчы 1788

Багдановіч Юзаф Канстанцін, слонімскі каморнік 1767

Багічмальскі Ігнат, ротмістр 1795

Багніеўскі Пракоп, надворны саветнік 1795

Багуслаўскі Алаіз, мазырскі камісар 1790

Багуслаўскі Віктар, брэсцкі краўчы 1767

Багуслаўскі Пётр, чарнігаўскі мечнік 1786

Багуслаўскі Юзаф, брэсцкі мечнік 1788

Багуслаўскі Ян, рэчыцкі лоўчы 1778, брэсцкі лоўчы 1788

Багушэвіч Міхаіл, мінскі стараста 1782

Багушэвіч Станіслаў, мінскі скарбнік 1767, полацкі стражніковіч 1773, мінскі гродскі суддзя 1788,1795

Багушэвіч Тэадор, мінскі стражнік 1773

Бандрэ Адольф, маёр 1764, палкоўнік 1771

Барановіч Франц, гродзенскі гараднічы, паручнік 1767

Барацінскі Ігнат, шамбелян 1795

Баржымоўскі Тадэвуш, слонімскі гродскі суддзя 1790

Бародзіч Антон, лідскі земскі суддзя 1794

Бародзіч Юзаф, мазырскі стольнік, старадубскі будаўнічы 1769

Барташэвіч Вікенцій, нурскі падсудак 1776

Барэйша Дзмітрый, секунд-маёр 1795

Барэйша Ігнат, брэсцкі будаўнічы 1778, стражнік 1767

Барэцкі Міхаіл, член гродзенскай канфедэрацыі 1767

Бачкоўскі Франц, смаленскі абозны 1795

Безбародка Аляксандр, канцлер 1791—92

Безрабодка Ілля, граф 1796

Бекке Людвік, экспедытар 1795

Белапятровіч Вінцэнт, лідскі лоўчы 1790

Белапятровіч Ежы, пісар ВКЛ 1790, вайсковы пісар 1794

Беліковіч Аляксандр, навагрудскі скарбнік 1775

Беліковіч Вінцэнт, браслаўскі генерал-маёр 1794

Беліковіч Казімір, браслаўскі генерал-маёр 1794

Беліковіч Міхаіл, лідскі скарбнік 1764

Бельскі Станіслаў, брэсцкі гродскі суддзя 1778, чашнік 1788

Бенігсен Лявон, барон 1794

Беніцкі Юзаф, брэсцкі краўчы 1786

Берасневіч Багуслаў, навагрудскі стольнік 1790

Берг Пётр, капітан, докшыцкі гараднічы 1795

Берзун Антон, брэсцкі чашнік 1790

Бернатовіч Якуб, сакратар К. Радзівіла 1768—71

Бернацкі Казімір, гродзенскі мешчанін 1794

Бібікаў Аляксандр, генерал-маёр 1765—71

Біспінк Балеслаў, старадубскі маршалак 1767

Блажэўскі Юзаф, ігумен тупічаўскага манастыра 1768

Блоцкі Станіслаў, аршанскі чашнік 1767

Богуш Дамінік, мазырскі лоўчы 1766, шамбелян, камісар 1790

Богуш Дзізма, мазырскі ротмістр 1795

Богуш Ігнат, віленскі мечнік, падваявода 1776

Богуш Ксаверы Міхаіл, віленскі прэлат 1794

Борх Ян Ежы, каронны падкаморы 1771, сенатар 1773

Боўфал Бенедыкт, гродзенскі канюшы 1764, земскі суддзя 1766—80

Боўфал Пётр, гродзенскі войскі 1764

Боўфал Франц, гродзенскі гродскі пісар 1764—73, стражнік 1766, вярбоўскі стараста 1794

Боўфал Юзаф, гродзенскі гродскі пісар, мечнік 1764, чашнік 1793

Бразоўскі Андрэй, гродзенскі скарбнік 1788

Бранеўскі Міхаіл, лідскі мечнік 1767—73

Бранікоўскі Іван, секунд-маёр 1795

Бранікоўскі Людвік, шляхціч 1767

Браніцкі Ян, каронны гетман 1763

Брастоўскі Адам, полацкі кашталян 1767

Брастоўскі Міхаіл Геранім, вялікі падскарбі BKJI 1765—71, мінскі стараста 1790—94

Брастоўскі Павел, пінскі стараста 1794

Брастоўскі Роберт, браслаўскі палкоўнік 1767, полацкі кашталян 1794

Брастоўскі Станіслаў, быстрыцкі стараста 1765—67

Брахоцкі Людвік, шляхціч 1767

Бронц Адам, вількамірскі падчашы, камісар 1790

Бронц Андрэй, слонімскі каморнік 1790

Бронц Ян, ваўкавыскі камісар 1794

Буграба Геранім Гаштольд, мінскі каморнік 1767

Будзіскі Лявон, вількамірскі лоўчы 1767

БудкевічІгнат, ваўкавыскі гродскі суддзя, канюшы 1766—67

Буйніцкі Алаіз, ротмістр 1795

Буйніцкі Юзаф, брэсцкі краўчы 1784

Буйніцкі Ян, полацкі стольнік 1766—71

Буклеўскі Аляксандр, брэсцкі харунжы 1794

Буклеўскі Ануфры, ляхавіцкі стараста 1764, брэсцкі маршалак 1768

Буклеўскі Дамінік, брэсцкі шляхціч 1768

Буклеўскі Ян, пінскі стольнік 1767

Булвітоўскі Ян, ваўкавыскі гродскі рэгент 1766

Булгак Антон, бабруйскі камісар 1795

Булгак Бенедыкт, мазырскі падстарасціц 1776

Булгак Ігнат, рэчыцкі земскі суддзя 1795

Булгак Міхаіл, смаленскі абозны 1772

Булгак Юзаф, слонімскі падчашы 1767

Булгак Крыштаф, тураўскі епіскап 1791

Булгак Ян, пінскі лоўчыц 1767, мінскі лоўчыц 1790

Булгак, палкоўнік 1769

Булгакаў Якаў, расійскі пасол 1791

Булгарын Міхаіл, гродзенскі земскі пісар 1788,

Булгарын Рафал, ваўкавыскі падчашыц 1764

Булгарын Тадэвуш, ваўкавыскі мечнік 1764—67, гродскі пісар 1766

Бульскі Станіслаў, брэсцкі гараднічы 1784

Бурдзілоўскі Стэфан, смаленскі стражнік 1766

Буржынскі Тадэвуш, смаленскі кашталян, маршалак трыбунала 1766—67

Бурцаў Якаў, секунд-маёр 1795

Бурэнін Даніла, секунд-маёр 1795

Буткоўскі Рох, брэсцкі абозны 1778—86

Бутлер Міхаіл, прэнскі стараста 1759

Бутрымовіч Матэвуш, мазырскі канюшы 1778, пінскі мечнік 1782—88, судовы падстараста 1795

Бутурлін Аляксандр, генерал 1758

Бухавецкі Аляксандр, брэсцкі падкаморы 1766

Бухавецкі Антон, брэсцкі судовы стараста, канюшы 1766, скарбнік 1769

Бухавецкі Бернар, брэсцкі харунжы 1784—1795

Бухавецкі Зыгмунд, брэсцкі шамбелян 1788

Бухавецкі Ігнат, слонімскі падстолі 1782

Бухавецкі Павел, брэсцкі земскі пісар 1766

Бухавецкі Юзаф, брэсцкі мастаўнічы 1786, харунжы 1788

Бухавецкі Ян, ваўкавыскі падкаморы 1767

Бучынскі Тадэвуш, аршанскі краўчы 1766

Бучынскі Юзаф, смаленскі каморнік 1776

Буяльскі Казімір, мазырскі абозны 1790

Быкоўскі Аляксандр, старадубскі стольнік 1764

Быкоўскі Антон, мінскі дэпутат трыбунала 1773, генерал- ад’ютант 1790

Быкоўскі Вінцэнт, мінскі войскі 1776

Быкоўскі Ігнацій, васкаўскі стараста 1764, ваўкавыскі канюшы 1782

Быкоўскі Міхаіл, смаленскі войскі 1794

Быкоўскі Раман, браслаўскі падстоліц 1764

Быкоўскі Станіслаў, польны стражнік BKJI, навагрудскі гродскі пісар 1767

Быкоўскі Стэфан, мінскі стольнік 1767, цэльскі стараста 1776, мінскі харунжы 1788

Быкоўскі Тэадор, слонімскі харунжы 1767

Быкоўскі Флор, мінскі харунжы 1776

Быкоўскі Ян, віцебскі будаўнічы 1766

Быкоўскі-Лапат Ігнат, ваўкавыскі харунжы 1767

Быкоўскі-Лапат Самуэль, ваўкавыскі гараднічы 1767

Быстры Юзаф, надворны лоўчы BKJI 1766, брэсцкі кашталян 1778—80

Бэкстэрн В. (?) англійскі банкір 1768

Бялінскі Станіслаў, каронны чашнік 1793

Бяляк Мартын Станіслаў, чарнігаўскі чашнік 1767

Бяляк Юзаф, палкоўнік 1771

Бяляўскі Аляксандр, мсціслаўскі чашнік 1768

Бяляўскі Валенцій, ваўкавыскі чашнік 1767

Бяляўскі Казімір, ваўкавыскі земскі пісар, паручнік 1767

Бянкевіч Матвей, таварыш 3-га літоўскага палка 1794

Бярновіч Міхаіл, навагрудскі абозны 1775, падчашы 1780, земскі суддзя 1788

Вадзевіч Базыль, смаленскі стольнік 1764

Вадзінскі Габрыэль, смаленскі епіскап 1766

Вазгірд Юзаф, трокскі стольнік, ротмістр 1794—95

Вайдзевіч Францішак, пінскі гродскі суддзя 1782

Вайніловіч Адам, навагрудскі падчашыц 1764, абозны 1767—1768, падкаморы 1788—90, канюшы 1776

Вайніловіч Аляксандр Міхаіл, навагрудскі падчашыц 1764—66

Вайніловіч Аляксандр, навагрудскі войскі 1764

Вайніловіч Антон, навагрудскі падстоліц 1776

Вайніловіч Вікенцій Юзаф, навагрудскі гродскі суддзя, ротмістр 1766—67

Вайніловіч Дамінік, навагрудскі войскі 1764

Вайніловіч Ігнат, навагрудскі падстолі 1764

Вайніловіч Казімір, навагрудскі ротмістр 1764

Вайніловіч Мікалай, навагрудскі земскі суддзя 1790

Вайніловіч Станіслаў, слуцкі лоўчы 1776

Вайніловіч Флор, навагрудскі шляхціч 1794

Вайніловіч Ян, нясвіжскі асэсар 1795

Вайцяхоўскі Франц, мсціслаўскі падстолі 1790

Вайякоў Фёдар, генерал 1758

Валадкевіч Вінцэнт, мінскі шамбелян 1790

Валадкевіч Ігнат, мінскі стараста 1776

Валадкевіч Ксаверы, мінскі мечнік 1782

Валадкевіч Мартын, мінскі скарбнікавіч, гараднічы 1764, стольнік 1776

Валадкевіч Міхаіл, гаенскі стараста 17 76

Валадкевіч Тадэвуш, мінскі краўчыц 1764—67, земскі суддзя 1782

Валадкевіч Філіп (Феліцыян), мітрапаліт 1764—76

Валадкевіч Юзаф, мінскі гараднічы 1764, харунжы 1766—88 ротмістр 1793

Валадкевіч Ян, мінскі земскі суддзя 1788—90

Валбек Багуслаў, сяліцкі стараста 1767

Валбек Міхаіл, мазыркі падкаморы 1765

Валбек Тадэвуш, пазнанскі падчашы 1780

Валбек Юзаф, мазырскйіадчашы 1795

Валеўскі паручнік 1771

Валіўка Франц, мінскі каморнік, ротмістр 1782

Валконскі Дзмітрый, князь, палкоўнік 1794

Валконскі Міхаіл, князь (расійскі пасол 1769), 1758—64

Валовіч Антон, гродзенскі шамбелян 1780, мярэцкі кашталян 1795

Валовіч Бенедыкт, пінскі чашнік 1767

Валовіч Вінцэнт Хрыстафор, генерал-ад’ютант 1768

Валовіч Ігнацій, слонімскі камісар 1790

Валовіч Казімір, слонімскі маршалак 1767, гродзенскі суддзя 1773

Валовіч Міхаіл, віленскі гродскі рэгент 1768

Валовіч Міхаіл, гродзенскі земскі суддзя, упіцкі стараста 1766, скарбовы пісар BKJI 1790

Валовіч Юзаф, гродзенскі падкаморы 1766, маршалак 1773

Валодзька Мартын, віленекі ротмістр 1795

Валодзька Тадэвуш, слуцкі земскі выпраўнік, палкоўнік 1795

Валчаскі Павел, слуцкі архімандрыт 1764—68

Валюжыніч Лука, старадубскі стольнік 1768

Ванковіч Вінцэнт, земскі пісар 1795

Ванковіч Мартын, мінскі чашнік 1764

Ванковіч Мацвей, мінскі земскі суддзя 1773

Ванковіч Станіслаў, сенажацкі стараста 1790, барысаўскі камісар 1795

Ванковіч Уладзіслаў, брэсцкі стражнік 1784

Ванковіч Юзаф, мінскі гродскі пісар 1788, земскі суддзя 1790

Варажыла Юзаф, пінскі скарбнік 1764

Варанец Антон, рэчыцкі скарбнік 1767

Варанец Пётр, мінскі краўчы 1767

Варанец Тадэвуш, мінскі лоўчы 1790

Варанец Юзаф, мінскі будаўнічы 1767, мастаўнічы 1776

Варанецкі Флор Карыб, надворны падкаморны ВКЛ 1767

Варанцоў Міхаіл, канцлер 1762

Варнікоўскі Каспар, полацкі гродскі суддзя 1795

Варытка Ігнат, віленскі каморнік 1766

Васілеўскі Ян, аршанскі мечнік 1766

Ваўкавіцкі Іпаліт, гродзенскі стражнік 1780, земскі суддзя 1793

Ваўкавіцкі Міхаіл, гродзенскі гараднічы 1759—64

Ваўкавіцкі Феліцыян, аршанскі гродскі пісар 1766

Ваўкавіцкі Ян, гродзенскі абозны 1764, стольнік, судовы падстараста 1766, падкаморы 1773, маршалак павета 1780

Ваўрэцкі Станіслаў, віленскі стараста 1771

Ваўрэцкі Томаш, апошні кіраўнік паўстання 1794

Ваўрэцкі Юзаф, віцэ-брыгадзір 1792, брыгадзір 1794

Ваўрэцкі Ян Станіслаў, браслаўскі земскі суддзя 1767

Ваўрэцкі-Зубоўскі Валерыян, аршанскі абозны 1766

Вахмэйстэр Карл, граф 1769

Веймарн Іван, генерал-паручнік 1765—68

Вельгорскі Ежы, польны экс-пісар BKJI 1791

Вельгурскі Міхаіл, граф, літоўскі кухмістр 1765—67

Венцлавовіч Казімір, мазырскі гродскі пісар 1790

Венцловіч Ігнат, бабруйскі камісар 1793

Верашчака Адам, брэсцкі падсудзіц 1786

Верашчака Багуслаў, брэсцкі лоўчы 1767, гродскі суддзя 1784—86

Верашчака Стэфан, сіткаўскі стараста 1788, навагрудскі лоўчы1790

Верашчака Феліцыян, брэсцкі харунжы 1766

Верашчака Ян, брэсцкі ротмістр 1767

Верашчака Мартын, гродзенскі гродскі рэгент 1780

Вессель Тэадор, вялікі надворны падскарбі 1764

Вільканц Томаш Вінцэнт, лідскі земскі рэгент 1776

Вільчанскі Ежы, старадубскі чашнік 1773

Вільчынскі Казімір, рэчыцкі гродскі суддзя 1767

Вільчынскі Мацвей, віцебскі земскі рэгент 1766

Вільчынскі Феліцыян, аршанскі гродскі рэгент 1766

Вілямовіч Аляксандр, гродзенскі скарбнік 1788

Вілямоўскі Феліцыян, латышэўскі чашнік 1782

Вінт Юзаф, рэчыцкі падчашы 1764

Вінц Пётр, віцебскі шляхціц 1772

Вінч Станіслаў Ануфрый, лідскі стольнік 1776

Вірпша Дамінік Тадэвуш, рэчыцкі гродскі рэгент 1766—67

Вірпша Ежы, рэчыцкі краўчы 1766—73

Віртэмбергскі Людвік, князь 1792

Віславух Зянон, брэсцкі падстолі 1766, падкаморы 1784

Вітунскі Мартын, пінскі гродскі суддзя 1775

Вітунскі Ян, ашмянскі пісар 1794

Вішнеўсікі Юзаф, пінскі ротмістр 1766

Вішнеўскі Ігнат, пінскі лоўчы, гродскі суддзя, гнеўчыцкі стараста 1766

Вішнеўскі Стэфан, капітан 1795

Вішчынскі Аляксандр, віцебскі падсудак 1766

Вішчынскі Юзаф, рэчыцкі ротмістр 1767

Вішынскі К. гродскі суддзя, скарбнік 1771

Вішынскі, ротмістр 1793

Влодак Ян, брэсцкі гродскі пісар 1778, земскі пісар 1784

Войзбун Станіслаў, член навагрудскай канфедэрацыі 1767

Война Антон, мсціслаўскі падчашыц 1764

Войніч Ігнат, слонімскі ротмістр, камісар 1790

Волкаў Мікалай, надворны саветнік 1795

Волмер Казімір, гродзенскі будаўнічы 1764, гродскі суддзя, абозны 1766—73

Волмер Леанард, гродзенскі абозны 1793

Волмер Лявон, гродзенскі маршалковіч 1780

Волмер Пётр, гродзенскі маршалковіч 1780

Волмер Тадэвуш, гродзенскі лоўчыц 1788

Волмер Франц, гродзенскі маршалковіч 1780

Вольскі Уладзіслаў, навагрудскі скарбнік 1767

Вольскі Юзаф, мсціслаўскі скарбнік 1776

Вольскі Ян Валерыян, мазырскі гродавы падстараста, стражнік 1766, падстолі, судовы стараста 1773—75

Воранаў Іван, капітан флота 1795

Воўк Самуэль, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Воўк Уладзіслаў, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Воўк Ян, шамбелян, нясвіжскі земскі выпраўнік 1795

Воўк-Ланеўскі Франц, смаленскі чашнік 1767

Воўк-Левановіч Аляксандр, рэчыцкі стражнік 1775

Воўк-Левановіч Флор, рэчыцкі земскі рэгент 1772

Воўчык Тадэвуш, аршанскі чашнік 1766

Воўчын Іван, тытулярны саветнік 1795

Вугрэцкі Фабіян, мазырскі абозны 1778

Вугрэцкі Ян, смаленскі скарбнік 1778

Выбіцкі Юзаф, пасол 1767

Выганоўскі Ігнацій, брэсцкі падкаморы 1778

Выганоўскі Казімір, камісар 1758

Выганоўскі Ян, брэсцкі падкаморы 1788

Высочын Дзмітрый, тытулярны саветнік 1795

Вышамірскі Тадэвуш, аршанскі каморнік 1776

Вышынскі Міхаіл, старадубскі стражнік 1766

Вядзевіч Юзаф, навагрудскі мечнік, харунжы 1766

Вяльгорскі Міхаіл, галоўнакамандуючы ВКЛ 1794

Вярбіцкі Юзаф, навагрудскі скарбнік 1782

Вяржэйскі Адам, навагрудскі гродскі пісар 1793, камісар 1795

Вяржэйскі Юзаф, навагрудскі канюшы 1767

Вяржэйскі Ян, навагрудскі падстолі 1794

Вярыга Ежы, рэчыцкі краўчы 1772

Габоцкі Юзаф, мсціслаўскі краўчы, гродскі суддзя 1768

Гадачэўскі Лявон, навагрудскі гродскі рэгент, камісар 1790

Гадзебскі Базыль, пінскі войскі 1767

Гадзебскі Станіслаў, пінскі каморнік 1764

Гадзевіч Ігнат, слуцкі рэгент 1795

Гадлеўскі Бернар, рэчыцкі падчашы 1776, шамбелян 1784

Гаенскі Тадэвуш, мінскі краўчы 1776

Гаеўскі Мартын, брэсцкі канюшы 1788

Гайдамовіч Раман, аршанскі каморнік 1766

Гайжэўская, жмудская падстарасціна 1775

Гайко Тадэвуш, мсціслаўскі земскі суддзя 1772

Галаўко Пётр, пінскі краўчы 1773

Галаўко Феліцыян, мазырскі скарбнік 1778

Галаўко Франц Ігнат, пінскі гарадйічы 1766—73, краўчыц 1766—67

Галаўчыц Аляксандр Ян, віцебскі падваявода, палкоўнік1765, аршанскі судавы падстараста 1766, судовы інстыгатар ВКЛ 1767

Галінскі Міхаіл, ярашаўскі стараста 1776, аршанскі харунжы 1794

Галіцкі Людвік, шляхціч 1771

Галіцын Аляксандр, князь 1769

Галіцын Сяргей, князь 1794

Галынскі Ежы Казімір, аршанскі харунжы, гараднічы 1767

Галынскі Міхаіл, мсціслаўскі гродскі рэгент, ротмістр 1772

Галынскі Фелікс, мсціслаўскі падсудак 1772

Галынскі Юзаф Антон, мсціслаўскі войскі, падстараста 1766—71

Галынскі Ян, мсціслаўскі войскі, клімавіцкі стараста 1771—72

Гансеўскі Франц, гродзенскі земскі суддзя 1793

Гарабурда Ежы, навагрудскі гродскі рэгент 1773

Гарабурда Іяхім, навагрудскі земскі рэгент 1773, мінскі камісар 1776

Гарабурда Казімір, навагрудскі стражнік 1766—67, гродскі суддзя, скарбнік 1773

Гараін Ян Антон, брэсцкі ваявода 1771—94, скарбнік 1788

Гарбацкі Габрыэль, навагрудскі падстараста 1767

Гарбацкі Іяхім, тураўскі і пінскі епіскап 1790—91

Гарбацкі Станіслаў, мсціслаўскі чашнік 1767

Гарбацкі Юзаф, мсціслаўскі гродскі суддзя, краўчы 1767

Гарбачэўскі Лявон, смаленскі стражнік 1782

Гардзялкоўскі Антон, аршанскі мастаўнічы 1766

Гардзялкоўскі Ігнат, мінскі скарбнік 1766

Гардына Ян, старадубскі стражнік 1776

Гарноўскі Ксаверы, брэсцкі земскі суддзя 1766,1778,1784—86

Гарэгляд Томаш, пінскі гродскі рэгент 1782

Гатынскі Міхаіл, мсціслаўскі капітан 1768

Гаўронскі Себасцьян, сандамірскі чашнік 1766

Гаўрушка, атаман 1769

Гаўрылкевіч Юзаф, лідскі гродскі суддзя, скарбнік 1767

Гаўрыловіч Бернар, мсціслаўскі лоўчы 1767

Гаўрыловіч Венедыкт, мсціслаўскі абозны 1768

Гаўрыловіч Казімір, мсціслаўскі абозны 1768

Гаўрыловіч Юзаф, мсціслаўскі земскі рэгент 1772

Гаціскі Міхаіл, слонімскі каморнік 1780

Гаціцкі Вікенцій, паручнік 1795

Гедройц Рамуальд, генерал-маёр 1794

Гедройц Стэфан, інфлянцкі епіскап 1767, жмудскі стараста 1791

Гедройц Франц, ваўкавыскі падчашы 1766—67

Гедройц Якуб, пінскі каморнік 1767

Гейшторп Міхаіл, пінскі гараднічы 1788

Гелімоўскі Ян, нясвіжскі дваранін 1795

Гельгуд Ігнацій, стражнік 1794

Гельгуд Людвік, жмудскі стараста 1793—94

Геніца Мартын, гродзенскі каморнік 1780

Герасімаў Сямён, капітан 1795

Герасімовіч Юзаф, слуцкі камісар 1795

Герздорф Карл, палкоўнік 1795

Герман Андрэй, паручнік 1795

Герман Іван, генерал-маёр 1794

Гершторп Ігнат, віцебскі шляхціч 1767

Гецэвіч Вінцэнт, вілейскі краўчы 1795

Гібнет Аляксандр, прэм’ер-маёр 1795

Гіжыцкі Ануфры, рэчыцкі мечнік, скарбнік 1772

Гіжыцкі Міхаіл, рэчыцкі мечнік 1766

Гільзен Ежы Мікалай, смаленскі епіскап 1763

Гільзен Юзаф, ліфляндскі кашталян 1766, мінскі ваявода 1767—71

Гільзен Ян, мсціслаўскі ваяводзіц 1763, браслаўскі судовы стараста 1793

Гімберт Ежы, навагрудскі камісар 1790

Гіндзіцкі Ігнат, віленскі скарбнік 1767

Гіржаў, паручнік 1771

Гласка Ануфрый, полацкі мастаўнічы 1771

Гласка Вінцэнт, віцебскі харунжы 1792

Гласка Леанард, дэпутат трыбунала 1767

Глаўбіч Казімір Ян, слонімскі гродскі суддзя 1782

Гліндзіч Андрэй, гродзенскі краўчы 1764, скарбнік 1788

Глінка Клімянцей, мсціслаўскі земскі суддзя 1771

Глінка Хрыстафор, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Глінскі Юзаф, чарнігаўскі мечнік 1786

Глухоўскі Дамінік, слонімскі палкоўнік 1782

Глушынскі Матэвуш Тадэвуш, лідскі гродскі суддзя 1773—76

Глябіцкі-Юзафавіч Антон Міхаіл, гродзенскі каморнік 1782

Глябіцкі-Юзафавіч Антон, аршанскі земскі суддзя 1772

Глябіцкі-Юзафавіч Ежы, полацкі скарбнік 1782

Глябіцкі-Юзафавіч Юзаф, аршанскі земскі суддзя 1766

Глябіцкі-Юзафавіч Ян, аршанскі судовы стараста 1766

Глякаў, капітан 1794

Гнатоўскі Ануфрый, мінскі каморнік 1773

Гнатоўскі Цыцануф, мінскі канцылярыст 1767

Горват Ігнат, барон, капітан 1771, мазырскі земскі судцзя 1795

Горніч Мікалай, пінскі камісар 1790

Горскі Антон, брэсцкі каморнік 1778

Горскі Ян, гродзенскі дваранін 1780

Гоўвальт Станіслаў, гродзенскі земскі рэгент 1780

Грабніцкі Станіслаў, шляхціч 1771

Грабніцкі Фларыян, мітрапаліт 1767

Грабоўскі Зыгмунд, паручнік 1772, літоўскі экс-краўчы 1795

Грабоўскі Павел, ваўкавыскі судовы стараста 1788, палкоўнік 1794

Грабоўскі Стэфан, палкоўнік 1767—94

Грабоўскі Томаш, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Грабоўскі Фелікс, брэсцкі земскі суддзя 1786

Грабоўскі Франц Аляксандр, брэсцкі гродскі суддзя, абозны 1767

Грабоўскі Ян, генерал-маёр 1766—72

Грабскі Станіслаў, ваўкавыскі гродскі суддзя 1788

Грагаржэўскі Аляксандр, секунд-маёр 1795

Градоўскі Ян, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Грамыка Міхаіл, гродзенскі земскі суддзя 1793

Грахольскі Пётр, мінскі віцэ-губернатар 1793

Грахольскі Юзаф, брацлаўскі кашталян 1788—89

Грашэвіч Афанасі, капітан 1795

Гржамоўскі Фелікс, брэсцкі гродскі пісар 1788

Грос Герман, пасол 1762

Гротус Антон, жмудскі гродскі пісар 1773—75

Гроцкі Антон, брэсцкі каморнік 1784

Грушэўскі Ігнацій, брэсцкі земскі рэгент 1778

Грыгаровіч Станіслаў, навагрудскі падчашы 1776

Грыгаровіч Юзаф, мінскі земскі рэгент 1795

Грымайла Ежы, ваўкавыскі земскі судзіц 1767

Грымайла Казімір, ваўкавыскі земскі суддзя 1788

Грымайла Томаш, ваўкавыскі гараднічы 1775

Грыцкевіч Томаш, жмудскі мастаўнічы 1780

Грэковіч Антон, аршанскі каморнік 1776

Губарэвіч Пётр, лідскі абозны 1773

Гурко Мартын, віцебскі земскі суддзя 1766

Гурко Юзаф, віцебскі падкаморы 1766

Гурко Ян, віцебскі гродскі суддзя 1766

Гуроўскі Уладзіслаў, пасол 1767, надворны літоўскі маршал 1773

Гуроўскі Ян, шэф дысідэнтаў 1767

Гурскі Тадэвуш, вілейскі дваранін 1795

Гушча Ігнат, гродзенскі скарбовы дваранін 1780

Дабранскі Павел, тытулярны саветнік 1795

Дабрасельскія, мсціслаўскія шляхцічы 1768

Дабрылеўскі Лук’ян, гродзенскі каморнік 1780

Давыдаў Міхаіл, рускі консул 1763—71

Даланоўскі Андрэй, капітан, страпчы 1795

Далгарукаў Юрый Уладзіміравіч, князь 1793

Даманскі Міхаіл, мінскі стараста 1782

Даманскі Міхаіл, пінскі абозны 1764—67, абозны BKJI 1767

Дамброўскі Лявон, пінскі каморнік 1788

Дамброўскі Ян, вількамірскі падкаморы 1767

Дамейка Тадэвуш, інфлянцкі скарбнік 1782

Дамейка Філіцыян, навагрудскі земскі суддзя 1767, 73, інфлянцкі лоўчыц 1764

Данілеўскі Мікалай, мінскіігумен 1759

Данілеўскі, павятовы назначай 1795

Даніловіч Міхаіл, ашмянскі харунжы 1768

Дарэўскі Юры, пінскі палкоўнік 1795

Даўмант Мацвей, лідскі чашнік 1766

Даўнаровіч Юзаф, аршанскі чашнік, паручнік 1773

Дашкевіч Анастас, смаленскі каморнік 1788

Дашкевіч Андрэй, смаленскі краўчы

Дашкевіч Вінцэнт, навагрудскі гродскі рэгент 1773

Дашкевіч Ежы, гродзенскі земскі рэгент, дваранін 1788

Дашкевіч Ігнацій, гродзенскі падчашы 1780, мінскі гродавы падстараста 1793

Дашкевіч Людвік Казімір, гродзенскі канюшы 1766, гродзенскі гродскі суддзя 1773, гродскі падстараста 1780

Дашкевіч Міхаіл, гродзенскі лоўчыц 1788, губернскі страпчы 1795

Дашкевіч Станіслаў, гродзенскі лоўчы 1766—67

Дашкевіч Юзаф, гродзенскі камісар 1790

Дзевіц Лявон Антон, мсціслаўскі земскі і пагранічны суддзя, гараднічы і палкоўнік 1766

Дзегцяр Фёдар, атаман 1769

Дзееў Міхаіл, палкоўнік 1794

Дзелінгаўзен Густаў, ротмістр 1795

Дзерналовіч JI. (?), рэчыцкі палкоўнік 1772

Дзерналовіч Мацвей, рэчыцкі рэгент 1766

Дзерналовіч Тадэвуш Багуслаў, інфлянцкі мечнік 1767

Дзерналовіч Юзаф, рэчыцкі харунжы 1767

Дзехцеў Васіль, паручнік, страпчы 1795

Дзірынг Фрыдрых Вільгельм, палкоўнік 1771

Дзядзерка Дамінік, палкоўнік 1794

Дзяконскі Антон, надворны падскарбі 1793—95

Дзяконскі Ануфрый, ваўкавыскі гродскі суддзя 1767

Дзяконскі Юзаф, ваўкавыскі скарбнік 1775

Дзяржынскі Андрэй, гродзенскі чашнік 1773

Длугаканскі Міхаіл Ігнат Казімір, рэчыцкі гродскі пісар 1767

Длускі Міхаіл, аршанскі ротмістр 1767

Длускі, пасол у Францыі 1765

Добрын Сільвестр, ігуменскі архімандрыт 1759

Доўмант Юзаф, шамбелян 1795

Друцка-Любецкі Франц, пінскі земскі суддзя 1767, харунжы, князь 1773—76

Друцка-Сакалінскі Сяргей, паручнік, гараднічы 1795

Дрэвіц Іван, палкоўнік 1771

Дуброўскі Ігнат, шляхціч 1767

Дубяга Андрэй, мсціслаўскі мастаўнічы 1767

Дубянецкі Пётр, пінскі каморнік 1782

Дубянецкі Ян, пінскі каморнік 1788

Дулевіч Ян, паручнік BKJI 1768

Дулемба Юзаф, брэсцкі гараднічы 1766

Дышканц Гедэон, тытулярны саветнік 1795

Дышканц Лявон, ротмістр 1794

Дышканц Сцяпан, секунд-маёр 1795

Дышлевіч Антон, мінскі скарбнік 1782

Дышлевіч Мартын, мінскі земскі пісарэвіч 1782

Дышлевіч Мікалай, мінскі стараста 1782

Дышлевіч Міхаіл, мінскі падстолі, палкоўнік 1782

Дышлевіч Тадэвуш Юзаф, мінскі земскі рэгент 1767

Дышлевіч Тадэвуш, мінскі паручнік 1782

Дышлевіч Фабіян, мінскі земскі пісарэвіч 1782

Дышлевіч Фелікс, мінскі стражнік 1782

Дэкалонг Іван Аляксандравіч, генерал-маёр 1768

Дэкамп Ігнацій, лідскі стольнік 1759

Дэрфельдэн Ота Вільгельм, генерал-паручнік 1794

Дэстэрлаву Іван, тытулярны саветнік, гараднічы 1795

Ёзафовіч Вінцэнт, шляхціч 1791

Ельскі Адам, ваўкавыскі войскі 1794

Ельскі Канстанцін, шамбелян 1780, генерал-маёр 1794

Ельскі Станіслаў, літоўскі скарбнік 1780

Ельскі Францішак, гродзенскі скарбнік 1773, стадубскі падкаморы 1780—1794

Ельскі Юзаф, гродзенскі войскі 1767, харунжы 1773

Емельянаў Павел, капітан 1795

Есман Адам, слонімскі камісар 1790

Есман Станіслаў, мінскі земскі рэгент 1782

Есман Юзаф,навагрудскі канюшыц 1764

Жаба Тадэвуш, харунжы ВКЛ 1767,

Жаба Франц, бельскі і мінскі стараста 1767, мінскі ваявода1793

Жаба Хрыстафор, генерал-маёр BKJI 1767

Жаброўскі Мартын, вендзенскі падчашы 1782

Жалкоўскі Караль, ваўкавыскі земскі суддзя 1767

Жарабцоў Дзмітрый, секунд-маёр, надворны саветнік 1795

Жудро Міхаіл, мазырскі гродскі пісар 1790

Жудро Рафал, паручнік 1795

Жудро Юзаф Павел, мазырскі гродскі пісар, краўчы, харунжы 1766

Жураўлевіч Серафім, бельскі лоўчы 1768

Жыжэмскі Вікенцій, мінскі падчашы 1764

Жыжэмскі Іяхім, мінскі гранічны суддзя 1764

Жыжэмскі Міхаіл, князь 1764

Жыжэмскі Яцэк, мінскі гродскі суддзя 1767

Жыль, прускі генерал-маёр 1796

Жынеў Матэвуш, берніцкі стараста 1773—95, гродзенскі пасол 1793

Жынеў Станіслаў, ваўкавыскі земскі суддзя 1788

Жынько Мартын, рэгент пастаўскага земскага суда 1795

Забела Антон, лоўчы BKJI, ковенскі маршалак 1766—69

Забела Ежы, шляхціч 1788—89

Забела Юзаф, галоўнакамандуючы літоўскай арміяй 1792

Заблоцкі Казімір, старадубскі пасол 1767

Завадскі Ануфрый, слонімскі канюшы 1790

Завадскі Пётр, слонімскі каморнік 1790

Завадскі Фадзей, лазоўскі стараста 1772

Завадскі Ян Ежы, трокскі скарбнік 1767

Завітоўскі Шыман, бельскі чашнік 1780

Завіша Казімір, мінскі паручнік 1776, капітан 1784, генерал, шамбелян 1793—94

Завіша Каэтан, завілейскі камісар 1794

Завіша Павел, ваўкавыскі гродскі пісар 1788

Завіша Пётр, ковенскі земскі суддзя 1794

Завіша Ян Караль, граф, мінскі палкоўнік 1776—88

Загорскі А.У, прафесар віленскай акадэміі 1765

Загорскі Людвік, браслаўскі земскі суддзя 1792

Загорскі Ян, мсціслаўскі гараднічы 1772

Задарноўскі Антон, брэсцкі мечнік, харунжы 1766

Залескі Антон, залескі стараста 1772

Залескі Шыман, экспедытар 1795

Залескі гісторык,.

Замойскі Андрэй, каронны канцлер 1777— 78

Замойскі Антон, навагрудскі земскі рэгент 1782

Занеўскі Антон, гродзенскі гродскі рэгент 1780

Запольскі Дамінік, мсціслаўскі ротмістр 1767, гродскі суддзя 1772

Заранка Тадэвуш, віцебскі падсудак 1766—67

Заранка Юзаф, віцебскі падчашы 1772

Зарэмба Аляксандр, капітан 1767

Зарэмба Антон, мазырскі шамбелян 1790

Зарэмба Багуслаў, палкоўнік 1767

Зарэмба Феліцыян (Фелікс), падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Зарэмба Юзаф, канфедэрат 1771

Збарамірскі Казімір, рэчыцкі мастаўнічы 1771—72

Збароўскі Антон, брэсцкі падсудак 1767

Зброшка Бернар, латоскі стараста 1767

Здановіч Уладзіслаў, чарнігаўскі падчашы 1776

Зелікоўскі Ян, мінскі каморнік 1776

Зіберх Ян Тадэвуш, брэсцкі ваявода 1792

Зіберх Ян Тадэвуш, канфедэрат 1771

Зігут Андрэй, прэм’ер-маёр 1758

Зорыч Сямён, фаварыт 1795

Зубаў Валерый, брат фаварыта 1794

Зубаў Мікалай, граф 1794

Зубаў Платон, фаварыт 1796

Зяленскі Ежы, мазырскі будаўнічы 1766—69

Зянкевіч Андрэй, смаленскі кашталян, сенатар 1773

Зянковіч Геранім, дуцкі стараста 1767

Зянковіч Ксаверы, завілейскі генерал-маёр 1794

Зянковіч Ян, шляхціч 1794

Зяновіч Антон, полацкі земскі суддзя, падкаморы 1768

Зяновіч Міхаіл, віленскі епіскап 1759

Іваноўскі Ігнат, мінскі гродавы стараста 1759—82

Іваноўскі Хрыстафор, вількамірскі падчашы 1776

Івашкевіч Станіслаў, шамбелян 1790

Івашкевіч Франц, ваўкавыскі земскі суддзя 1767, падстолі 1788

Івашкевіч Юзаф Тадэвуш, ваўкавыскі падстоліц 1767

Івіцкі Юзаф, мсціслаўскі войскі 1772

Ігельстром Ота, расійскі пасол 1793—94

Ігельстром Юзаф, палкоўнік 1766

Ігнатовіч Антон, вількамірскі падстолі 1788

Ігнатовіч Ігнат, гродзенскі падстолі 1764—66, войскі 1773

Прысецкі Ігнат, мінскі стражнік 1776, краўчы 1782

Ілініч Ежы, мсціслаўскі гродскі пісар 1772

Ілініч Людвік, мазырскі скарбнік 1767

Ілініч Станіслаў, мсціслаўскі стражнік 1766

Ілініч Юзаф, мсціслаўскі гродскі пісар, валчаскі стараста 1766—67

Іодка Ежы Антон, лідскі маршалак 1773

Кабылінскі Антон, слонімскі судовы падстараста 1782, гродзенскісудовы падстараста, войскі 1783

Кабылінскі Пётр, мсціслаўскі абозны 1767

Кабылінскі Ян, слонімскі судовы падстараста, войскі 1767

Кавалеўскі, канфедэрат 177I

Казакевіч Павел, аршанскі стражніковіч 1788

Казімірскі Ігнат, шамбелян

Кайзерлінг Герман Карл, расійскі пасол 1763

Кайшэўскі Томаш, брэсцкі земскі суддзя 1784—86

Калантай Гуга, публіцыст 1790—94

Каліноўскі Людвік, аўруцкі чашнік 1788

Калупайла Станіслаў, ваўкавыскі камісар 1794

Калышка Юзаф, лідскі будаўнічы 1767

Камар Ян, мінскі каморнік 1790

Каменскі Бенедыкт, лідскі земскі пісар 1776

Каменскі Юзаф, лідскі стражнік 1776, гродскі суддзя 1773

Камінскі Антон, навагрудскі пісарэвіч 1776

Камінскі Казімір Юзаф, алешкаўскі стараста 1767

Камінскі Лук’ян, навагрудскі мечнік 1764

Камінскі Франц Фадзей, мсціслаўскі харунжы 1768

Камар Ян, бабылецкі стараста 1772

Каніскі Георгій, беларускі епіскап 1762—65

Канопка Ян, гродзенскі скарбнік 1788

Канстанцін, спадчыннік расійскага трона 1792

Канстанціновіч Ян Антон, гродзенскі каморнік 1788

Канстанціновіч, уніяцкі поп 1794

Кантрым Фердынанд, экспедытар 1796

Канцэвіч Стэфан, навагрудскі ротмістр 1776

Канцэвіч Юзаф, навагрудскі гараднічы 1776

Канюшэўскі Юзаф, чарнігаўскі чашнік 1767

Каняўскі Дамінік, ваўкавыскі краўчы 1788

Капец, канфедэрат1771

Кар Васіль, палкоўнік 1766

Каржанеўскі Віктар, пінскі падчашы 1782

Каржанеўскі Ігнат, пінскі харунжы 1782

Каржанеўскі Міхаіл, пінскі палкоўнік 1790

Каркузевіч Валерый, докшыцкі земскі выпраўнік 1795

Карлевіч Іван, архівіст 1795

Карнітоўскі Хрыстафор, палкоўнік 1794

Карніцкі Алаіз, мінскі падкаморыц 1776

Карп Бенедыкт, член паўстанцкай рады 1794

Карп, шляхціч 1765

Карповіч Міхаіл, віленскі ксёндз 1794

Карповіч Хрыстафор, харунжы 1795

Карыбскі Антон, барысаўскі земекі выпраўнік, дваранін 1795

Карыбскі Міхаіл, ротмістр 1795

Карытоўскі Міхаіл, вілейскі ротмістр 1795 ’

Касакоўскі Антон, земскі пісар 1767, лідскі скарбовы пісар 1768, інфлянцкі кашталян 1791

Касакоўскі Міхаіл, віцебскі ваявода 1791, польны пісар BKJI, браслаўскі ваявода 1795

Касакоўскі Шыман, генерал 1791, літоўскі дваранін 1767, гетман 1771,1793

Касакоўскі Юзаф, інфлянцкі епіскап 1790

Касакоўскі Ян, інфлянцкі епіскап 1795

Касінскі Антон, ад’ютант К. Празора 1793

Кастравіцкі Ігнат, мінскі стольнікавіч 1767, лідскі дэлегат 1794

Кастравіцкі Іяхім, мінскі вайсковіч 1790

Кастравіцкі Казімір, мінскі лоўчы 1767, будаўнічы 1776—90

Кастравіцкі Каспар, віцебскі падкаморыц 1767

Кастравіцкі Мацвей, мінскі гродскі суддзя 1773

Кастроўскі Ануфрый, пінскі шамбелян 1788

Касцюшка Тадэвуш, генерал 1792, кіраўнік паўстання 1794

Касцялоўскі Антон, слонімскі каморнік 1790 Кахоўскі Васіль, палкоўнік 1771

Кахоўскі Міхаіл, генерал-кватэрмайстар-лейтэнант 1764

Кацельнікаў Васіль, капітан 1795

Кацярына II, расійская імператрыца 1762—1796

Качаноўскі Людвік, віцебскі земскі суддзя 1766

Качынскі, генерал 1771, кашталян 1767—71

Квінт Юзаф, браслаўскі мечнік, ротмістр 1767

Кенскі Ян, парнаўскі лоўчы 1782

Кенстовіч Юзаф, ротмістр 1795

Кілчэўскі Лявон, рэчыцкі стольнік 1766—67, земскі суддзя 1782

Кілчэўскі Марцэлі, засядатель ігуменскага земскага суда 1795

Кімбар Юзаф, ковенскі стольнік 1793

Кіневіч Андрэй, давыд-гарадокскі земскі выпраўнік, ротмістр 1795

Кіневіч-Гінет Адам Антон, гродзенскі скарбнік 1775

Кіневіч-Гінет Ян, пінскі ротмістр 1788, шамбелян 1790

Кіркор Фадзей Ігнат, мсціслаўскі падкаморы, ротмістр1768—71

Кіркор Юзаф, мсціслаўскі падкаморыц 1771

Кітаеў Іван, палкоўнік 1771

Кіялноўскі Андрэй, сандамірскі чашнік 1767

Клава Тадэвуш, гродзенскі мешчанін 1794

Кланіцкі Юзаф, гродзенскі абозны 1773, мечнік 1780

Клукоўскі Станіслаў, навагрудскі каморнік 1782

Клыпа Ян, дзісенскі бургамістр 1766

Клякоўскі Клімент, засядацель докшыцкага земскага суда 1795

Кляпацкі Юзаф, паморскі харунжы 1767

Клячкоўскі Антон, вількамірскі стараста, шамбелян 1767

Клячкоўскі Пётр, ашмянскі чашнік 1767

Клячкоўскі Станіслаў, ашмянскі чашнік 1767

Клячкоўскі Ян, трокскі пасол 1793

Кміт Іяхім, навагрудскі гродскі пісар 1790, камісар 1792

Кміт Каспар, аршанскі гараднічы 1780

Кміт Ян, браслаўскі мечнік 1767

Кнорынг Багдан, генерал-маёр-інжынер 1793—94

Козел Амбраіз, дзісенскі стараста, войт 1766, ашмянскі маршалак 1767—68

Козел Міхаіл, ашмянскі генерал-маёр1794

Козел Юзаф, ашмянскі паручнік 1767—68

Колакалаў Васіль, надворны саветнік 1793

Колба Казімір, смаленскі стражнік 1769

Конч Ігнат, рэгент генеральнай канфедэрацыі 1767

Корбут Міхаіл, французскі стражнік 1767

КорбутЮзаф, навагрудскі чашнік 1788

Корвін-Красінскі Аляксандр, ротміетр 1795

Корзан Ян, мінскі стражнік 1782і :

Коркуць Адам, лідскі гродскі пісарэвіч 1773

Корсак Аляксандр, шляхціч 1766

Корсак Антон, навагрудскі земекі рэгент 1764, абозны 1778

Корсак Ежы, кушліцкі стараста 1792

Корсак Ігнат, заборсйі стараста 1764

Корсак Іпаліт, навагрудскі стольнік 1767

Корсак Іяхім, мазырскі харунжы 1770

Корсак Казімір Ігнат, навагрудскі земскі пісар1767, земскі суддзя 1773, стольнік 1778

Корсак Казімір, ваўкавыскі гараднічы 1764, навагрудскі земскі пісар 1766

Корсак Людвік, мазырскі земскі суддзя 1766—1768

Корсак Мікалай, навагрудскі гродсш суддзя, ротмістр 1766—67, гродскі пісар 1773

Корсак Міхаіл, навагрудскі ротмістр 1776

Корсак Самуэль, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767, навагрудскі палкоўнік 1776, земскі пісарэвіч 1773

Корсак Станіслаў, мазырскі ротмістр 1766

Корсак Траян, полацкі падваявода 1766, харунжы1767, аршанскі падстолі 1771

Корсак Юзаф, навагрудскі стольнік 1767

Корсак Юзаф, полацкі войскі 1767, земскі суддзя 1771

Корсак Ян, смаленскі харунжы 1767

Корчыц Томаш, гродзенскі чашнік 1783

Корчыц Франц, слонімскі гродскі рэгент, ротмістр 1782

Корэва Антон, інфлянцкі падчашы 1767

Корэва Гаспар, гродзенскі скарбнік 1788

Косаў Антон, чэрніцкі стараста 1766

Косаў Караль, харунжы 1796

Косця Гіацынт, генерал-ад’ютант 1766, брэсцкіпалкоўнік 1794

Козел Юзаф, член паўстанцкай рады 1794, ротмістр 1793

Кошыц Юзаф, мсціслаўскі краўчы 1758—59

Краеўскі Юзаф, брэсцкі каморнік 1766

Красінскі Адам, ражанскі падкаморы 1768—71

Красінскі Багуслаў, навасельскі стараста 1767

Красінскі Томаш, харунжы 1771

Красінскі Ян, літоўскі харунжы 1759

Краснін Рыгор, гродавы сакратар 1795

Красноўскі Казімір, смаленскі будаўнічы 1766

Красоўскі Каспар, засядацель палаты грамадзянскага суда 1795

Крачэтнікаў Міхаіл, генерал-аншэф, сенатар 1791—92

Кржаноўскі Рох, пінскі канюшы 1788

Кржыжалоўскі Міхаіл, навагрудскі канюшы 1764

Кржыжаноўскі Тадэвуш, навагрудскі ротмістр 1764

Кржыжаноўскі, секунд-маёр 1796

Круповіч Франц, шляхціч, арандатар 1794

Круповіч Юзаф, шляхціч 1793

Крысялоўскі Міхаіл, навагрудскі земскі суддзя 1776

Крыцкі Юзаф, экспедьітар 1795

Кукевіч Міхаіл, мсціслаўскі харунжы 1792

Кукевіч Станіслаў, аршанскі канюшы 1766

Кукевіч Юзаф, ваўкавыскі стараста 1766

Кулеша Францішак, ваўкавыскі падчашы 1792

Кулікоўскі Антон, пінскі краўчы 1788

Кулікоўскі Станіслаў, гродзенскі шамбелян 1793

Кульвіц Юзаф, ашмянскі пасол 1793

Кульгоўскі Станіслаў, гродзенскі каморнік 1788

Кунцэвіч Іясафат, полацкі уніяцкі архіепіскап 1763

Кунцэвіч Павел, гродзенскі краўчы 1780

Куржанецкі Віктар, пінскі падчашы 1790

Куржанецкі Ігнат, пінскі харунжы, ротмістр 1766, гродскі суддзя 1773

Куржанецкі Каэтан Вінцэнт, пінскі земскі суддзя 1773

Куржанецкі Людвік, пінскі чашнік, гродскі суддзя 1766

Куржанецкі Стэфан, пінскі харунжы 1767

Куржанецкі Томаш Антон, пінскі земскі пісар, амыцкі стараста 1764—67

Куржанецкі Франц, пінскі гродскі суддзя, чашнік, сватавіцкі стараста 1767, лоўчы 1773—82

Куржанецкі Францішак, пінскі скарбнік 1790

Куржанецкі Юзаф, пінскі харунжы 1766,-93

Курч Ян Казімір, аршанскі земскі суддзя 1766

Кучэўскі Вацлаў, трокскі падстараста 1776

Кярноўскі Тадэвуш, гродзенскі падстараста 1780

Лавецкі Лаўрэнцій, паручнік 1795

Лазарэвіч Багдан, слуцкі камісар 1795

Лакіс Бернар, полацкі павятовы суддзя 1792

Ланг Карл Карлавіч, надворны саветнік 1793—95

Ланевіч Станіслаў, навагрудскі стражнік 1764

Ланеўскі Ігнацій, літоўскі лоўчы 1759

Ланскі Мікалай, генерал-маёр 1794

Лапа Томаш, старадубскі пісар гродскі 1767

Лапат Антон, ваўкавыскі ротмістр 1767

Лапат Антон, навагрудскі скарбнік 1767

Лапат Міхаіл, экс-абозны BKJI 1790, навагрудскі пасол на сейм 1793

Лапат Пётр, ваўкавыскі харунжы 1767

Лапат Станіслаў, навагрудскі гродскі пісар 1766, польны стражнік ВКЛ, палкоўнік 1767

Лапат Шыман, ваўкавыскі чашнік 1767, смаленскі гродскі рэгент 1776

Лапацінскі Мікалай Тадэвуш, вялікі пісар BKJI 1766—67, ротмістр 1793

Лапацінскі Ян, жмудскі епіскап 1766

Лапацінскі Ян, памешчык 1791

Лапецкі Ян, арандатар радзівілаўскага маёнтка 1768

Ласі Барыс, генерал-маёр 1794

Ласкоўскі Антон, брэсцкі каморнік 1766

Ласкоўскі Ігнат, брэсцкі чашнік 1778—86, падчашы 1788

Лаўдон Рэйнэ, секунд-маёр 1795

Лаўмянскі Антон, аршанскі краўчы 1766

Лашкевіч Станіслаў, мінскі гродскі пісар 1795

Левановіч Аляксандр, рэчыцкі стражнік 1766

Левановіч Флор, рэчыцкі земскі рэгент 1766

Левановіч Франц, ваўкавыскі генерал 1766

Левантовіч Феафан, іераманах віленскага манастыра 1758—62

Лілле Іван, капітан 1795

Ліндэман Юзаф, ковенскі падстолі 1759

Ліпніцкі Людвік, гродзенскі гродскі рэгент 1780

Ліпніцкі Лявон, гродзенскі каморнік 1780

Лісоўскі Іраклій, смаленскі архімандрыт 1768

Літке Пётр, прэм’ер-маёр 1795

Літман Бейла, пінская жыхарка 1769

Ліхадзіеўскі Хрыстафор, мінскі стражнік 1776

Лускіна Андрэй, віцебскі падчашы 1772

Лускіна Антон, віцебскі земскі суддзя 1766

Лускіна Казімір, віцебскі гродскі суддзя, стольнік 1766, падваявода 1772

Лухевіч Адам, мазырскі стражнік 1776

Лушкевіч А.(?), вількамірскі падкаморы 1790

Лышкевіч Станіслаў, ашмянскі гродскі рэгент 1793

Лышкевіч Ян, докшыцкі гродскі суддзя 1795

Львоў Міхаіл, саветнік і сакратар 1793

Любамірскі Станіслаў, кіеўскі ваявода 1763

Любанскі Ян, давыд-гарадокскі камісар 1795

Любарскі Віктар, пінскі каморнік 1773

Любашчынскі Віктар, пінскі абозны 1788

Любашчынскі Ігнат, віцебскі гродскі суддзя 1766

Любашчынскі Юзаф, віцебскі суддзя 1772

Лявіцкі Караль, навагрудскі каморнік 1776

Ляговіч Міхаіл, браслаўскі чашнік 1767

Ляговіч Тадэвуш, вількамірскі стольнік 1768—1773

Лянкевіч Адам, мазырскі земскі пісар 1773

Лянкевіч Антон Віктар, гродзенскі гродскі рэгент 1780

Лянкевіч Вінцэнт, мазырскі войскі 1766

Лянкевіч Іпаліт, старадубскі гродскі рэгент 1780

Лянкевіч Міхаіл, гродзенскі лоўчыц 1793

Лянкевіч Міхаіл, мазырскі земскі суддзя 1766—73

Лянкевіч Міхаіл, упітскі ксёндз 1759

Лянкевіч Станіслаў, мазырскі стольнікавіч 1767, гродскі суддзя 1795

Лянкевіч Томаш, мазырскі стольнік 1766-1-73

Лянкевіч Франц, мазырскі земскі судзіц, камісар 1790

Ляпарскі Дамінік, упітскі чашнік 1764

Ляпарскі Леапольд, пінскі земскі суддзя 1766

Ляснеўскі Рыгор Вінцент, бранчыцкі скарбнік 1767

Ляўковіч Міхаіл, браслаўскі чашнік 1778

Ляўковіч Эмануіл, смаленскі лоўчы 1786

Ляхавіцкі Міхаіл, аршанскі скарбнік 1766

Ляховіч Ігнат, брэсцкі каморнік 1784

Магільніцкі Марыян

Магржэўскі Пётр Феліцыян, пінскі гродскі рэгент 1773

Магучы Зянон, гродзенскі дваранін 1780

Магучы Юзаф, віцебскі каморнік 1772

Магучы Юзаф, старадубскі канюшы 1766

Мажэнін Васіль, капітан, страпчы 1795

Макавецкі Антон, мсціслаўскі ротмістр 1766—69

Макавецкі Ігнат, старадубскі лоўчы 1767

Макавецкі Казімір Фелікс, навагрудскі падваяводзіц 1778

Макавецкі Казімір Ян, слонімскі харунжы 1767, падкаморы 1786

Макавецкі Каспар Фелікс, мсціслаўскі падстолі 1766

Макавецкі Юзаф, навагрудскі лоўчы 1790, краўчы 1793

Максімовіч Канстанцін, экспедытар 1795

Малафееў Іван, ротмістр 1792

Малахоўскі Станіслаў, маршалак сейма 1792

Маліноўскі Адам, галавачоўскі стараста 1766—69

Маліноўскі Адам, рэчыцкі ротмістр 1767

Маліноўскі Антон, рэчыцкі рэгент 1766—69

Маліноўскі Дамінік, рэчыцкі ротмістр 1767

Маліноўскі Міхаіл, рэчыцкі земскі суддзя 1772

Маліноўскі Тадэвуш Антон, рэчыцкі канюшы 1766, гродскі пісар 1772

Малішэўскі Ігнацій, брэсцкі падчашы 1775—84

Малькоўскі, маёр 1794

Манаполаў Панцелеймон, ротмістр 1795

Мануцы Станіслаў, граф1788—89

Манькоўскі Антон, сакратар праўлення 1795

Мараш Ян, гродзенскі будаўнічы 1767, канюшы 1773, скарбнік 1780

Маркоўскі Юзаф, гродскі суддзя 1795

Мароз Ян, гродзенскі чашнік 1780, падчашы 1788

Марцюшэўскі Юзаф, мінскі каморнік, старадубскі ротмістр 1776

Марыконі Мартын, пісар ВКЛ 1765—67

Марыконі Юзаф, вількамірскі генерал-маёр 1794

Масальскі Ануфрый, ваўкавыскі стражнік 1776

Масальскі Ігнацій Якуб, віленскі епіскап 1758

Масальскі Міхаіл Юзаф, гетман BKJI 1762, віленскі кашталян 1766

Масальскі Міхаіл, рэферэндар BKJI1759

Масальскі Томаш, князь 1768

Масальскі Хрыстафор, князь 1776

МаслаўСямён, генерал-маёр 1763

Масчынскі Фердынанд, вялікі каронны падскарбі 1795

Матушэвіч Вінцэнт, брэсцкі кашталян 1784

Матушэвіч Тадэвуш Мартын, брэсцкі кашталян 1788,1773

Махвіц Зянон, экспедатар 1795

Мадкевіч Міхаіл, мсціслаўслаўскі мечнік 1768

Мацкевіч Хрыстафор, мінскі капітан 1776

Мацкевіч Юзаф, мсціслаўскі краўчы 1767

Мацулевіч Юстыніян, шляхціч 1794

Медушэўскі Юзаф, ваўкавыскі лоўчы 1767

Мейен Ян Якуб, лідскі генерал 1794

Мендзялееў Іван, калежскі саветнік 1793

Мігановіч Антон, шамбелян

Мікоша Ромуальд, віцебскі пагранічны суддзя 1766

Мікоша Станіслаў, віцебскі стражнік, ротмістр 1766

Мікульскі Аляксандр, слонімскі земскі суддзя 1767, харунжы 1782

Мікульскі Андрэй, слонімскі гродскі суддзя 1790

Мікульскі Міхаіл, слонімскі харунжы, камісар 1790

Мікуць Ксаверы, сакратар К. Радзівіла 1794

Мілашэвіч Юетыніан, ротмістр 1795

Мірджэўскі Юзаф, навагрудскі канюшы 1767

Мірскі Пётр, браслаўскі стражнік, абозны 1767—1768

Мірскі Станіслаў, пісар BKJI 1794

Мірскі Ян, браслаўскі падкаморы 1792

Мірскі-Святаполк Томаш, генерал-ад’ютант 1767

Мітарноўскі Ежы, навагрудскі дэпутат трыбунала 1773

Міхайлаў Андрэй Сідаравіч, мінскі віцэ-губернатар 1793

Міхайлоўскі Антон, камісар 1795

Міхайлоўскі Мартын, генерал-ад’ютант 1790

Міхайлоўскі Ягор, секунд-маёр 1795

Міхневіч Томаш, ковенскі пасол на сейм 1773

Міцкевіч Лявон, рудніцкі стараста 1776, дэпутата трыбунала 1777, мінскі канюшы 1782

Мнішка Станіслаў Юзаф, генерал 1793—94

Мураўскі Ігнат, генерал-маёр 1783

Мураўскі Карл, палкоўнік, генерал-маёр 1794

Мучынскі Франц, гродзенскі каморнік 1788, экспедытар 1795

Мушынскі Тадэвуш, мсціслаўскі гродскі суддзя, красноўскі стараста 1767

Мушынскі Фадзей, мсціслаўскі судзіц 1767

Мысліцкая Іяганна, шляхцянка 1794

Мышкоўскі Бенедыкт, лідскі маршалак 1768

Мышкоўскі Міхаіл Тадывуш, мсціслаўскі паручнік 1767

Мядзекша Дамінік, ковенскі падкаморы 1768—71

Мянеўскі Ян, навагрудскі падчашыц 1764

Мянжынскі Фадзей Станіслаў, мсціслаўскі судовы падстараста 1768

Мячынскі Юзаф, закрачымскі мечнік 1767

Навакоўскі Рыгор, мазырскі інтэндант 1795

Навамейскі Казімір, ротмістр 1795

НавасельскіМіхаіл, рэчыцкі каморнік 1782

Навацкі Людвік, аршанскі ротмістр 1771

Навіцкі Іосиф, родзенскікраўчы 1788

Навіцкі Іван, генерал 1795

Навіцкі Міхаіл, латышоўскі падчашыц 1764

Нагурскі жмудскі падкаморы 1765—71

Наневіч Рамуальд, лідскі гродскі суддзя 1776

Нарбут Антон, лідскі падчашы 1776

Нарбут Дамінік, лідскі чашнік 1773

Нарбут Іяхім, лідскі падкаморы, генерал-маёр 1794

Нарбут Казімір, лідскі шамбелян 1794

Нарбут Тадэвуш, лідскі стольнік 1773

Нарбут Юзаф, лідскі харунжы 1773

Нарвойша Аляксандр, гродзенскі падчашыц 1764

Нарвойша Людвік, старадубскі падчашы 1780

Нарвойша Ян, гродзенскі паручнік 1764

Небароўскі Ігнат, мазырскі скарбнік 1782

Незабытоўскі Ян, цэльскі стараста 1764, навагрудскі падкаморы 1780

Нелюбовіч Матэуш, пінскі паручнік 1773

Немаржанскі Юзаф, мінскі земскі суддзя 1795

Немчыноўскі Антон, гродзенскі ротмістр 1794

Непакайчыцкі Станіслаў, брэсцкі мечнік 1778—84

Несялоўскі Ксаверы, навагрудскі ваяводзіц 1794

Несялоўскі Юзаф, цырынскі стараста, палкоўнік 1764, кашталян навагрудскі 1766—71, наваірудскі ваявода1793—94

Нумерс Іван, генерал-паручнік 1767

Нявеглоўскі Ян, дысенскі камісар 1795

Нямцэвіч Станіслаў Урсын, брэсцкі гродскі суддзя 1786, рэвяціцкі стараста 1782

Нямцэвіч Францішак Урсын, брэсцкі земскі суддзя 1773—

Нямцэвіч Францішак, пісьменнік

Няплюеў Іван, мінскі губернатар 1793

Нясцецкі Мацвей, барысаўскі камісар 1795

Нясцецкі Ян, ашмянскі мастаўнічы 1776

Нятыха Міхаіл, брэсцкі земскі суддзя 1767

Нятыха Рафал, кобрынскі скарбнік 1794

Нячаеў Аляксандр, падпалкоўнік 1795

Орда Апалінары, пінскі земскі суддзя 1788

Орда Баніфацый, рачанскі скарбнік 1759

Орда Дамінік, пінскі паручнік 1738, гродскі суддзя 1794—95

Орда Людвік, пінскі мечнік, ротмістр 1764

Орда Міхаіл, пінскі мастаўнічы 1790

Орда Павел, пінскі земскі суддзя 1788, стражнік 1795

Орда Самуэль, пінскі земскі суддзя 1766

Орда Якуб, пінскі камісар 1790

Отэнгауз Мартын, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Павінскі Ян, навагрудскі падчашыц 1764

Пагоскі Антон, віцебскі будаўнічы 1766

Пагоскі Юзаф, віцебскі скарбнік 1776

Падабед Караль, мсціслаўскі мастаўнічы 1767

Падбярэзскі Самуэль, пінскі стараста 1767

Падвінскі Пётр, брэсцкі лоўчы 1766

Падвысоцкі Томаш, мінскі каморнік 1782

Падгорскі Адам, валынскі пасол на сейм 1793

Пазняк Антон, ашмянскі земскі суддзя, харунжы 1767

Пакош Казімір, полацкі канюшы 1771

Пакош Ян, смаленскі гродскі пісар 1767

Палітальскі Міхаіл, гродзенскі чашнік 1764, земскі суддзя 1766—80

Палонскі, ротмістр 1771

Палтоўцаў Пракоп, калежскі саветнік, губернскі пракурор 1795

Палубінскі Вікенцій, слонімскі войскі 1790

Палубінскі Геранім, слонімскі земскі суддзя 1790

Палубінскі Лявон, гродзенскі скарбнік 1767

Палубінскі Станіслаў, слонімскі лоўчы 1775

Палубінскі Юзаф, слонімскі краўчы 1790

Пальвінскі Акінф, ігумен маркавага манастыра 1759

Пальхоўскі Казімір, геаметр караля 1778

Пальхоўскі Лявон, старадубскі прабошч 1759

Пальхоўскі Ян, пінскі гродскі суддзя 1782

Памян Антон, паручнік

Памярнацкі Ігнат, вількамірскі чашнік 1772

Панін Мікіта Іванавіч, граф.кіраўнік калегіі замежных спраў Расіі 1763—1773

Панін Мікіта Пятровіч, генерал-маёр, сапраўдны стацкі саветнік 1764—95

Панінскі Адам, каронны кухмістр 1773

Панінскі Ян, пасол на сейм 1767

Панцэржынскі Людвік, мазырскі мечнік, азарыцкі стараста 1780, гродзенскі харунжы 1790

Панятоўскі Аляксандр, успольскі стараста 1772

Панятоўскі Станіслаў Аўгуст, кароль Рэчы Паспалітай 1764—1795

Панятоўскі Станіслаў, падскарбі ВКЛ 1788

Панятоўскі Франц Тадэвуш, мазырскі земскі суддзя 1766

Панятоўскі Франц, мсціслаўскі скарбнік 1778

Паплаўскі Станіслаў, дзвінагародскі стольнік 1768

Парчэўскі Тадэвуш, мсціслаўскі сурагатар 1769

Парэцкі Ануфрый, дысенскі шамбелян 1795

Пастухоўскі Дзмітрый, мінскі гараднічы, секунд-маёр 1795

Патоцкі Ігнацій, паплечнік Касцюшкі 1794

Патоцкі Іяхім, літоўскі падчашы 1771

Патоцкі Прот, кіеўскі ваявода 1793

Патоцкі Счэсны, генерал артылерыі 1792

Патоцкі Юзаф, дэлегат да Кацярыны II1767

Патоцкі Ян, канеўскі стараста 1778

Паўлаў Васіль, атаман 1769

Палікоўскі Ігнацій, вількамірскі будаўнічы 1776

Паўлікоўскі Мікалай, мінскі краўчы 1776

Паўлікоўскі Міхаіл, мінскі гродскі суддзя 1776

Паўлікоўскі Пётр, мінскі скарбнік 1788

Паўлікоўскі Ян, мінскі лоўчыц 1764—66, чашнік 1773, падчашы 1782, земскі суддзя 1788—90

Паўловіч Ежы, смаленскі мечнік 1790

Паўловіч Яцэк, брэсцкі каморнік 1775

Пац Антон Міхаіл, барцянскі стараста, вялікі літоўскі пісар 1767

Пац Міхаіл Ян, зелаўскі стараста, трокскі пасол1767—68

Пац Фелікс, падкаморы ВКЛ 1766

Пац Юзаф, вілейскі стараста 1767

Пацёмкін Пётр, генерал-паручнік 1794

Пацэй Аляксандр, трокскі ваявода 1763

Пацэй Леанард, абозны BKJI1766

Пацэй Людвік, літоўскі стражнік 1767

Пацэй-Барэцкая Мар’яна, літоўскаяпадстоліца 1764

Пацэнка Павел, мазырскі гараднічы1766, князь 1767

Пашкоўскі Ігнат, брэсцкіпалкоўнік 1788

Пашкоўскі Мартын, палкоўнік BKJI1767

Пашкоўскі Міхаіл, генерал брэсцкай міліцыі 1794

Пашкоўскі Пётр,брэсцкіпалкоўнік 1767

ПашкоўскіЯцэк, брэсцкіпадстараста 1778—86, стольнік 1788

Пашыц Рыгор Адам,смаленскі гараднічы 1767

ПашыцЮзаф, мсціслаўскі мечнік 1767

Перфіцкі Андрэй,ротмістр, асэсар 1793

Петразолін Томаш, нясвіжскі шамбелян 1795

Петрыкоўскі Тадэвуш, рэгент трыбунала 1795

Піёра Станіслаў, віцебскі падстараста 1766

Піёра Тадэвуш, віцебскі ротмістр 1766, краўчы 1772

Пішчайла Станіслаў, мінскі стражніковіч 1790

Пішчайла Стэфан, аршанскі мастаўнічы 1766

Пішчайла Сямён, аршанскі скарбнік 1766

Пішчайла Юзаф, аршанскі стражнік 1766

Піятровіч Цыпрыян, навагрудскі гродскі рэгент 1767

Піятровіч Юзаф, навагрудскі мастаўнічы 1767

Піятух Дамінік, рэчыцкі земскі рэгент 1766, гродскі рэгент 1767 .

Піятух Казімір, мінскі ротмістр 1795

Піятух-Кубліцкі Антон, рэгент трыбунала 1776

Пласкоўскі Міхаіл, мінскі земскі суддзя 1790

Прушаноўскі Мікалай, рэчыцкі падчашы 1773

Прушаноўскі Міхаіл, рэчыцкі падчашы 1766

Прушаноўскі Томаш, рэчыцкі гродскі суддзя, гараднічы 1766

Прушаноўскі Уладзіслаў, мінскі земскі рэгент 1790

Прушаноўскі Ян, рэчыцкі падкаморы 1775

Прушаноўскі Юзаф Аляксандр, навагрудскі ваявода 1764, асэсар 1795

Прушынскі Антон, браслаўскі падчашы 1776

Прушынскі Антон, мінскі падстараста 1767, гродскі суддзя 1773, падкаморы 1788

Прушынскі Станіслаў, мінскі судовы падстараста 1788

Прушынскі Тадэвуш, мінскі падчашы 1775

Прушынскі Феліцыян, мінскі земскі суддзя 1773

Прушынскі Флор, мінскі судовы падстараста 1764, дэпутат трыбунала 1784

Прушынскі Юзаф, браслаўскі ротмістр 1776

Прушынскі Юзаф, мінскі чашнік, гродавы падстараста 1767

Прушыпскі, маршалак трыбунала

Прыбор Герменгульд, мазырскі земскі судзіц 1766

Прыбор Іпаліт, рэчыцкі земскі суддзя 1767

Прыбор Мікалай, мазырскі земскі суддзя 1776

Прыбор Траян, мазырскі земскі суддзя 1790

Прыбор Ян, мазырскі земскі суддзя 1766

Прысецкі Бенедыкт, мінскі будаўнічы 1776

Прысецкі Ігнат, смаленскі падчашы 1764

Прысецкі К. полацкі чашнік 1771

Прысецкі Казімір, мінскі земскі суддзя 1767

Прысецкі Тадэвуш, полацкі гродскі суддзя 1767, будаўнічы 1782, шэвінскі і бецкі стараста 1771, аршанскі падкаморы 1792

Прысецкі Юзаф, смаленскі чашнік 1776

Прыстаноўскі Міхаіл, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Прэслаўскі Антон, слонімскі гродскі рэгент 1782—90, паручнік

Прэслаўскі Вінцэнт, слонімскі гродскі пісарэвіч 1790

Прэслаўскі Ігнат, слонімскі камісар 1790

Прэслаўскі Казімір Ян, гродзенскі гродскі суддзя 1783

Прэслаўскі Казімір, слонімскі гродскі пісар 1788

Прэслаўскі Міхаіл, слонімскі камісар 1790

Прэслаўскі Юзаф, слонімскі земскі суддзя 1790

Прэслаўскі Якуб, брэсцкі стольнік 1790

Прэсмыцкі Антон, ашмянскі каморнік 1793

Прэцішэўскі Станіслаў, жмудскі маршалак 1767

Пузына Антон Віцэнт, аршанскі мастаўнічы 1766

Пузына Хрыстафор, упіцкі судовы стараста 1767

Пузына, жмудскі канфедэрат 1771

Пуласкі Казімір, канфедэрат 1769

Пуласкі Франц, канфедэрат 1769

Пуласкі Юзаф, варэдкі стараста 1768

Пульхоўскі Ян, гродзенскі гродскі рэгент 1788

Пульхоўскі Ян, пінскі гродскі рэгент 1773, стражнік 1788

Пуслоўскі Мамерт, экспедытар 1795

Пуслоўскі Франц, рэчыцкі падстоліц 1767

Путкамер Ваўрынец, генерал 1767

Путкамер Юзаф, полацкі гродскі суддзя 1795

Путкамер Яцэк, жмудскі цівун 1790

Пуцята Сцяпан, мінскі ротмістр 1795

Пучкоў Сцяпан, палкоўнік 1759

Пялкінскі Іяхім, ігумен віцебскага манастыра 1766

Пясецкі Дамінік, брэсцкі краўчы 1772

Пясецкі Ігнат, рэкцянскі стараста 1772

Пясецкі Стэфан, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Пяст, кароль польскага паходжання 1766

Пятровіч Юзаф, навагрудскі мастаўнічы 1767

Пятроў Іван, калежскі асэсар 1795

Пятроўскі Казімір, дымкаўскі стараста 1768, смаленскі каморнік 1782

Пятроўскі Канстанцін, драгічынскі скарбнік 1767

Рагажынскі Лявон, навагрудскі каморнік 1776

Рагоза Адам, ротмістр 1795

Рагоза Антон Вікенцій, полацкі земскі суддзя 1771

Рагоза Мартын, шляхціч 1764

Рагоза Самуэль, віцебскі канюшы 1766

Радзевіч Антон, пінскі гродскі рэгент 1788

Радзевіч Віцэнт, ротмістр 1795

Радзевіч Міхаіл, пінскі камісар 1790

Радзевіч Тэадор, мазырскі гараднічы 1778

Радзевіч Тэадор, пінскі земскі суддзя 1795, земскі рэгент 1767-73, земскі пісар 1790

Радзеўскі Ігнат, засядацель барысаўскага земскага суда, камісар 1795

Радзівіл Альбрэхт, рэчыцкі судовы стараста 1762—67

Радзівіл Геранім, харунжы BKЛ1758

Радзівіл Дамінік, падкаморыВКЛ 1767, брэсцкі краўчы 1784

Радзівіл Ігнат, князь 1775

Радзівіл Караль, віленскі ваявода 1758

Радзівіл Мацвей, віленскі кашталян, князь 1794

Радзівіл Мікалай Юзаф, клецкі ардынат 1764

Радзівіл Мікалай, генерал-лейтэнант 1794

Радзівіл Міхаіл Геранім, князь, мечнік BKЛ1773, віленсківаявода1793

Радзівіл Міхаіл Казімір, гетман, віленскі ваявода 1759

Радзівіл Міхаіл, князь, краўчы BKJI 1767

Радзівіл Станіслаў, падкаморы ВКЛ 1767

Радзівіл Тэафіл, князь 1775

Радзівіл Юзаф, вялікі пісар BKJI1767, мінскі ваявода 1776

Радзівіл-Сапежына Канстанцыя, княгіня 1764

Радзіеўскі Казімір, мазырскі касір 1795

Радзішэўскі Міхаіл, навагрудскі войскі 1780

Радзішэўскі Міхаіл, старадубскі харунжы 1792

Радмінскі-Трацкевіч Антон, навагрудскі стражнік 1767

Раецкі Юзаф, навагрудскі будаўнічы 1764

Разсудоўскі Іяхім, лідскі харунжы 1767

Райкевіч Віцэнт, навагрудскі падчашы 1790

Райскі Ян, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Ракіцкі Антон, літоўскі рэгент 1759

Ракіцкі Міхаіл, мазырскі рэгентавіч

Раманіус Абрам, генерал-паручнік 1771, генерал- лейтэнант 1775

Раманоўскі Пётр, віцебскі стольнік, гродскі суддзя 1766

Рамбург, капітан 1771

Растапальекі Юзаф, ламжанскі земскі рэгент 1790

Растоцкі Ежы, слонімскі гродскі рэгент 1790

Растоцкі Казімір Станіслаў, мінскі гродскі суддзя 1767

Растоцкі Тэадор, уніяцкі мітрапаліт 1793

Растоцкі Юзаф, смаленскі скарбнік 1790

Ратамскі Антон, навагрудскі падкаморы 1766

Ратамскі Мартын Антон, аршанскі падкаморы, харунжы 1766—71

Ратамскі Рамуальд, аршанскі земскі рэгент, ротмістр 1767

Ратомскі Антон, капітан 1795

Ратынскі Франц, сяняўскі стараста 1767

Рашкоўскі Вільгельм, старадубскі каморнік 1788

Рашкоўскі Ян, ваўкавыскі стольнік 1772

Рдултоўскі Антон, навагрудскі падваявода 1764

Рдултоўскі Іяхім, навагрудскі падваяводзіц 1767, падкаморы 1773

Рдултоўскі Канстанцін, мінскі чашнік 1764

Рдултоўскі Хрыстафор, навагрудскі харунжы 1778, падваявода 1767

Ржычэўскі Іван, сакратар пасольства 1759

Ржэвускі Станіслаў Фердынанд, вялікі харунжы BKJI 1759—67, каронны надворны маршалак 1783, граф

Ржэвускі Сцяпан, генерал-маёр 1774

Ржэвускі Юзаф, драгічынскі стараста 1767

Ржэвускі Ян, літоўскі падстолі 1759

Розен Уладзімір Іванавіч, палкоўнік 1765

Ромер Стэфан Дамінік, трокскі харунжы 1767, падкаморы, паручнік 1773—

Рудзевіч Тэадор, пінскі чашнік 1782

Рудзінскі Антон Казімір, мазырскі земскі і гродскі рэгент 1768, малігаўскі стараста 1773

Рудзінскі Віктар, шляхціч 1773

Рудзінскі Юзаф, навагрудскі падчашы 1773

Рудніцкі Мікалай, пінскі скарбнік, гранічны рэгент 1790

Рудніцкі Фелікс, мінскі капітан 1773, падстолі, гродскі рэгент 1788, падстараста 1790

Рудніцкі Ян, браслаўскі стараста 1792

Рукевіч Якуб, гродзенскі мечнік 1764, гродскі суддзя, чашнік 1766—80, падчашы, судовы падстараста 1773—75

Русанаў Іван, брыгадзір 1795

Русецкі Казімір, мазырскі гараднічы 1766—73

Руцкі Іосіф Вельямін, епіскап 1778

Рушчыц Казімір, кобрынскі генерал-маёр 1794

Рыакур Людвік, пталамейскі епіскап 1764

Рыла Андрэй, лідскі гараднічы 1773

Рыльскі Франц, вілейекі войскі 1795

Рыпінскі Мікалай, галіцкі стольнік 1795

Рыхлоўскі, 1773

Рыхтэрскі Франц, пінскі канфедэрат 1767

Рэбіндэр Іван, секунд-маёр, пракурор 1795

Рэйтан Дамінік, навагрудскі падкаморы 1766—67, 1773

Рэйтан-Дашнік, стольнік ВКЛ 1764.

Рэйтан Міхаіл, навагрудскі земскі пісар 1790

Рэйтан Міхаіл, смаленскі гродскі суддзя, гараднічы 1776

Рэйтан Станіслаў, генерал-ад’ютант 1767

Рэйтан Тадэвуш, навагрудскі падкаморы 1773

Рэмбовіч Ян Казімір, слонімскі земскі рэгент 1790

Рэмерс Васіль, нясвіжскі ротмістр 1795

Рэнакампф Іван, генерал 1764

Рэпнін Мікалай, расійскі пасол 1763—69

Рэут Матэуш, полацкі абозны 1775

Рэут Юзаф Антон, полацкі чашнік 1767

Рэут Юзаф, полацкі чашнік 1759, віцебскі земскі суддзя 1772

Рэшка Вінцэнт, шляхціч 1786

Рэшка Дамінік, рэчыцкі гродскі суддзя 1786, брэсцкі гродскі пісар 1788

Сабанскі Антон, тарнаўскі стараста 1772

Сагатоўскі Шыман, ваўкавыскі паручнік 1759

Садкоўскі Віктар, слуцкі епіскап 1789—90

Салдуцкі Ігнат, гродзенскі земскі суддзя 1788

Салдуцкі Міхаіл, гродзенскі мастаўнічы 1773, будаўнічы 1780, гродскісуддзя 1788—92

Салдуцкі Тадэвуш, гродзенскі канфедэрат 1767

СалдуцкіЮзаф, 1767

Сакалоўскі Іван, экспедытар 1795, гродзенскі скарбнік 1788

Саковіч Якуб, старадубскі гродскі суддзя 1767

Салагуб Ежы, граф 1776

Салагуб Юзаф, віцебскі ваявода, эйшышскі стараста 1763—67

Салагуб Ян, саноцкі стараста 1793—94

Салаўёў Сяргей, гісторык

Салмановіч Юзаф, навагрудскі будаўнічы 1767

Сальдэрн Каспар, расійскі пасол 1771—73

Самойлавіч Захар, падпалкоўнік 1795

Самойлаў Аляксандр, генерал-пракурор Сената 1795

Сангушка Геранім, валынскі ваявода 1793

Сангушка Еўстахі, генерал 1792

Сангушка Юзаф, надворны літоўскі маршалак 1763—67

Сапега Аляксандр Міхаіл, полацкі ваявода 1763—68, польны гетман 1771, канцлер BKJI 1776—91

Сапега Аляксандр, віленскі кашталян 1766

Сапега Казімір Нестар, генерал артылерыі 1778—93, брэсцкі судовы стараста 1788—94

Сапега Караль, брэсцкі ваявода 1763

Сапега Ксаверы, брэсцкі ротмістр 1786, смаленскі ваявода 1792—94

Сапега Міхаіл, літоўскі падкаморы 1759

Сапега Пётр, смаленскі ваявода 1758—63

Сапега Францішак, генерал 1794

Сапега Юзаф, мсціслаўскі ваявода 1763, ваўкавыскі маршалак 1769, літоўскі краўчы 1771

Сарока Геранім, мінскі земскі рэгент 1767

Сарока Міхаіл, ваўкавыскі гродскі суддзя 1766

Сарока Юзаф, ашмянскі харунжы 1767, мечнік 1768—75

Сасноўскі Юзаф, брэсцкі судовы стараста, польны пісар ВКЛ 1766

Сачкоўскі Юзаф, пінскі земскі адвакат 1782

Свалынскі Адам, полацкі гродскі суддзя 1771

Свентаржэцкі Антон, мінскі земскі пісар 1766—73, 1782

Свентаржэцкі Мікалай, мінскі мастаўнічы, падпалкоўнік 1764—67

Свентаржэцкі Міхаіл, мінскі мечнік 1764, гранічны суддзя, ротмістр 1773

Свенціцкі Ян, мінскі абозны 1764

Свіда Сцяпан, секунд-маёр 1793

Свяжынскі Антон, пінскі скарбнік, судовы падстараста 1766—67

Свяжынскі Казімір, пінскі земскі суддзя 1790

Свяжынскі Пётр, пінскі скарбнік 1782

Свяжынскі Рафал, пінскі падстарасціц 1766—67

Свянціцкі Вікенцій, мінскі мечнік 1776, барысаўскі дваранін 1795

Свянціцкі Караль Казімір, мсціслаўскі стараста 1767

Свянціцкі Пётр, мінскі канюшы 1776

Сегэн Тадэвуш, ваўкавыскі камісар 1794

Сегэн Ян, ваўкавыскі лоўчы 1766—67

Седлікоўскі Юзаф, лідскі генерал-маёр 1794

Сейфгард Міхаіл, пінскі мечнік 1773, гараднічы 1782, земскі суддзя 1795

Семірадскі Алаіз, губскі стараста 1776

Серакоўскі Карл, генерал-маёр 1794

Сіверс Якаў, расійскі пасол 1792—93

Сільвестр, пецярбургскі архіепіскап 1759

Сільвестровіч Юстыніян, смаленскі мастаўнічы 1795

Сіповіч Ігнат, браслаўскі скарбнік 1766

Скакоўскі Антон, пінскі гродскі рэгент 1766

Скакоўскі Людвік, пінскі гродскі суддзя 1766—67

Скарына Ежы Ян, рэчыцкі падстоліц 1772

Скарына Міхаіл, рэчыцкі земскі суддзя 1772

Скарына Ян, пастаўскі шамбелян 1795

Скасарэўскі Ігнат, падпалкоўнік 1795

Скіндэр Антон, лідскі земскі суддзя 1773

Скіндэр Міхаіл, лідскі мечнік 1776

Скірмунт Адам, пінскі земскі суддзя 1773, давыд- гарадокскі земскі суддзя 1795

Скірмунт Аляксандр, пінскі каморнік 1767

Скірмунт Хрыстафор, ашмянскі гродскі суддзя 1775

Скірмунт Шыман, пінскі мечнік 1790, мазырскі мастаўнічы 1778

Слатвінскі Еўстахій, ігуменскі выпраўнік, шамбелян 1795

Слізаноўскі Аляксандр, аршанскі гродскі суддзя 1766

Слізень Міхаіл, мінскі падкаморы 1758—93

Слізень Стэфан, слонімскі падкаморы 1767

Случаноўскі Геранім, рэчыцкі каморнік 1766

Смаржэўскі Ясон, мітрапаліт 1767, архіепіскап 1771

Смігельскі Каэтан, браслаўскі краўчы 1775

Снарскі Аўрэлій, полацкі палкоўнік 1792

Снарскі Бруна, рэктар тэалогіі дамініканскага ордэна 1768

Снарскі Станіслаў, забораўскі стараста 1767

Соін Ларыён, прем’ер-маёр, страпчы 1795

Солтан Базыль, рэчыцкі скарбнік 1768

Солтан Ігнат, рэчыцкі чашнік 1795

Солтан Станіслаў, харунжы BKЛ, слонімскі судовы стараста 1788

Солтан Ян, рэчыцкі ротмістр, дэпутат трибунала 1769

Солтык Каэтан, кракаўскі епіскап1767—73

Сольмс Віктар, прускі пасол 1767

Спаскі Якаў, аршанскіземскі рэгент 1771

Стаброўскі Ануфрый, аршанскі лоўчы 1766

Стаброўскі Юзаф, докшыцкікамісар 1795

Станіковіч Станіслаў, аршанскі каморнік 1766

Станіслаўскі, канфедэрат 1771

Станішэўскі Мікалай, ламжанскі скарбнік 1782

Станкевіч Ян, ваўкавыскі каморнік 1766—67

Стафапула Дзмітрый, секунд-маёр 1795

Стахорскі Лявон, віцебскі ротмістр 1766

Стахоўскі Міхаіл, мсціслаўскі стражнік 1772

Стахоўскі Франц, мсціслаўскі земскі пісар, дваранін 1772

Стахоўскі Ян, пінскі каморнік 1788

Стацэвіч Андрэй, ротмістр 1771—95

Стаяняў Апанас, ротмістр 1795

Стоцкі Адам, мазырскі войскі 1790

Стоцкі Юзаф, мазырскі скарбнік 1790

Стравінскі Антон, пінскі падстолі, гродскі пісар 1766—78, стольнік 1788

Стравінскі Вікенцій, слонімскі падстараста 1790

Стравінскі Караль, дэпутат трыбунала 1788, пінскі судовы стараста 1790

Стравінскі Рафал, слуцкі камісар 1795

Стравінскі Флор, падканцлер ВКЛ, гродзенскі судовы стараста 1783

Стравінскі Флор, слонімскі камісар 1790

Струпінскі Мацвей, гродзенскі каморнік 1775

Стрыгоцкі Мацвей, мсціслаўскі земскі пісар 1772

Стрыенскі Ян, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Стрыжэўскі Пётр, смаленскі мечнік 1768

Стрэльбіцкі Міхаіл, ротмістр, асэсар 1795

Студніцкі Антон, гродзенскі скарбнік 1780

Стэпалкоўскі Юзаф, лідскі гродскі пісар, скарбнік 1773—76

Сувораў Аляксандр, генерал-маёр 1771,1794

Сувораў Васіль, генерал-паручнік, сенатар 1759

Сузін Людвік, брэсцкі стольнік 1766—86

Сулістроўскі Алаіз, пісар BKJI 1794, ашмянскі паручнік 1767, мазырскі палкоўнік 1780

Сулістроўскі Ігнат, ашмянскі стольніковіч 1768

Сулістроўскі Мікалай, палкоўнік 1792

Сулістроўскі Тадэвуш, ашмянскі стольніковіч 1768

Сумінскі, дабражынскі падчашы 1773

Сурын Андрэй, мсціслаўскі земскі рэгент 1767

Сурын Ян, мсціслаўскі земскі пісар 1766—68

Суфчынскі Міхаіл, абозны 1758

Сухадольскі Антон, ваўкавыскі гродскі суддзя 1767

Сухадольскі Антон, смаленскі кашталян 1767

Сухадольскі Ігнат, ваўкавыскі краўчы 1767

Сухадольскі Франц, гродзенскі падстолі 1780

Сухадольскі Юзаф, ваўкавыскі гродскі суддзя, каморнік ВКЛ 1766—67

Сухадольскі Ян, мсціслаўскі харунжы 1766, падкаморы, палкоўнік 1771—72, экспедытар 1795

Сцыпіён Караль, лідскі стараста, генерал-маёр 1794

Сцыпіён Юзаф, уладальнік Ліды 1795

Сырасек Андрэй, гродзенскі жыхар 1794

Сыруц Шыман, віцебскі кашталян 1759—67

Сяліцкі Мікалай, вайніцкі стараста, полацкі маршалак 1766

Сяліцкі Станіслаў, дэрпскі падкаморы 1766, літоўскі рэгент 1771

Сяліцкі Юзаф, полацкі войскі 1772

Сялява Антон, мінскі гродскі суддзя 1790

Сялява Юзаф, вілейскі гродскі суддзя 1795

Сямашка Андрэй, мінскі будаўнічы 1764, гараднічы 1775

Талкачэўскі Кузьма, мінскі гродскі рэгент 1795

Талочка Антон Феліцыян, ваўкавыскі войскі, судовы падстараста 1766—73, ваўкавыскі камісар 1794

Тальвінскі Фама, перакладчык 1793

Тамашэвіч Багуслаў, браслаўскі гродскі суддзя 1773

Тамашэвіч Віцэнт, браслаўскі земскі рэгент 1775

Таптыга Геранім, смаленскі скарбнік 1767

Таптыга Міхаіл, мсціслаўскі гродскі рэгент 1767

Таптыга Міхаіл, смаленскі будаўнічы 1767

Тарацін Аляксандр, тытулярны саветнік 1795

Тармасаў Аляксандр, генерал 1796

Тармасаў Пётр, літоўекі пракурор 1795

Таўкачэўскі Ежы, мінскі стольнікавіч 1767

Толі Барклай, прэм’ер-маёр 1794

Траскоўскі Міхаіл, аршанскі будаўнічы 1772

Траскоўскі Франц, давыд-гародскі земскі рэгент 1795

Трацкевіч Антон, навагрудскі стараста 1767

Трацкевіч Пётр, пінскі падстараста 1764

Трашкоўскі Плацыд, брэсцкі земскі рэгент 1784—86

Троцкі Мікалай, секунд-маёр 1795

Трускоўскі Франц, навагрудскі каморнік 1776

Трускоўскі Ян, браслаўскі мастаўнічы 1776

Труханоўскі Станіслаў, рэчыцкі земскі рэгент 1778

Трухноўскі Базыль, пінскі земскі рэгент 1767—73

Трухноўскі Станіслаў, брэсцкі шамбелян 1784

Трэшчаў Якаў, тульскі купец 1770

Тугановіч Марк, навагрудскі земскі рэгент 1775

Туганоўскі Антон, навагрудскі лоўчы, гродскі суддзя, харунжы 1764—73

Туганоўскі Ігнацій, навагрудскі земскі рэгент, камісар 1790

Туганоўскі Марэк Юзаф, наваірудскі земскі рэгент 1766—73

Туганоўскі Юзаф, жмудскі чашнік 1776

Туганоўскі Ян, каморнік BKJI1790

Тумковіч Ігнат, аршанскі ротмістр 1775

Тупальскі Тадэвуш, гродзенскі шамбелян 1780

Тупальскі Юзаф, пінскі гродскі рэгент 1773

Турчыновіч Ян Антон, пінскі каморнік, ротмістр 1773

Туталмін Цімафей Іванавіч, генерал-губернатар Мінскі, Ізяслаўскі, Брацлаўскі, генерал-аншэф, сенатар 1793—94

Тучкоў Сцяпан, палкоўнік 1763

Тызенгаўз Антон, літоўскі польны пісар, палкоўнік 1764,надворны падскарбі 1766, ротмістр 1767

Тызенгауз Мартын, лідскі шляхціч 1794

Тызенгауз Мартын, слонімскі стражнік 1790

Тызенгауз Станіслаў, шамбелян 1790, жмудскі кашталян 1788—89

Тычынін Сцяпан, секунд-маёр 1793

Тышкевіч Аляксандр, генерал 1793—94

Тышкевіч Антон, жмудскі епіскап 1759—63

Тышкевіч Антон, мінскі гродскі суддзя, генерал-ад’ютант 1764

Тышкевіч Людвік, польны гетман BKJT 1788—94

Тышкевіч Мікалай, віленскі канонік 1793

Тышкевіч Міхаіл, ротмістр кавалерыі 1793

Тышкевіч Юзаф, веляціцкі стараста 1776—93

Тышкевіч Юзаф, мсціслаўскі канюшы 1764, дубіцкі стараста, мсціслаўскі

Тэнгаборскі Валерыян, літоўскі сакратар 1795

Тэппер Карл, давераны К. Радзівіла 1768—1789

Тэппер Пётр, варшаўскі купец

Тэппер Стэфан, варшаўскі купец

Тэппер Ян, варшаўскі купец

Тэрлецкі Тамаш, пазнанскі падстолі 1782

Тэрлецкі Юзаф, бельскі падстолі 1782—90

Уманаў Сямён, слонімскі страпчы 1795

Уніхоўскі Ігнацій, мінскі земскі суддзя 1776

Уніхоўскі Стэфан, мінскі харунжы 1777

Уніхоўскі Францішак, мінскі земскі суддзя 1773, полацкі гродскі суддзя 1795

Урбановіч Антон, ашмянскі скарбнік 1775

Усакоўскі Вінцэнт, полацкі падкаморы 1776

Усакоўскі Міхаіл, старадубскі падстарасціц 1776

Ушакоў Васіль, палкоўнік 1769

Фабрыцыус Хрыстафор, тытулярны саветнік, страпчы 1795

Фабулаў Мацвей, князь 1771

Фаўрот, прускі пагранічны камісар 1796

Фашч Фелікс, рэчыцкі ротмістр 1766

Фашч Юзаф, рэчыдкі земскі суддзя 1771

Фёдаравіч Ігнат, харунжы 1795

Ферзен Іван, генерал 1794

Фермор Уільям, граф, генерал-аншэф 1763

Фларынскі Аўрам, віленскі іерманах, архімандрыт канстандінава манастыра 1758—59

Флемінг Ежы, літоўскі падскарбі 1763

Флемінг Ян Ежы, граф, паморскі ваявода 1769

Франкоўскі Мацвей, генерал брэсцкай міліцыі 1794

Францышэўскі Антон, смаргонскі войт 1794

Фрыдрых Аўгуст, саксонскі настунца каралеўскага трона 1790

Фрыдрых II, прускі кароль 1770

Фрызель Іван, палкоўнік, сапраўдны стацкі саветнік 1795

Фрэдэрыкс, англискі банкір Г768

Хадакоўскі Стэфан, ваўкавыскі камісар 1794

Хадакоўскі Юзаф, ваўкавыскі абозніц 1767

Хадакоўскі Ян, ваўкавыскі абозны 1767, камісар 1794

Хадкевіч Ігнат, ад’ютант Я. Ясінскага 1794

Хадкевіч Міхаіл Казімір, мсціслаўскі будаўнічы 1768—72

Хадкевіч Ян, жмудскі стараста, палкоўнік 1762—67

Хайноўскі Францішак, ваўкавыскі камісар 1794

Халецкі Геранім Тадэвуш, рэчыцкі гараднічы 1772

Халецкі Ігнат, рэчыцкі падстолі 1767—69

Халецкі Казімір, рэчыцкі падкаморы 1759—67, рэчыцкі стараста 1766—68

Халецкі Юзаф, пінскі лоўчы 1769

Халецкі Ян, рэчыцкі шамбелян, дэпутат трыбунала 1769, вілейскі камісар 1795

Хамінскі Іяхім, ашмянскі харунжы 1768

Хамінскі Франц Ксаверы, мсціслаўскі ваявода, пінскі судовы стараста 1782—94

Хамінскі Франц, браслаўскі стражнік 1768, палкоўнік 1771

Хіжэўскі Франц, мазырскі чашнік 1776

Хлусоўскі Тадэвуш, ваўкавыскі падкаморы 1767

Хлюдзінскі Аляксандр, аршанскі гродскі рэгент 1766

Хлюдзінскі Пётр, вілейскі шамбелян, павятовы суддзя 1795

Хлявінскі Антон, палкоўнік 1792, генерал-маёр 1794

Хлявінскі Ігнат Казімір, рэчыцкі земскі пісар 1766—72

Хлявінскі Мартын Станістаў, рэчыцкі гродскі суддзя 1766—67

Хлявінскі Юзаф, смаленскі скарбнік 1766

Хмара Адам, мінскі ваявода 1776—90

Хмара Іяхім, мінскі гродскі пісар, падчашы 1767, падстолі 1773, стольнік 1788

Хмялеўскі Ян, пінскі ваенна-парадкавы рэгент 1790

Ховен Хрыстафор, секунд-маёр 1795

Ходзька Ян, засядацель пастаўскага павятовага суда, камісар 1795

Хоміч Базыль, браслаўскі чашнік 1776

Хоміч Юзаф, браслаўскі чашнік 1776

Хомскі Дыянісі, старадубскі войскі 1768

Хомскі Юзаф, ашмянскі краўчы 1795

Храноўскі Рох, пінскі канюшы 1790

Храноўскі Юзаф, смаленскі каморнік 1766

Храпавіцкі Антон, аршанскі маршалак і рэгіментар 1769

Храпавіцкі Мікалай, аршанскі маршалак 1766

Храпавіцкі Юзаф, полацкі пасол на сейм 1767

Храпавіцкі Ян, аршанскі гродскі суддзя 1771

Храпоўскі Зыгмунд, падкаморы 1766

Храптовіч Адам, ротмістр 1788—89

Храптовіч Ігнат, гродзенскі стольнікавіч 1764, падстолі 1773, земскі пісар 1780, земскі суддзя 1794

Храптовіч Іяхім, навагрудскі стольнік 1764, маршалак трыбунала 1766, гродзенскі ротмістр 1794

Храптовіч Караль, гродзенскі земскі пісар 1759—64, гродскі пісар 1767

Храптовіч Тамаш, гродзенскі мечнік 1759—67

Храптовіч Юзаф, гродзенскі прабошч 1759

Храпуноў Сцяпан, студэнт 1759

Хржаноўскі Фелікс, брэсцкі гродскі пісар 1786

Хруцкі Міхаіл, уніяцкі non 1766

Хрыжаноўскі Зыгмунд, брэсцкі абозны 1767

Хрыпуноў Пётр, прэм’ер-маёр 1795

Ціхаміраў Аляксандр, секунд-маёр 1795

Ціханскі Ян, падпісант слуцкай канфедэрацыі 1767

Цывінскі Ігнацій, смаленскі чашнік 1776, ашмянскі земскі рэгент 1775

Цывінскі Ян, інфлянцкі абозны 1775

Цымяржынскі Цімафей, давыд-гарадокскі земскі судцзя 1795

Цыцыянаў Павел, генерал 1794

Цэйс Пётр Іванавіч, секунд-маёр 1793

Цэханавецкі Ілля Ігнат, етарадубскі мечнік 1768

Цэханавецкі Міхаіл, мсціслаўскі харунжы, маршалак 1767—68

Цэханавецкі Станіслаў, 1767

Цэханавецкі Стэфан, мсціслаўскі гродскі рэгент 1768

Цэханавецкі Юзаф, 1767

Цэханавецкі Ян, 1766—72

Цямноўскі Станіелаў, гродзенскі земскі рэгент, каморнік 1793

Цяпінскі Фаустын, старадубскі гранічны рэгент 1788

Цярпілоўскі Казімір, трокскі войскі 1766

Чапліц Цылістыян, луцкі падкаморы 1767

Чапліц Ян, аўруцкі стражнік 1767, пінскі дэпутат трыбунала 1773

Чарноцкі Ксаверы, навагрудскі падстолі 1790

Чарноцкі Юзаф, браслаўскі камісар 1794

Чарноцкі Юзаф, слуцкі земскі пісар 1795

Чарноцкі Ян, браслаўскі кашталян 1764

Чарнышоў Захар, прэзідэнт ваеннай калегіі 1763

Чартарыжскі Адам, падольскі генерал 1763—67

Чартарыжскі Андрэй, генерал 1763

Чартарыжскі Аўгуст, рускі ваявода 1763

Чартарыжскі Казімір, каронны падкаморы 1763

Чартарыжскі Міхаіл, ксёндз 1763

Чартарыжскі Міхаіл, літоўскі падканцлер 1758,канцлер 1763, князь

Чартарыжскі Станіслаў, літоўскі стольнік 1763

Чаховіч Антон Міхаіл, ашмянскі палкоўнік, падчашы 1767

Чаховіч Ігнат, пастаўскі земскі суддзя 1795

Чачот Бенедыкт, слонімскі мастаўнічы 1790

Чачот Феліцыян, смаленскі чашнік 1776

Чачот Якуб, навагрудскі каморнік 1776

Чудоўскі Тадэвуш, гродзенскі мечнік 1783, палкоўнік 1786, слонімскі гродавы стараста 1790

Чудоўскі Ян, мсціслаўскі гродскі суддзя 1768

Чыж Павел, брэсцкі гродекі суддзя, падчашы 1766, войскі 1778

Чыж Юзаф, віленскі пасол на сейм 1773

Чэрневіч Мартын, ковенскі гродскі суддзя 1767

Чэрнік Адам, слонімскі будаўнічы 1790

Шаблавінскі Казімір, мінскі стражнік 1767

Шадурскі Мусіц, аршанскі каморнік 1766

Шалуха Леапольд, канфедэрат 1771

Шалюта Ігнат, ражанскі падчапты 1767, рэчыцкі чашнік 1772

Шалюта Міхаіл, рэчыцкі будаўнічы 1766

Шантыр Ян, інфлянцкі войскі, ротмістр 1767

Шаняўскі Юзаф, гродзенскі каморнік 1780

Шаптыцкі Людвік Лявон, мітрапаліт 1778

Шаўман Ежы, браслаўскі земскі суддзя 1773

Шаціла Франц, аршанскі каморнік 1788

Швыкоўскі Бернар, магілёўскі эканом 1763

Швыкоўскі Лявон, брэсцкі ваявода 1791

Швыкоўскі Міхаіл, слонімскі скарбавы пісар 1782

Швыкоўскі Стэфан, маршал вількамірскай канфедэрацыі 1768

Швыкоўскі Юзаф, 1788—89

Швыкоўскі Ян, віленскі падчашы 1791

Шкленік Міхаіл, смаленскі падкаморы 1776

Шпілеўскі Караль, васількаўскі стараста 1767

Шпілеўскі Юзаф, мсціслаўскі канюшы 1767

Штакельберг Ота, расійскі пасол 1775

Штофельн Хрыстафор, генерал 1764

Штрык Максім, капітан 1795

Штэйн Тадэвуш, каморнік BKJI, аршанскі ротмістр 1771

Шубэ Карл, маёр 1769

Шуйскі Адам, князь, загальскі стараста 1766

Шуйскі Юзаф, інстыгатар BKJI1788

Шуйскі Ян, браслаўскі падкаморы 1786

Шукевіч Адам, слонімскі стольнік 1790

Шукевіч Багуслаў, гродзенскі земскі пісар 1783

Шукевіч Ігнат, гродзенскі канюшы 1783

Шукевіч Ігнат, слонімскі каморнік 1775

Шулевіч Дамінік, лідскі каморнікавіч 1773

Шумкоўскі Віктар, гродзенскі краўчы, земскі рэгент 1780—88

Шумкоўскі Юзаф, гродзенскі дваранін 1780

Шумскі Тамаш, віленскі пасол на сейм 1773

Шчапаноўскі Ігнацій, брэсцкі гродскі суддзя 1786

Шчука Ян, мінскі гродскі адвакат 1790

Шчыт Мартын, полацкі харунжы 1771

Шчыт Хрыстафор, пінскі шамбелян 1767, мсціслаўскі кашталян 1771

Шчыт Юзаф, генерал-ад’ютант 1764, смаленскі ротмістр, кашталян 1767

Шчыт Юстыніан, інфлянцкі кашталян 1767

Шыманскі Міхаіл Юзаф, гродзенскі каморнік

Шымкевіч Тадэвуш, латышоўскі лоўчы 1768

Шымковіч Ігнат, ротмістр 1795

Шымковіч Томаш Адам, ваўкавыскі гродскі рэгент 1767

Шымкоўскі Даніла, мінскі падстолі 1776

Шырма Адам, пінскі гродскі і земскі рэгент 1788

Шырма Антон, пінскі земскі суддзя 1773

Шырма Антон, шамбелян 1795

Шырма Казімір, пінскі падстараеціц 1767

Шырма Павел, пінскі падстоліц 1782, гродскі пісар 1788

Шырма Пётр Антон, пінскі падчашы 1766—67

Шырма Станіслаў, пінскі падчашы 1788

Шышко Ігнат, віцебскі лоўчы 1772

Шышко Ігнацій, смаленскі чашнік 1790, камісар 1795

Шышко Міхаіл, віцебскі харунжы, скарбнік 1767

Шышко Раман, віцебскі скарбнік 1772

Шышко Тадэвуш, паручнік

Шышко Юзаф, лідскі пасол на сейм 1793

Шэвінскі Людвік, мсціслаўскіротмістр, чудаўскі стараста 1767

Шэвінскі Ян, старадубскі чашнік 1767

Шэйба Лявон, сакратар мінскай пошты 1790

ШэлцінгПётр, падпалкоўнік 1758

Шэмбель Казімір, мінскі камісар 1795

Шэмбель Франц Якаў, ліфляндскі ваявода 1763

Шэмет Аўгуст, лідскі краўчы 1773—75

Шэмет Геранім, аршанскі земскі пісар 1772

Шэмет Гілярый, ігуменскі павятовы суддзя 1795

Шэмет Казімір, шамбелян 1795

Эйсмонт Алаіз, гродзенскі земскі рэгент 1788

Эйсмонт Аляксандр Міхаіл, гродзенскі стольнік 1780

Эйсмонт Андрэй Станіслаў, гродзенскі земскі суддзя 1793

Эйсмонт Андрэй, гродзенскі гараднічы 1780, чашнік 1788

Эйсмонт Антон Міхаіл, гродзенскі будаўнічы 1775, войскі, судовы стараста 1788

Эйсмонт Бенавентура, гродзенскі земскі рэгент 1793, абозны 1780, скарбнік 1788

Эйсмонт Мацвей, гродзенскі стольнік 1793, каморнік 1780

Эйсмонт Міхаіл, гродзенскі харунжы 1767

Эйсмонт Фердынанд, гродзенскі харунжы 1788

Эйсмонт Юзаф, гродзенскі каморнік 1788

Элляшэвіч Фёдар, калежскі саветнік 1795

Эстка Якаў, секунд-маёр 1795

Юдыцкі Іяхім, рэчыцкі земскі судзіц, загаранскі стараста 1767, рэчыцкі стараста 1768

Юдыцкі Юзаф, генерал-лейтэнант 1792, палкоўнік 1771

Юдыцкі Юзаф, мінскі кашталян, стралкоўскі і баханскі стараста 1767

Юзафовіч Леў, мытны саветнік 1795

Юндзіл Тадэвуш, гродзенскі маршалак 1766

Юневіч Станіслаў, пінскі, гродскі пісар 1767, навагрудскі стражніковіч 1773

Юркевіч Іван, секунд-маёр 1795

Юрэвіч Рафал, ваўкавыскі стольнікавіч 1767

Юрэвіч С. (?), пінскі земскі рэгент 1782

Юрэвіч Якуб, князь, пінскі скарбнік 1776

Ябланоўскі Дамінік, трокскі каморнік 1790

Ябланоўскі Казімір, навагрудскі войскі 1776

Ябланоўскі Тадэвуш, навагрудскі гараднічы 1776

Ябланоўскі Франц, навагрудскі чашнік 1764, камісар 1790

Яблонскі Казімір, навагрудскі гараднічы 1764, падкаморы 1766, падстолі 1767

Яблонскі Тадэвуш, навагрудскі гродскі суддзя 1794

Яблонскі Франц, навагрудскі чашнік 1767—75

Яблонскі Юзаф, навагрудскі стражнік 1788

Яворскі Флор, мінскі ігумен 1759

Язерскі Казімір, мазырскі падкаморы 1778

Язерскі Ян, каморнік BKJI, навагрудскі камісар 1790

Язоўскі Вікенцій, шамбелян

Якавіцкі Казімір, аршанскі каморнік 1766

Якевіч Каэтан, брэсцкі каморнік 1786

Якевіч Ксаверый, брэсцкі каморнік 1786

Якевіч Мікалай, брэсцкі каморнік 1786

Яленскі Гедэон, дэкрэтавы пісар BKJI 1766, мазырскі земскі судцзя 1767, мазырскі падкаморы 1768, судовы стараста 1773

Яленскі Канстанцін Людвік, мазырскі падкаморы 1773—84

Яленскі Міхаіл, мазырскі падкаморы 1766, навагрудскі судовы падстараста 1767

Яленскі Рафал, мазырскі земскі суддзя 1773

Яленскі Станіслаў, мазырскі канюшы, барысаўскі стараста 1766, мазырскі гродскі пісар 1778

Яленскі Юзаф, мазырскі канюшы 1770

Яленскі Ян, мазырскі земскі суддзя 1780, судовы стараста 1790—93, навагрудскі кашталян

Яленскі Ян, шчучынскі стараста 1773

Ялец Юзаф, ваўкавыскі стольнікавіч 1767

Ялецкі Ежы, ваўкавыскі стольнік 1767

Янішэўскі Ігнат, смаленскі краўчы 1764, мінскі судовы падстараста 1773

Янішэўскі Пётр, мінскі падстараста 1776

Янішэўскі Сільвестр, асэсар 1795

Янкоўскі Ігнат, смаленскі краўчы 1795

Янкоўскі Іяхім, мазырскі краўчы 1768

Янкоўскі Франц, пастаўскі земскі суддзя 1795

Янкоўскі Юзаф, лідскі шляхціч 1776

Яновіч Мартын, віленскі земскі рэгент 1767

Ясецімскі Рафал, ломжанскі падстолі 1776

Ясінскі Антон, лукоўскі лоўчы 1788

Ясінскі Мельхіор, віцэ-рэгіментар Беларускай дывізіі 1768

Ясінскі Якуб, палкоўнік інжынерыі 1794

Ясноўскі Азары, віленскі ігумен 1766

Яўраінаў Фёдар, капітан 1795

Яфін, атаман 1769

Яфрэмаў Філіп, надворны саветнік 1795 Яцыніч Каэтан, нясвіжскі камісар 1795

Навуковае выданне

Анішчанка Яўген, Канстанцінавіч

Інкарпарацыя Літоўская правінцыя ў падзелах Рэчы Паспалітай

Рукапіс перададзены ў выдавецтва адрэдагаваным, літаратурны рэдактар Е. Фешчанка

Камп’ютарны наборР.Аляхновіч, А. Хурсік

Адказны за выпуск В. Хурсік

Падпісана ў друк 16.07.2003. Фармат 60x84 1/16. Папера афсетная. Гарнітура Школьная. Афсетны друк. Ум.-друк. арк. 27,4. Улік.-выд. арк. 20,7. Наклад 200 асобнікаў. Замова 1633.

Індывідуальны прадпрымальнік Віктар Хурсік Лідэнзія JIB 573 выдадзена 18.11.2002 220117 Мінск, прасп. імя газ. “Известия”, д.57, кв. 31.

тэл. 2703382

Надрукавана з арыгінал-макета выдаўца ў друкарні УП “Ходр“ БелТІЗ.

220004 Мінск, вул. Вызвалення, 9.

Ліцэнзія ЛП №91 выдадзена 12.12.2002

• Назад
• Вперёд