Народжаны рабалепнічаць

Подробности

Опубликовано: 22.01.2016 19:33

Автор: Анищенко Евгений Константинович

Просмотров: 2971

У кнізе даследуецца месца беларускіх зямель Вялікага княства Літоўскага ў кантэксце ўсталявання расійскага пратэктарату ў Рэчы Паспалітай і напярэдадні яе першага падзелу ў 1772 г.

Я. К. Анішчанка

НАРОДЖАНЫ

РАБАЛЕПНІЧАЦЬ

Беларускія землі пры першым падзеле Рэчы Паспалітай

УДК 94(476)

ББК 63.3(4Бел)

А32

Анішчанка Я.К.

Народжаны рабалепнічаць: Бел. землі пры перш.падз. Рэчы Пасп./Я. Анішчанка.—Мн.: Выд.В.Хурсік, 2007.—452 с., іл.

ISBN978-985-6718-82-6

У кнізе даследуецца месца беларускіх зямель Вялікага княства Літоўскага ў кантэксце ўсталявання расійскага пратэктарату ў Рэчы Паспалітай і напярэдадні яе першага падзелу ў 1772 г.

Аўтарам выкарыстаны выютючна малавядомыя архіўныя крыніцы.

УДК 94(476)

ББК 63.3(4Бел)

Перадрукоўка цалкам ці па частах без згоды выдаўца і аўтара выклікае наступствы, прадугледжаныя заканадаўствам.

На тытульнай балоне змешчана ілюстрацыя“Ліцвіны”

Тэадора Лепнера (1633-1691)

На апошняй старонцы вокладкі выява пячаткі Генеральной канфедэрацыі BKЛ 1974 г. (аўтарская рэканструкцыя).

ISBN 978-985-6718-82-6

Я. К. Анішчанка, 2007

Выдавец В. У. Хурсік, афармленне, 2007

Змест

Уводзіны

Глава 1. Стварэнне адных дабрадзейных рук

§ 1. 1756-1763 гады. Выгадны выпадак або атланты расійскага уплыву. С. -

§ 2. 1764-1767 гады. Чым больш фракцый ,тым лепш.

Глава II. Замірэнне анексіяй

1. 1768 год. Фіяска сейма прымірэння

2. 1769 год. Памножыць ворагаў сваіх ворагаў.

3. 1770 год. З намі або без нас.

4. 1771 год. Вайна форсаў.

5. 1772 год. Канцэрт трох арлоў.

Дадатак

№ 1. Мемарыял Г. Каніскага Кацярыне II аб бедствах праваслаўных Беларускай епархіі ў Рэчы Паспалітай ад 10 кастрычніка 1765 г.

№ 2. Меркаванні канцлера А. Бястужава-Руміна на адрас Кацярыны II пра кандыдата на польскі трон (14 марта 1763 г.)

№ 3. Ордэр З. Чарнышова палкоўніку Уладзіміру Палонскаму адносна адкрыцця Слуцкай канфедэрацыі дысідэнтаў 18-20 сакавіка 1767 г.

№ 4. Акт канфедэрацыі Аршанскага павета ў падтрымку барскай справы 26 ліпеня 1768 г.

№ 5. Зварот А. Козела да шляхты Ашмянскага павета 26 верасня 1768 г.

№ 6. Універсал Генеральнага савета Барскай канфедэрацыі аб бескаралеў’і 4 красавіка 1770 г.

№ 7. Меркаванні невядомага адносна мэтазгоднасці абвяшчэння бескаралеў’я (пасля студзеня 1770 г.)

№ 8. Універсал графа М. Красінскага аб міжкаралеў’і 9 красавіка 1770 г.

№ 9. Універсал аб дэтранізацыі С. Панятоўскага і бескаралеў’і 9 жніўня 1770 г.

№ 10. Універсал Ш. Касакоўскага 8 ліпеня 1771 г.

№ 11. Універсал гетмана М. К. Агінскага ў Хомску 7 верасня 1771 г.

№ 12. Акт канфедэрацыі Аршанскага павета 11 верасня 1771 г.

№ 13. Маніфест Т. Штэйна аб сканфедэраванні Аршанскага павета 13 верасня 1771 г.

№ 14. Пратэст Т. Штэйна на самавольствы Т. Ваўжэцкага 4 лістапада 1771 г.

№ 15. Універсал Ш. Касакоўскага да абывацеляў ВКЛ 12 кастрычніка 1771 г.

№ 16. Рэляцыя генерал-маёра А. В. Суворава І. Веймарну аб перамозе пад Стваловічамі над гетманам М. К. Агінскім 5 кастрычніка 171 г.

№ 17. Абвяржэнне прэтэнзій Расіі да Рэчы Паспалітай Ф. Лойкі.

У. С. Пасэ прысвячаецца

Уводзіны

З моманту аб’яднання (уніі) ВКЛ з Польскім каралеўствам у Рэч Паспалітую (1569 г.) не раз гучалі перасцярогі аб магчымай гібелі гэтай краіны з-за недальнабачнай палітыкі пануючых колаў, адсутнасці своечасовых рэформ і агрэсіўных абдымкаў суседзяў.

Такія прароцтвы выказвалі яшчэ ў XVIIcт. кароль Ян Казімір і прапаведнік П. Скарга¹ Прынамсі, Ян Казімір у 1668 г. раіў сенатарам змяніць дзяржаўныя парадкі, інакш Польшча загіне ад суседніх дзяржаў, кожная з якіх “пажадае лепей валодаць часткай нашага гаспадарства, чымсці мець яго ўсё з вашым бязладдзем і вашымі вольнасцямі”². Галасы вешчуноў танулі сярод апалагетаў існуючага грамадска-дзяржаўнага ладу і сцвярджэнняў аб тым, што, як казаў на гродзенскім сейме 1692 г. каронны рэферэндарый С. Шчука, “Польша безуладдзем стаіць”³. У 1659 і 1701 гг. з боку Прусіі гучалі прапановы падзелаў Рэчы Паспалітай (РП)⁴. У рэшце рэшт гэтыя пагрозы здзейснілі ў 1772, 1793 і 1795 гг. манархі Расіі, Прусіі і Аўстрыі, якія з поспехам падзялілі яе паміж сабой.

Згодна з публікацыямі гістарычных дакументаў, кіраўнік расійскай дыпламатыі М. Панін неаднаразова гаварыў у 1770 і 1771 гг., што напрыканцы першага падзелу Польша ўяўляла адзін “хаос и беспорядок”, што “сами поляки подали повод непоследовательностью своего политического поведения и бесконечными несогласиями” для міратворчага ўмяшальніцтва Расіі⁵. Тэзісы пра анархію Рэчы Паспалітай пасля яе першага падзелу у 1772 г. сталі сярод гісторыкаў адной з самых распаўсюджаных канцэпцый пры тлумачэнні прычын яе непазбежнай гібелі.

Шэраг ананімных польскіх аўтараў і публіцыстаў XVIII ст. спрабавалі тлумачыць заняпад і гібель Рэчы Паспалітай пасля смерці Жыгімонта Аўгуста ў 1572 г. вольным выбарам каралёў, які стаў сінонімам так званай анархіі грамадскага ладу і прычынай умяшальніцтва суседзяў⁶.

К. Сянкевіч адным з першых у 1862 г. прама і проста атаясаміў анархію з выбарча-рэспубліканскім ладам Рэчы Паспалітай, гаворачы, што пасля Жыгімонта Аўгуста праявы “дэмакратызацыі ўлады” – выбары каралёў, Пакта канвента (умовы кіравання) з імі, канфедэрацыі, вольны голас на сейміках і сеймах з правам любога дэпутата на забарону агульнапрынятых рашэнняў (ліберум вета) – “падрыхтавалі заняпад дзяржавы” і адсутнасць моцнай улады⁷. Ён сцвярджаў, што рэспубліканскі лад “заўсёды прычыняў шкоды, а карысці можна было чакаць толькі ад абсалютнай манархіі”⁸. На такіх падставах у польскай гістарыяграфіі сфарміравалася цэлая школа манархістаў-гісторыкаў. якія наўпрост атаясамлялі рэспубліку-дэмакратыю (выбарнасць ураднікаў і каралёў) з анархіяй. Тыповы яе прадстаўнік А. Валеўскі ў 1875 г. называў дэмакратыю “параксізмам народаў, канвульсіяй грамадства”, бо “толькі ваенная дыктатура вылечвае рэспубліканскую заразу паралізаванага ёю грамадства”, бо Польша квітнела толькі пры манархіі, а “дэмакратыя давяла яе да гібелі”⁹.

Базавыя прынцыпы гэтай шляхецкай дэмакратыі ў выглядзе вольнага выбару каралёў і абмежаванай улады польскіх манархаў з-за гэтага, канфедэрацыі, панаванне каталіцкай рэлігіі, заканадаўчыя забароны новаўвядзенняў і змен дзяржаўнага ладу – усё гэта, як сведчыць спецыяльная грунтоўная праца пра іх З. Радванскага¹⁰, замацоўвалася яшчэ з XVI ст. у выглядзе кардынальных законаў РП, якія ўсведамляліся як дасканалыя, абапіраліся на “кансерватызм шляхты і на яе вялікае глупства”¹¹. Cярод апошняга называлася распаўсюджанае меркаванне аб тым, што кожны паляк абаронены правам вольнага галасавання і ўзаемнай рэўнасцю суседзяў, а таму Польшча ніколі не можа загінуць¹². Апалагетыку дасканаласці і стабільнасці існуючага ладу нават вядомы польскі радыкальны рэфарматар XVIII ст. Г. Калантай называў агульнай грамадскай хваробай, называючы Рэч Паспалітую “непаваротлівай машынай, якой ніхто не умеў кіраваць і якую ўсе разам не хацелі штурхаць”¹³.

У тлумачэнні гэтага цуда польскія гісторыкі нават дэмакратычнага напрамку (Іяхім Лелявель, Ота Бальзэр, Тадэвуш Корзан) успрымалі падзелы Рэчы Паспалітай як нейкі Рубікон або пераход з цывільна-абшчыннага стану да берагу азіяцкага дэспатызма, ад прававой і верацярпімай краіны да бяспраўнага і цалкам свавольнага праўлення. Яны называлі тлумачэнні сваіх апанентаў здзекам над гістарычнай праўдай, створаным на карысць сваіх палітычных ідэалаў. Тым не меней, і гэтыя гісторыкі шукалі ў падзелах “практычныя ўрокі і наказы, якія б маглі выступіць павадырамі ў жыцці”. Таму тое, што гісторыкі рэспубліканскага лагера называлі праявай абшчыннасці народу, у вачах манархістаў набывала рысы закаранелага анархізма ў яго характары¹⁴.

Падобныя сцвярджэнні сталі інтэрнацыянальнымі і іх на розныя лады тыражыравалі асабліва эпігоны “рускай нацыянальнасці”, якія нязменна суправаджалі тэзіс непазбежнасці гібелі РП спасылкай на панаванне тут “безначалия и бесчинства”¹⁵, ад якіх яе насельнікаў выратавала Расія. Пад анархіяй яны нязменна так ці інакш разумелі “несчастный образ правления” РП як рэспублікі¹⁶, і не проста асаблівасці яе сацыяльна-палітычнага і грамадскага ладу як шляхецкай дэмакратыі, а дэмакратыі ўвогуле, якая дэманструецца ў якасці згубнага ўзора неабмежаванага свавольства і якая проціпастаўляецца пазітыўнаму і выратавальнаму самаўладдзю (адзінаўладдзю) па тыпу абсалютыцкай манархіі.

Праўда, некаторыя скептыкі ўсё ж такі слушна пыталіся: калі Польша загінула ад анархіі, то здзіўляе, чаму яна пры гэтым так доўга трымалася ?¹⁷. Калі краіна была фатальна асуджана на пагібель з моманту свайго ўтварэння ў XVI ст., тады паўстае заканамернае пытанне – чаму гэта здарылася менавіта ў канцы XVIII ст.? Сапраўды, калі разбуральныя працэссы дзейнічалі з канца XVI ст., тады чаму яны ўвасобіліся ў рэальнасць толькі пры апошнім польскім каралі Станіславе Панятоўскім ? Другі комплекс пытанняў паўстае з таго, што Расія ў вачах сваіх апалагетаў традыцыйна выступае ахоўніцай Рэчы Паспалітай, але тым не меней яна аказалася сярод разбойнікаў, якія расчлянілі паміж сабой і знішчылі тым самым існаванне вялікай краіны у цэнтры Еўропы. У такім разе, якія матывы прымусілі Расію тройчы адмовіцца ад свайго апякунства і абавязацельства сцерагчы цэласнасць суседняй і сяброўскай краіны. Асабліва прымітыўным аказалася прадстаўляць дзеючых асоб гістарычнай драмы паслухмянымі і бяздумнымі марыянеткамі чужаземных уплываў або фатальнага року з погляду на спробы актыўнага рэфармавання Рэчы Паспалітай менавіта пры С. Панятоўскім, пастаўленым на трон з дапамогай Расіі..

У публікацыях успамінаў удзельнікаў Барскай канфедэрацыі 1768-1772 гг., апрацоўках дакументаў пра яе дзеячаў і дзейнасць¹⁸, нязменна адзначаюцца звадкі ўнутры кіраўніцтва канфедэратаў адносна планавання ваенных аперацый і эфектыўнай траты замежнай дапамогі¹⁹. К. Пуласкі прыводзіў такога роду факты і адзначаў, што канфедэрацкія вярхі вагаліся з дэтранізацыяй С. Панятоўскага ў 1770 г. з боязі кампраметацыі пры няўдачы і адмове ім заходнімі дварамі прытулку у сувязі з гэтым²⁰. Д. Сікорскі і І. Крашэўскі вылучалі хістанні князя К. Радзівіла, які сам называў свае паводзіны на чале прарускіх канфедэрацый хадзьбой сляпога па балоце²¹.

І. Міхальскі на прыкладзе А. Мнішкі гаварыў, што барчане ўвогуле не ставілі пытання пра рэформы і адвяргалі падобнае з боку караля і Фаміліі, па-першае, па прычыне асабістай непрыязі да іх, па-другое, паколькі лічылі РП пазітыўным буферам паміж агрэсіўнымі суседзямі, які нікому не пагражае, і паколькі былі задаволены існуючым дзяржаўным ладам. Анархію яны лічылі вытворнай ад агульнага папірання права, а канфедэрацкі рух – паходзячым з-за непрыяцця навязанага звонку караля²². Гэты польскі даследчык лічыў, што першапачатковы рэфарматарскія памкненні новага караля і яго атачэння (Фаміліі) адразу паралізоўваліся кансерватызмам шляхты, яе страхам перад пагрозай перарастання каралеўскай улады у тыранію і тым, што кароль з дапамогай Расіі ў рэчышчы ураўноўвання дысідэнтаў быццам бы збіраўся вызваліць сялян²³.

М. Драздоўскі ў сваім аглядзе польскай літаратуры па Барскай канфедэрацыі вылучае погляды тагачасных удзельнікаў падзей, якія называлі прычынай першага падзелу РП раздваенне абывацельскай думкі. У адпаведнасці з гэтым сама Барская канфедэрацыя ў працах яе лепшых даследчыкаў – В. Канапчынскага, Е. Міхальскага, А. Загорскага і інш. – выглядае спалучэннем кансерватыўных і наватарскіх плыняў, рухам, які не быў ні апошнім шляхецкім рокашам і не першым нарадовым паўстаннем²⁴.

В. Калінка папракае караля і Фамілію за прамаруджванне своечасовых рэформ, якія адкладваліся “да лепшых часоў”, каб не вызваць замежнай інтэрвенцыі, не парушыць знакамітага ліберум вета, не ўкараніць дэспатызм і нават не вызваліць сялян²⁵. В. Канапчынскі папракаў рэфарматараў у саступках дамагацельствам суседніх агрэсараў з-за нежадання дапусціць С. Панятоўскага да неабмежаванага самадзяржаў’я²⁶. Тым не меней, гэтыя заявы гучаць дысанансам на фоне сцвярджэнняў аб тым, што і кароль і яго атачэнне менавіта пры абапоры на Расію збіраліся рэфармаваць РП²⁷. Расію жа яны папракаюць не за раздзелы, а за тое, што яна дапусціла да іх Прусію і Аўстрыю²⁸. К. Гофман не бачыў істотнай розніцы паміж апеляцыяй караля і Фаміліі да пратэкцыі Расіі ў імя правядзення рэформ і іх ворагамі, якія шукалі той жа падтрымкі супраць рэфарматараў²⁹. Е. Клачкоўскі ўвогуле не знаходзіў у навацыях акружэння С. Панятоўскага нічога новага, паколькі яны паўтаралі ініцыятывы папярэднікаў з так званых саскіх часоў³⁰. Існуюць сцвярджэнні аб тым, што немагчыма правесці дэмаркацыйную лінію і абазначыць выразныя палітычныя праграмы у рэфарматарскім асяроддзі, паколькі там адзінадушна прытрымліваліся так званага сармацкага патрыятызма³¹. Падобная праграмная неакрэсленасць абапіраецца, к прыкладу, на асобу літоўскага кухмістра Міхаіла Вяльгорскага, які ў 1775 г. гаварыў, што Польшу згубіла не безуладдзе, а “бясчыннасць сеймаў, непавага да выканаўчай улады і вольнае галасаванне, якое належыць або знішчыць, або абмежаваць”³².

На прыкладзе Барскай канфедэрацыі В. Прыбароўскі бачыў праявы вялікага самахверавання і стойкасці народа, а з гэтага заключаў, што “не ўнутраны разлад, не маральная дэградацыя, не раскол грамадства.. пагрузілі наш край у бездань, а тое, што мы не мелі вялікіх павадыроў і геніальных гетманаў”³³. У 1918 г. Т. Бжэсцкі таксама засумняваўся ў правільнасці тлумачэння падзелаў асаблівасцямі ўнутранага ладу першай РП³⁴. А. Горскі ў 1921 г. гаварыў, што не дэмакратычны лад, не адсутнасць абсалютнай манархіі прычынілася да гібелі Рэчы Паспалітай, а нізкі ўзровень асветы грамадства³⁵.

Міжнародныя аспекты падзелаў у цэлым дастаткова распрацаваны польскімі даследчыкамі³⁶ аднолькава як кракаўскай (так званай песімістычнай) так і варшаўскай (інакш аптымістычнай) школы. Прычым апошнія вінавацілі кракаўскую школу ў наўмысным выпячванні адмоўных з’яў, непрывабным ачарніцельстве і дыскрэдытацыі мінулага краіны яшчэ з канца XVI ст³⁷. Е. Крашэўскі, як тыповы прадстаўнік тлумачэння гібелі Рэчы Паспалітай з-за ўласнай віны палякаў або іх дэмаралізацыі, тым не меней пісаў “не для хвіліны, а дзеля праўды і безстароннасці...З боллю у сэрцы, са слязьмі на вачах, так што пяро выпадала з рук”, ён педантычна аглядаў эпоху, дзе спалучаліся “дэмаралізацыя і хаўтуры рэформ, рыцарскі гераізм і бессаромныя шкурныя інтарэсы нікчэмных людзей”³⁸. Заснавальнік варшаўскай школы Т. Корзан пачынаў працэс адраджэння РП з часу яе першага падзелу у выглядзе распаўсюджвання тэндэнцый ураўняльнага тыпу і грамадскай згоды, без сацыяльных узрушэнняў³⁹.

В. Канапчынскі, яшчэ ў 1911 г. абазначыў дылему расійскай дыпламатыі часоў падзелаў як ваганні паміж анексіяй і жаданнем выключнага дамінавання ў Рэчы Паспалітай⁴⁰. Гэты гісторык сцвярджаў, што першы падзел Рэчы Паспалітай стаў для Расіі вымушаным выхадам і саступкай Прусіі ў абстаноўцы яе вайны на два франты – з Турцыяй і барскімі канфедэратамі⁴¹. Е. Тапольскі гаварыў, што суадносіны унутраных і знешніх прычын падзелаў нельга зводзіць да сітуацыі, у якой падзелы выглядалі адзіным выйсцем або нейкім мірным вырашэннем канфлікту⁴². За ваганнямі расійскай дыпламатыі паміж гарантыяй і анексіяй Е. Лукоўскі бачыў яе галоўную мэту – цалкам закрыць граніцу і міждзяржаўныя зносіны⁴³. Паводле Е. Міхальскага, план анексіі тэрыторыі РП з боку Расіі адпаў адразу пасля паспяховага ўзвядзення ёю на трон адданага караля С. Панятоўскага⁴⁴.

Т. Цэгельскі і Л. Кандзела ў навукова-папулярным аглядзе разглядалі ўсе тры падзелы РП у кантэксце крызісу яе функцыянавання пры праўленні саксонскай дынастыі і рашаючай ролі Расіі пры гэтым з яе жаданнем захаваць баланс сіл у Еўропе. Гісторыкі лічаць, што падзелы краіны не вынікалі з яе палітычнага заняпаду, а былі апасродкаваны шэрагам знешніх фактараў. На іх думку, рэформы дзяржавы былі безвыніковымі, бо іх межы вызначаліся ў Пецярбургу⁴⁵.

С. Зялінская ўзняла шмат новых расійскіх архіўных крыніц для ўдакладнення меркаванняў Е. Міхальскага⁴⁶ адносна заключэння міждзяржаўнага саюза Расіі і РП у 60-х гг. 18 ст. Яна лічыць, што Расія адступілася ад трымання Польшчы у сферы свайго выключнага пратэктарату не пад націскам Прусіі і Аўстрыі, а пад уплывам ваяўнічых колаў уласнага двара і што Кацярына II трымалася традыцыйнага накірунка знешняй палітыкі сваіх папярэднікаў- пашырэння тэрыторыі імперыі і ўмацавання на гэтым шляху палітычнай гегемоніі ў еўрапейскіх справах⁴⁷.

Руская класічная гістарыяграфія шмат і доўга следвала ў фарватары дыпламатычнага камуфляжа падзелаў, створанага манархамі ў апраўданне сваіх учынкаў у 1772 г.

Лефорт у 1838 г. адным з першых замацаваў у рускай гістарычнай навуцы думку наконт таго, што «для Польши чужеземное влияние было неизбежно»⁴⁸. Пры гэтым, як сцвярджаў у 1867 г. В. Ратч, абавязкова меліся на ўвазе рускія войскі, якія выратавалі Польшчу ад міжусобіцы і паколькі яны далучалі пры падзелах часткамі “искони русскую страну”⁴⁹.

А. Ліпрандзі ў 1901 г. у памфлетычным творы па польскаму пытанню выразна заяўляў, што Польшча аўтаматычна асудзіла сябе на гібель, адкалоўшыся ад славянскага міра, што яна загінула ад анархіі, або, дакладней, ад “необузданной свободы и хаоса в государстве”.., Падзелы выступалі ўсяго толькі “заслуженным возмездием ...панского своеволия и народного бесправия”⁵⁰.

Нават ліберальныя расійскія гісторыкі выводзілі падзелы Рэчы Паспалітай з заганаў яе грамадска-палітычнай будовы, сярод якіх вядучае месца адводзілася слабасці цэнтральнай улады, дакладней, адсутнасці тут абсалютысцкай манархіі⁵¹.

Ф. Шміт адным з першых укараніў у расійскай гістарыяграфіі тэзісы пра ініцыятыўную ролю прускага манарха у першым падзеле РП. Ён таксама пісаў пра вымушаныя анексійныя паводзіны Кацярыны II перад пагрозай аб’яднанай кааліцыі⁵². Гэтак жа лічыў у 1882 г. Ф. Мартэнс, які гаварыў, што Расія скарысталася прускім праектам для таго, “чтобы окончательно уничтожить Польшу». Страх прускага караля ад “завоевательных замыслов русского народа», чым ён палохаў і чым стараўся абудзіць агульнаеўрапейскую салідарнасць, на дзіўна супаў, па меркаванню аўтара, з уласным імкненнем Кацярыны II да «расширения пределов России»⁵³.

Ф. Весялоўскі ў 1890 г., гаворачы пра падзелы, проста заяўляў, што “русские тут ни при чем”. Тым не меней, пры супраціўленні Кацярыны IIі Паніна, яны адбыліся “во имя великой идеи – славянского сближения и славянского единства”, а да ўсяго, расійская апека дазваляла адрадзіцца Польшчы⁵⁴.

Знешнепалітычны курс Кацярыны II часоў падзелаў у 1914 г. называў “орудием Пруссии” П. Аляксееў. На яго думку, кіраўнік дыпламатыі Расіі М. Панін тады “во всем следовал советам и условиям Фридриха”, а Рэч Паспалітая з-за няздольнасці да самастойнага палітычнага развіцця была асуджана на гібель і таму яе не маглі абнавіць ніякія рэформы⁵⁵.

М. Караў, які зрабіў у 1888 г. даволі змястоўны гістарыяграфічны агляд памфлетычнай, публіцыстычнай і навуковай літаратуры адносна падзелаў Рэчы Паспалітай, не зусім заслужана папракаў рускіх гісторыкаў у залішнім даверы тэзам пра анархію і згубны польскі характар. На яго думку, яны ігнаравалі “капітальны факт”, а менавіта тое, што Расія кіравалася не проста “страстью к захватам”, а вяртала сабе ў 1772 г. “законное наследие” і што яна адна, без саюзнікаў, ўсё роўна вырашыла б векапомную гістарычную спрэчку адносна звароту сабе літоўскіх зямель. Караў ніколькі не сумняваўся ў імкненні дыпламатаў Кацярыны II трымаць Рэч Паспалітую ў сферы выключнага дамінавання ці пратэктарату Расіі. Таму супярэчлівымі выглядаюць заявы гісторыка адносна таго, што Прусія і Аўстрыя штурхалі Расію з дарогі адзінаўладнага гаспадарання ў Польшчы на сумесныя яе падзелы⁵⁶.

Адным з першых запярэчыў тэзісу пра выконванне Расіяй ролі прылады Прусіі С. Платонаў у 1897 г. У сваёй рэцэнзіі на працу Чачуліна ён пахваліў аўтара за ўстанаўленне таго факта, што Расія кіравалася ўласнымі інтарэсамі, а не падпарадкоўвалася каварным планам Фрыдрыха II, які не меў на дыпламатыю Кацярыны II якога-небудзь істотнага ўздзеяння, што да падзелу РП прывёў не прускі манарх, а імкненне Расіі ўзбуйніцца за кошт Польшы, што нацыянальна-рэлігійныя матывы, або дысідэнцкае пытанне, у расійскай палітыцы мелі другараднае значэнне, а дакладней “играли роль политического средства или благовидной ширмы, за которою пряталось простое стремление к усилению русского господства, а не забота о единоверной братии”⁵⁷.

У савецкі час пярэчыў тэзісу пра выконванне Расіяй ролі прылады Прусіі Г. Нерсесаў. Наадварот, гаварыў ён, галоўнай мэтай знешняй палітыкі Расіі ў пачатку царавання Кацярыны II, была прэтэнзія на кантынентальную гегемонію, імкненне “сделаться арбитром Европы, занять главенствующее положение среди великих держав”, кааліцыя якіх уласна і “заставила ее пойти на раздел Польши”⁵⁸. У поўнай меры гэтае палажэнне разгорнута ў найноўшай працы П. Стэгнія⁵⁹, чаму аўтар прысвяціў спецыяльную рэцэнзію⁶⁰. Яго праца вельмі карысная публікацыяй розных прынцыповых міждзяржаўных пагадненняў, а таксама праграмных дакументаў дыпламатычных вярхоў Расіі. Што тычыцца першага падзелу РП, то аўтар не адыходзіць ад стэрэатыпаў славянафільскай школы у рускай гістарыяграфіі і выразна апалагетычных ацэнак дзейнасці Кацярыны II і яе адказнасці за расчляненне РП.

М. Вінаградаў у 2000 г. налічыў 5 аргументаў у рускай гістарыяграфіі XVIII-XX стст., якія, на яго думку, прымяншаюць і скажаюць ролю Расіі ў падзелах РП. Сярод іх ён называе сцвярджэнні пра тое, што Расія не была зацікаўлена ў падзелах і мела маральнае права на зварот некалі забраных у яе зямель, што ініцыятыва пры гэтым зыходзіла ад Прусіі. М. Вінаградаў паспрабаваў абвергнуць гэтыя пастулаты, але не адышоў далёка ад палажэння пра вымушанасць паводзін Расіі, якая ў 1772 г. трымала лёс Польшчы у сваіх руках, якая пайшла на падзел, каб ва ўмовах зацяжной вайны з Турцыяй не “потерять союзника в лице Пруссии и не обрести врага в лице Австрии”⁶¹.

М. Кудраўцаў у папулярным нарысе па гісторыі расійскай дыпламатыі канца XVIII ст. называе яе матывамі вызваленне праваслаўных ад польска-каталіцкага засілля і іх уз’яднанне з Расіяй, прадухіліўшы скарыстанне Польшчы у якасці плацдарма ў вайне з Расіяй. На яго думку, Расія пайшла на падзелы пад прымусам абставін, сярод якіх пераважалі пагроза франска-аўстрыйска-турэцкай кааліцыі і спусташэнне казны на падтрыманне РП у сферы выключна расійскіх інтарэсаў⁶².

Сярод сучасных расійскіх публіцыстаў часта сустракаюцца спробы назваць агрэсіўныя паводзіны Расіі пры першым падзеле “выдумкай” заходніх русафобаў, паўтарыўшы пры гэтым замшэлыя сцвярджэнні тыпу таго, што Расія і Прусія дзейнічалі ў 1772 г. супольна для абароны сваіх тэрыторый “от инфекционного влияния анархии и освобождения Европы от опасного очага этой болезни”, паколькі самой Расіі Польша пагражала сваім хаосам ці анархіяй⁶³. А. Шырокарод дык проста паўтарае сказы аб тым, што Кацярына II“спасла простых жителей Малой и Белой России от полной полонизации и...вернула земли, которые входили ранее в состав Древнерусского государства и были населены русскими православными людьми”⁶⁴.

Найбольш уважліва апошнім часам на падставе раней неапублікаваных крыніц розныя аспекты расійскай дыпламатыі напрыканцы першага падзелу РП у сваіх артыкулах разгледзіў Б. В. Носаў⁶⁵. У абагульняючай манаграфіі ён паставіў сваёй мэтай спецыяльна даследваць галоўныя этапы палітыкі Расіі ў Рэчы Паспалітай (Польшчы) з пачатку Сямігадовай вайны да атрымання ёю на сейме 1767-1768 г. ролі гаранта польской канстытуцыі⁶⁶.

Носаў называе захаванне “политической анархии в Польше” сяродгалоўных мэтаў расійскай палітыкі і традыцыйна прасцірае яе дзейснасць да зрываў сеймаў, што вяло да “параліча” дзяржаўнага ладу⁶⁷. Аднак наступны аналіз прыводзіць аўтара да высновы, што лейтматывам, стрыжанем гэтай палітыкі было імкненне Расіі дабіцца “собственной гегемонии в Речи Посполитой” замест шматбаковага міжнароднага пратэктарату, пры тым, што ранейшыя гаранты Рэчы Паспалітай –Францыя і Аўстрыя – не “видели опастности в русской экспансии”. Пры гэтым гісторык заяўляе, што рускі двор у сваім імкненні “устранить в Речи Посполитой всякое иностранное влияние, помимо российского,” у сваім непрыяцці польскіх рэформ выступаў заадно з суседзямі Польшчы, а тым самым “создавал почву для поддержания их политического влияния в стране”⁶⁸. У такім выпадку не выпадае гаварыць пра нейкі крызіс міжнародных адносін або радыкальную перабудову іх прасторавай канструкцыі.

Носаў адзначае, што “решение о недопустимости реформ государственного строя Польши было принято в Петербурге в самом начале бескоролевья независимо от мнения Фридриха II”, а затым “безоговорочно принято Пруссией”⁶⁹. Гісторык лічыць, што Расія была ініцыятарам і сфармулявала дысідэнцкае пытанне таксама “без консультаций с Пруссией”. Тым самым Носаў абвяргае распаўсюджаны у гістарычнай літаратуры пасля Ф. Мартэнса і С. Салаў’ёва тэзіс аб тым, што Расія дзейнічала пад націскам Прусіі або што расійская манархіня паслухмяна рэалізоўвала чужую волю.

Пры узвядзенні на трон васальнага ад сябе караля (Станіслава Панятоўскага), як лічыць даследчык, Расія не мела выразнай або цвёрдай праграмы, акрамя таго, што да сейма 1766 г. з дапамогай таго ж караля ёй удалося ўрэгуляваць “все второстепенные проблемы русско-польских отношений”– адносна Курляндыі, руска-польскай мяжы, уцекачоў, генеральнай пошліны і мытнага канфлікту паміж Польшчай і Прусіяй. Таму здабытае Расіяй ў наступным праз Слуцкую, Торунскую, Радамскую канфедэрацыі і надзвычайны сейм 1767-1768 г г. права пратэктарату над існуючым ладам Рэчы Паспалітай “основывалось исключительно на военной силе” або на “прямой военной интервенции”⁷⁰. Пералічаныя другарадныя праблемы, як паказвае сам жа аўтар, у дыпламатычнай практыцы з’яўляліся зусім не малазначнымі, бо руская дыпламатыя кіравалася імі ў якасці прыярытэтаў да той пары, пакуль не замяніла іх упершыню і адкрыта (як піша Носаў, толькі перад сеймам 1767 г.) задачай па атрыманні “российской гарантии политической системы Речи Посполитой” пры “сохранении политической анархии в Польше»“⁷¹

У цэлым жа Б. Носаў у апошняй сваёй манаграфіі адышоў ад свайго ранейшага сцвярджэння пра тое, што падзелы Рэчы Паспалітай не былі абумоўлены гегемоніяй тут якой-небудзь адной краіны і глядзіць на падзелы як на змову трох манархаў, якія ў аднолькавай ступені былі зацікаўлены і адказваюць за знішчэнне цэлай краіны у імя захавання паміж сабой раўнавагі сіл у Еўропе⁷².

Беларуская школа савецкай гістарыяграфіі надоўга застыла на 12-ці тэзісах ЦК КПБ па асноўных пытаннях гісторыі, сфармуляваных у 1947 г., сярод якіх абавязковымі значыліся ўхваленне праваслаў’я і прагрэсіўнай місіі Расіі ў вызваленні беларусаў з-пад шматвяковага ярма польска-літоўскіх паноў, увогуле станоўчага характару уз’яднання беларускіх зямель з Расіяй⁷³. З таго часу бязмежны фаміям у адрас выратавальнай ролі Расіі нязменна суправаджаецца выкрыццём нацыяналістычных і апалітычных канцэпцый, “шкодных і чужых марксісцка-ленінскай метадалогіі гістарычных канцэпцый”⁷⁴.

Такую агітацыйна-прапагандысцкую ролю выконвалі ў свой час працы Л. Абецэдарскага і А. Ігнаценкі. Л. Абецэдарскі не саромеўся адкрыта называць ў 1965 г. Расію “единственной надежной опорой белорусского народа в его борьбе за освобождение от гнета польско-литовских феодалов и католической церкви”. Арыгінальным у гэтым перапеве дваранска-манархічных тэзаў з’яўляецца хіба што замена слова “воссоединение соединением”, паколькі, па заяве Абецэдарскага, Беларусь з XIV ст. не ўваходзіла ў склад Расіі⁷⁵. А. Ігнаценка падобныя сцвярджэнні пра выратаванне беларусаў ад паланізацыі рускімі дваранамі, царамі і праваслаўнай царквой спрабаваў назваць немарксісцкімі ўсяго толькі таму, што яны ігнаравалі самастойную ролю беларускага працоўнага народа, які сам “в течение столетий боролся за воссоединение с великим русским народом”. Ігнаценка называў сялянскія ўцёкі доказам гэтага аб’яднаўчага імкнення, хаця прыводзіў на ўсё XVIII ст. каля 46 бяздоказных прыкладаў⁷⁶. І паўстанні і нават бунты сялян супраць павіннаснага ўціску ён разглядаў выключна ў рамках аб’яднаўчага працэсу Беларусі з Расіяй ці як звенні ў ланцугу няспыннай барацбы, якая “расшатывала основы феодально-крепостнической Речи Посполитой и приближала ее гибель”. У выніку ж прымянення гэтых схаластычных і неабгрунтаваных пастулатаў Ігнаценка з сумам прызнаў, што беларусы не здолелі “собственными силами” скінуць прыгнёт, а таму яго векапомную мару па ўз’яднанню здзяйсняў усё ж такі рускі царызм⁷⁷.

Сярод беларускіх савецкіх гісторыкаў актыўна жангліраваў тэрмінамі анархія, слабасць каралеўскай улады, палітычны параліч Польшчы у сваіх артыкулах В. М. Горцаў⁷⁸, які таксама прыводзіў 22 сведчанні быццам бы на карысць тэзіса пра “адвечную мару” беларускіх працоўных уз’яднацца з брацкім рускім народам. Аднак усё паведамленае ім не аказваецца прамым доказам сказанага, а словы аб тым, што беларусы віталі ў 1756 г. праходзячыя рускія войскі, гучыць пустазвонствам.

Сучасная беларуская гістарычная літаратура ў пытаннях падзелаў – далучэнняў развіваецца пераважна ў выглядзе кампіляцый з дасягненняў мінулых часоў і на падставе збітых тэорый пра анархію⁷⁹. Т. Макарава, аўтарка першай дысертацыі пра далучэнне Беларусі да Расіі, паспрабавала не ўпершыню назваць прычынамі падзелу Рэчы Паспалітай не славутую анархію, а навязаную расійскай дыпламатыяй гарантыю для штучнага захавання заганаў дзяржаўнага ладу гэтай краіны, а таксама прамую агрэсію абсалютысцкіх суседзяў⁸⁰. Аргументамі спрэчак пры гэтым выступаюць не канкрэтна-гістарычны аналіз першакрыніц. а маніпуляцыі агульнымі палажэннямі дваранска-манархічнай і славянафільскай школаў, палітыка-ідэалагічнымі абстракцыямі камуністычнага агітпропа. У цэнтры гэтай прапагандысцкай дэмагогіі па-ранейшаму стаіць тлумачэнне падзелу Рэчы Паспалітай, характару і наступстваў далучэння беларускіх зямель да Расійскай імперыі ў традыцыях прадстаўлення іх прагрэсіўнай і выратавальнай з’явай. Нават сталыя адэпты адзіна вернай марксісцка-ленінскай навукі нібы забыліся пра абавязковасць канонаў таго ж Фрыдрыха Энгельса, які называў раздел РП трыма суседнімі манархамі «совместным вооруженным грабежом», который «вовсе не был прогрессивным, а...насквозь реакционым» здарэннем, скіраваным на разгром дваранскай ці, дакладней, шляхецкай дэмакратыі⁸¹.

Палітычная артадоксія ў афіцыйных беларускіх выданнях пасля 1996 г. прасцёрлася да рэваншысцкіх заяў тыпу таго, што ў часы перабудовы „яркае сонца нерэгулюемай свабоды... стала шкодным”, а таму “закручванне гаек і бізун сталі адзіным сродкам тую анархію пераадолець”⁸². Прамое атаясамленне анархіі з дэмакратыяй увогуле на прыкладзе Рэчы Паспалітай і іх процістаўленне моцнай і канструктыўнай руцэ адзінаўладцы стала дамінантай пры ухваленні стабільнасці і жалезнага парадку пры прызідэнцкай дыктатуры. Бо, па словах былога старшыні Вышэйшай Атэстацыйнай Камісіі Беларусі, а цяпер намесніка кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта А. Рубінава, “свобода должна предоставляться обществу”⁸³ і паколькі па апошніх дырэктыўных указаннях навука і адукацыя павінны стаць “камянямі ў падмурку ідэалогіі беларускай дзяржавы”⁸⁴. Аўтары дапаможніка па “Гісторыі Беларусі” 1998 г. выдання на чале з Я. К. Новікам і Г. С. Марцулем не схавалі свайго кан’юнктурнага ўгодніцтва перад сучаснай вертыкаллю, калі заявілі, што “палітычны лад..,неабмежаваная дэмакратыя губіла Рэч Паспалітую”, што лёс гэтай краіны вучыць таму, што “неабмежаваная дэмакратыя побач з выбарнай манархіяй – найгоршая форма кіравання дзяржавай”⁸⁵. У такім выглядзе яны ўваскрасілі замшэлыя традыцыі манархістаў, якія лічылі моцнае самаўладдзе тыпу манархіі лепшым узорам дзяржавы, а расійскі абсалютызм называлі самым адукаваным і лаяльным у свеце. Між тым, з боку вялікадзяржаўных колаў Расіі зараз зноў гучаць заявы аб тым, што новыя Расія, Беларусь і Украіна– гэта разадраныя распадам СССР часткі адзінай рускай нацыі, “разделенного народа, обьединение которого неизбежно и является стратегической целью государства”⁸⁶.

Як паказваюць падзеі вакол дысертацыі аўтара⁸⁷, неадэкватныя афіцыйнай ідэалогіі ацэнкі па-ранейшаму разглядаюцца ў якасці небяспечных для дзяржаўнай палітыкі, якой рухаюць словы прэзідэнта А. Лукашэнкі аб тым, што «мы умирать здесь будем за Россию» супраць натаўскіх танкаў і што беларусы ахвотна па загаду лягуць касцьмі ў абарону геапалітычных інтарэсаў Расіі⁸⁸.

Таму недапушчэнне даследавання гісторыі падзелаў на падмурках лакейскага апраўдання сучаснага валюнтарызма на вопыце так званага павучальнага лёсу Рэчы Паспалітай стала пабуджальным матывам аўтара напісаць гэтую кніжку. Не менш важным было ўважліва паглядзець на акалічнасці першага падзелу, каб у наступным упэўнена меркаваць пра пераемнасць і асаблівасці паслядоўнага расчлянення краіны і яе знішчэння. Нарэшце, праца пабудавана амаль цалкам на малавядомых архіўных першакрыніцах, што мусіць прыдаць аўтарскім вывадам салідную і аб’ектыўную аснову. Асабліва гэта тычыцца ацэнкі сутнасці палітыкі дыпламатыі Кацярыны II адносна беларускіх зямель (Літвы), якую сама імператрыца не лічыла “составной частью Польши”⁸⁹ і чым яна апраўдвала легітымнасць па яе далучэнню ў склад Расійскай імперыі.

Гэта праца не магла б з’явіцца без высілкаў В. У. Хурсіка, якому аўтар выказвае самыя шчырыя словы удзячнасці.

1.Сидоров А. К столетию годовщины третьего раздела Польши. СпБ, 1895. С. 3

2.Брянцев П. Д. Очерк древней Литвы и Западной России. Вильна, 1891. С. 114-115

3. А. Казмерчык. Каралеўскі праект рэформ 1692 г. //Весці НАНБ. Сер. гуман. нав. 1999. № 2. с. 75

4.Topolski J. Pruskie uzurpacje graniczne w dobie pierwszego rozbióru Polski (1772-1777) // Zeszyty naukowe uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Historia. 1968. Z. 8. S. 5

5.СРИО. СпБ.1876. Т. 19. С. 305. 1877. С. 20, с. 243, 1883. Т. 57. С. 7. 1893. Т. 87. С. 319. 1896. Т. 97. С. 217, 340, 349, 419

6.Grabski A. F. Mysl historyczna polskiego Oswiecenia. Warsz.,1976. S. 158-159, 229-230, 243, 252, Карев Н. Падение Польши в исторической литературе СпБ, 1888. С. 46

7.Sienkiewicz K. Pisma Karola Sienkiewicza. Prace historyczne i polityczne. Paryz, 1862. S. 104, 138, 237

8.Sienkiewicz K. Dawne starania o restauracja monarchii w Polsce. Warsz., 1840, s. 327

9.Walewski A. Filozofia dziejow polskich i metoda ich badan. Krakow, 1875. S. 68

10.Radwanski Z. Prawa kardynalne w Polsce. Poznan, 1952. S. 18, 26,36,43-46,55-92. Пра гэта гл: Laszewski R. Sejm polski w latach 1764-1793. Warsz., 1973. S. 13; Kosman M. Historya Bialorusi. Wroclaw, 1978. S. 187; Wyczanski A. Polska Rzeczpospolita szlachecka. Warsz.,1991. S. 326; Maciszewski A. Szlachta polska i jei panstwo. Warsz., 1986. S. 270-272; Бардах Б Леснодорский Б, Пиетрчак М. История государства и права Польши. М., 1980. С. 235; Olszewski H. Historia doktryn politycznych i prawnych. Warsz.,1974. S. 59; Abramski A. Sadownicwo podczas konfederacyi w Polsce (1672-1793). Katowice, 1986. S. 8.

11.Radwanski Z. Prawa kardynalne...S. 46. У савецкай літаратуры кардынальныя правы першым разглядаў К. Е. Лівенцаў у артыкуле: Кардинальные права 1768 года // Вестник Ленинградского университета. № 23. Сер. Эконика., философия и право. Вып 4. Л., 1959. С. 144-147

12.OpolinskiL. ObronaPolski // Wyborpism. Wroclaw, 1959. S. 196.; Notanda historia. Pierwsze lata rzadów Stanislawa Augusta w swietle wlasnych jego pamiętnikow // Przegląd Historyczny. 1910. T. 10. Z.1. S. 118

13.Swiętachowski A. Genealogia terażniejszości. Warsz.,1957. S. 106. Яшчэ С. Герберштейн у 17 ст. прыкмеціў гэтую рысу нястрыманага і неабмежаванага свавольства польскай шляхты: Герберштейн С.Записки о Московии. М.,. 1988. С. 187. Вандроўнікі 18 ст. падтрымалі і замацавалі такі погляд на саму шляхту і інстытуты яе дэмакратычнага самаўладдзя: Wilder D. A. Okiem cudzoziemca. Warsz., 1959. S. 59

14.Adamus J. Monarchizm i republikanizm w syntezie dzejow Polski. Lodz, 1961. S. 135

15.Романовский И. Прошлое из жизни города Слонима. Вильна, 1898. С. 34.

16.Шелепин И. В. Краткий очерк истории Западной России, Литвы и Польши. Вильна, 1901. С. 39

17.Сидоров А. К столетию...С. 1; Карев Н. Падение Польши... с. 9

18. Chozko L. Żywot Kazimierza na Pułazu Pułaskiego // Grabowski M. Pamiętniki domowe. War, 1845. S. 52-100, Konopczynski W. Kazimier Pulaski. Krakow, 1931; Ён жа. Konfederacja barska. Warsz.1991.T. 1; Pamietniki ks. Rasziwillowej (Ludwiki). Cz. 1. Warsz., Z pamiętnika konfederatki księznej Teofili z Jablonowskich Sapiezyny (1771-1773). Kraków,1914; Pamietnik przymasa (Uladzislawa Aleksandra Lubienskiego) // Askenasy Sz. W czasy historyczne. Warsz., 1902. T. 1. S. 54-124; Konopczynski W. Burzliwy trybunal Wilenski 1767 // Od Sobieskiego do Kościuszki. W, 1921. S. 166-187.Konfederacja barska. Wybor textow. Krakow, 1928; Wiadomosci o konfederacji barskiej. Pozn.,1843; Szczygielski W. Kongederacja barska w Wielkopolsce. 1768-1970. Warsz.,1970; Michalski J. Shylek konfederacji barskiej. Warsz.,1970; Morawski S. Materialy do konfederacji barskiej r. 1767-1768. Lwow, 1851. T. 1. Агляд праблематыкі Барскай канфедэрацыі ў польскай літаратуры падае DrozdowskiM. HistoriografiaPolskaokonfederacjiBarskiej // UniversitasGedanensis. 1996. № 15. S. 25-36б

19. Lubomirski S. Pod wladzą księcia Repnina (ulamki pamiętnikow i dzienników historycznych) 1764-1768. Warsz.,1971, Z dziejów konfederacji barskiej. Teki T. Wessela. Ser. 4. Lwow, 1909. S. 10-47, 66-68,73, 94-98, Pamietniki Jozefa Wybickiego. Warsz., 1905. Cz. 1. S. 67-77; Kazimierz Pulaski w polskiej I amerykańskiej swiadomosci. Materialy z polsko-amerykańskiej konferencji naukowej w Warce- Winiarach (8-10 pazdzernika 1997). Warz., 1998. 240 s.

20. Pulaski K. Szkice i poszukiwania historyczne. Ser. 2. Ptb.,1898. s. 19,46,56-58

21. Sikorski D. Panie Kochanku. Katowice, 1987. S. 84-89, Kraszewski J. I. Ostatnie chwile księcia wojewody (panie Kochanku). War.,1902. S. 17,20. Пра палітычны лёс К. Радзівіла адразу пасля 1772 г. гл.: Michalski J. Wokol powrotu Karola Radziwilla z emigracji pobereskiej // Kwartalnik Historyczny. 1999. R. 151. Z. 4. S. 21-72

22. Michalski J. Gdydy nami rządzili kobiety // Wiek XVIII. Polska i swiat. 1974. S. 141, 144. Reforma sądownictwa na sejmie konwokacyjnym 1764 roku // Między wielką polityka a szlachieckim partykularyzmem. Totuń, 1993. S. 296-312.

23. Michalski J.Propaganda konserwatywna w walce z reformą w początkach panowania Stanislawa Augusta // Przegląd Historyczny. 1952. T. 43. Z. 3-4. S. 539, 543, 547; Plan Czartoryskich naprawy Rzeczypospolitej // Kwartalnik Historyczny. 1956. R. 63. № 4-5. S. 33, 42-43; Sprawa dysydencka a zagadnienia gospodarcze w opinji publicznej w pierwszych latach panowania Stanislawa Augusta // Pezeglad Historyczny. 1950 (1949). T. 40. S. 156-162

24.Drozdowski M. Historiografia Polska o konfederacji Barskiej // Universitas Gedanensis. 1996. Z. 15. S. 25-36

25. Kalinka W. Ostatnie lata panowania Stanislawa Augusta Poniatowskiego. Kr., 1891. T. 1. Cz. 1. S. 134,156

26. Konopczynski W. Geneza i ustanowenie Rady Nieustaiącej. Kraków, 1917. S. 135, 157

27. Drozdowski M. Geneza polsko-prusskiego traktatu rozbiorowego z 1773 r. // Studia historia Slawo-Germania. Poznan. 1979. T. 8. S. 51, 55, 63, 1980. t. 9. S. 58-59

28. Kпрыкладу, Е. Крашэўскі гаварыў, што Расія была “вымушана на падзел цынічнай палітыкай Прусіі”: KraszewskiJ. Polskawczasietrzechrozbioròw. Warsz., 1903. T. 3. S. 4

29. Hoffman K. B. Historya reform politycznych w dawniej Polsce. Lipsk, 1862. S. 215

30. Kloczkowski J. Początek konca Rzeczypospolitej oboją narodów // Przegląd Powszechny. 1999. №. 7/8. S. 37

31. Hoensh J. K. Znaczenie stronnictw politycznych dla reformy Rzeczypospolitej szlacheckiej przed pierwszym rozbiórem Polski // Studia historia Slawo-Germania. Poznan. 1978. T. 7. S. 45, 50

32. Grabski A. F. Mysl historyczna polskiego ...S. 202, 306

33. Przyborowski W. Przyczyny upadku Polski. Warsz., 1910. S. 265-266

34. Brzescki T. Teorya przyczyn upadku Polski. Lwow, 1918. S. 65

35. Gorski A. Ku czemy Polska szla ?. Warsz., 1921. S. 184

36. Modelski M. Wywod ks. W. Kaunitza z r. 1772 o pierwszym podziale Polski // Kwartalnik Historyczny. Lwow, 1917. R. 31. Z. ½. S. 56-61, Rozbior wywoda ks. Kaunitza o pierwszym podziale Polski // Kwartalnik Historyczny. 1923. R. 37. Z. 1-2. S. 88-124 Найбольш значны твор у гэтых адносінах: Sorel A. Sprawa Wschodnia w XVIII wieku. PierwszypodzialPolskiItraktatKaiunnardzyjski, Lwow,1903. Агляд гэтай літаратуры гл.: Носов Б. В. Разделы Речи Посполитой и русско польские отношения второй половины XVIII века в зарубежной историографии (1970-е – начало 1990-х годов) // Славяноведение. М., 1993. № 5. С. 87, 98-100. Падобную спробу нядаўна прадпрыняла беларуская гісторык А. М. Філатава: Гістарыяграфія гісторыі Беларусі канца XVIII–пачатку XX ст.: праблемы, здабыткі, перспектывы. Мн., 2006. С. 5-20

37. Sobeski W. Optymizm i pessymizm w historiografji polskiej // Studia historyczne. Lwow, 1912. S. 28-45

38. Kraszewski J. Polska w czasie trzech rozbioròw. Warsz., 1902. T. 1. S. 2-3, 69-70

39. Serejski M. H. Przeszlośc i teraznieszośc. Szkice i studia historiographyczne. Wroclaw, 1965. S. 148, 166

40. Konopczynski W. Anglia wobec niedoslej pacyfikacyi prusko-rosyjskiej 1760-1761 // Kwartalnik Historyczny. Lwow, 1911. R. 25. Z. 1. S. 43

41. Konopczynski W. Fryderyk Wielki a Polska. Poznan, 1981. S. 117, 130; Ён жа. Dzieje Polski nowozytnej. Warsz., 1936. T. 1. S. 328

42. Topolski J. Reflections on the first partition of Poland // Acta Polonie historia. Wroclaw, 1973. T. 27. S. 99-100

43. Lukowski J. T. Guarantee or annextion: a note on russaian plans to acquire polish territory prior to the first partition of Poland // Bulletin of the Institute of historical research. 1983. Vol. 56 (133). Pp. 60-65. На значную польскую літаратуру адносна матываў расійскай дыпламатыі напрыканцы першага падзелу абапіраецца З. Джонс: Jones R. E. Runneway peasants and russian motives to the partitions of Poland // Imperial Russian foreign policy. Cambridze, 1993. P. 103-116

44. Michalski J. Problematyka aliansu polsko-rosyjskiego w czasach Stanislawa Augusta. Lata 1764-1766 // Przeglad Historyczny. 1984. T. 75. Z. 4. S. 695

45. Cegelski T., Kądziela Ł. Rozbióry Polski 1772—1793—1795.Wqrsz:, 1990. S. 30-31, 160

46. Michalski J. Problematyka aliansu polsko-rosyjskiego ... S. 697-718

47. Zielinska Z. Pryncipia rosyjskiej polityki zagranicznej w WXIII-wiecznej Europie (epoka popiotrowa) // Rzeczpospolira-Europa. XV-XVIII wiek. Proba konfrontacyi. Warsz., S. 213, 218; Pytania wokol genezy I rozbioru // Ziemie polnoczne Rzeczypospolitej polsko-litewskiej w dobie rozbiorow 1772-1815.  Warsz., 1996. S. 7-11

48. Лефорт А. История царствования государыни императрицы Екатерины Второй. М., 1838. С. 171

49. Ратч В. Сведения о польском мятеже 1863 года в Северо-Западной России. Вильна, 1867. Т. 1. С. 3, 302

50. Липранди А. П. Польша и польский вопрос. СпБ, 1901. С. 13, 22, 25

51. Кручковский Т. Проблемы разделов Речи Посполитой в русской историографии второй половины XVIII – начала XX века // Славяноведение. М., 1993. № 5. С. 76-78

52. Шмит Ф. Суворов и падение Польши. СпБ, 1858. Т. 1. С. 3, 136. Яго пяром створана найбольш падрабязная карціна часу падзелаў Рэчы Паспалітай: ShmittH. DziejepanowaniaStanislawaAugustaPoniatowskiego. Lwow, 1868. T. 1, 1869. T. 2, 1880. T. 3

53. Мартэнс Ф. Россия и Пруссия при Екатерине II // Вестник Европы. СПБ, 1882. Кн. 5, Е. 95 (3). С. 243, 264

54. Веселовский Ф. Русско-польский союз. СпБ, 1890. С. 25, 27-28, 137

55. Алексеев П. А. Северная система. Опыт исследования идей и хода внешней политики Росии в первой половине царствования императрицы Екатерины II. М., 1914. С. 112. 113, 184, 194

56. Карев Н. Polonica. Сборник статей по польским делам. СпБ 1905. С. 158, 205; Ён жа. Падение Польши в исторической...С. 147, 178, 383-384, 392

57. Платонов С. Ф. Рецензия. ЖМНП. СпБ, 1897. Ч. 39. С. 173

58. Нерсесов Г. А. Политика России на Тешенском конгрессе (1778-1779). М..1988 С. 19, 21, 236

59. Стегний П. В. Разделы Польши и дипломатия Екатерины II 1772.1793.1795. М.,2002

60. Анішчанка Я. У ланцугу апалогіі. Рэцэнзія на кн. П. В. Стэгній. “Разделы Польши и дипломатия Екатерины II”. М, 2002 // Спадчына. 2002. №. 4. С. 91-92

61.Виноградов М. В. К вопросу об инициаторах разделов Польши: мифотворчество отечественной историооафии. // Культурный слой. Исследования по истории европейской культуры. Сборник научных трудов. Калининград, 2000. Вып. 1. С. 72

62. Кудрявцев Н. А. Государево око (Тайная дипломатия и разведка на службе России). СпБ., М., 2002. С. 227, 357

63. Дегоев В. Петр I, Екатерина II и формирование основ внешней политики России // Россия. XXI. № 3. 2000. С. 107, 110

64. Широкород А. Б. Утерянные земли России. М., 2006. С. 108-109

65. Носов Б.В. Вопрос о границе и выдаче беглых крестьян в русско-польских отношениях 1764—1766 гг. // StudiaPolonica. М., 2002. С. 31—46.; Курляндское герцогство и российско-польские отношения в 60-е годы XVIII века. К предистории разделов Польши // Славяноведение. 1993. № 5. С. 54—66; Планы заключения русско-польского союза в 1764 году: К обсуждению проблемы // Славяноведение. 2001. № 2. С. 45—59; Польский вопрос в отношениях Петербурга с державами "Фамильного пакта" и Турцией в 1764—1766 гг. // Славянские народы: Общность истории и культуры. М.: Индрик, 2000. С. 100—141; Польские конфедерации 1767 г. и политика России в диссидентском вопросе // Религия и политика в Европе ХVI—XX вв.  Смоленск, 1998. С. 77—94; Русская политика в диссидентском вопросе в Поль­ше 1762—1766 гг. // Польша и Европа в ХVIII веке.  М., 1999. –С. 20—101; Планы России в отношении Польши в начале Семилетней войны 1756-1757 гг. // Проблемы истории международных отношений в новое время. Смоленск, 2002. С. 159-190

66. Носов Б. В. Установление российского господства в Речи Посполитой 1756-1768 гг. М., 2004. 728 стр

67. Носов Б. Установление …С. 86

68. Там жа. С. 62, 171, 291, 637

69. Там жа..С. 62, 130, 172-173

70. Там жа  С. 172, 177, 426

71. Там жа, С. 614-615

72. Носов Б. В. Разделы...С. 93, 97, 98

73. Ліндэр Р. Гісторыкі і ўлада. Мн, 2003. С. 333

74. Тыповай праявай махровага халуйства і поўнага ідэалагічнага падпарадкавання гістарычнай навукі сучасным палітычным дачаснікам сталі матэрыялы канферэнцыі “Гістарычная навука і гістарычная адукацыя ў Рэспубліцы Беларусь”, праведзенай у Інстытуце гісторыі // БГЧ. 2006. № 10. Выступленні В. Ф. Кушнера С. 5, А. А. Кавалені С. 7-8, Л. Я. Землякова С. 11, П. Ц. Петрыкава С. 13. Адзін з іх, М. Э. Часноўскі, прама заявіў, што быць правадніком дзяржаўнай ідэалогіі – “гэта грамадзянскі абавязак кожнага навукоўца і выкладчыка”, С. 16.”

75. Абецедарский Л. С. Борьба белорусского народа за воссоединение с Россией (вторая половина XVI-XVII в). Автореф. дис. докт. ист. наук. Мн., 1965. С. 4, 9, 10

76. Игнатенко А. П. Борьба белорусского народа за воссоединение с Россией. Мн., 1974. С. 6, 57, 62, 64

77. Игнатенко А. П. Борьба белорусского...С. 149, 168.

78. Горцаў В. М. Уз’яднанне Беларусі з Расіяй у перыяд падзелаў Рэчы Паспалітай // Весці АН БССР. Сер. Грамад. Нав. 1958. № 4. С. 111-115; ён жа. Барацьба народных мас Беларусі за сваё сацыяльнае і нацыянальнае вызваленне ў XVIII стагоддзі // Весці АН БССР. Сер. Грамад. Нав. 1962. № 1. С. 67, 74, 77

79. Соніч А. І вялікае княства ў прыдачу //БГЧ,. 1997. № 6. С. 36-41;.Аўдзееў У. Знешнепалітычнае становішча Рэчы Паспалітай у ¨XVIII ст. // Гісторыя: праблемы выкладання. 2002. № 1. С. 111-118.Прыбытка Г. Святло і цені Бара. Барская канфедэацыя на Беларусі: перадумовы і ход // Гістарычная брама. 2003. № 1 (21). С. 3; Грыцкевіч А. Барская канфедэрацыя і яе значэнне для далейшых лёсаў Вялікага княства Літоўскага // Дзеля Бога і Вялікага княства даўняй Рэчы Паспалітай. Матэрыялы міжнар. навук. канферэнцыі. Мн, 2004. С. 5-17

80. Макарова Т. И. Присоединение Белоруссии к России в конце XVIII в. (государственно-правовой аспект). Дис. канд. юрид. наук. М., 1992. С. 186, 188

81. Энгельс Ф. Дебаты по польскому вопросу во Франкфурте // Маркс К., Энгельс Ф. Соч. М. 1956. Т. 5. С. 352, 367

82. Сямёнаў А. Выбраннікі і выбар // Беларусь 2004. № 5. С. 5

83. Рубинов А. Тупики крестового похода за демократию // Cоветская Белоруссия. 27. 10. 2006

84. Гістарычная навука і гістарычная адукацыя ў Рэспубліцы Беларусь. Матэрыялы круглага стала, які адбыўся 22 верасня 2006 г. у Інстытуце гісторыі НАН Беларусі // БГЧ. 2006. № 10. С. 6

85. Гісторыя Беларусі. Мн., 1998. Ч. 1. С. 226, 232, 260.

86. Ципко А. Стратегия шоковой терапии // Литературная газета. 17-23. 01. 2007, Бречек А. Президентов на губернаторов не меняют // Советская Белоруссия. 30. 01. 2007.

87. Анішчанка Я. Палітычная гісторыя ў часы падзелу Рэчы Паспалітай. Доктарская дысертацыя. Мн., 2006. С. 236-253; Оргіш В. Інкарпарацыя, альбо як адгукаецца палітычная гісторыя Беларусі ў сучасным жыцці // Народная Воля 2. 93. 2005; Ён жа. “Футбалісты ад навукі”, альбо аб тым, хто перашкаджае назапашваць беларушчыну // Народная Воля 3 03. 2005

88. Откровенный разговор. Стенограмма пресс-конференции президента А. Г. Лукашенко для представителей российских СМИ // Советская Белоруссия. 30. 09. 2006 г.

89. СРИО. 1878. T. 23. С. 647. З ліста Кацярыны II Ф. М. Грыму ад 16. 09. 1795 г.

Cпіс імёнаў

Абалдуеў Платон Мікітавіч (1732-1800), палкоўнік Нарвскага карабінернага палка 1766-1769, генерал-маёр 1773

Аборскі Францішак, чарнігаўскі чашнік 1764

Абрамовіч Мацей, ротмістр 1764, маёр ВКЛ 1786

Агар Карл, падпалкоўнік 1771

Агінскі Андрэй, стараста ашмянскі, маршалак Галоўнага трыбунала ВКЛ 1760, мечнік ВКЛ 1762-1771

Агінскі Ігнацій, вялікі, надворны маршалак ВКЛ 1750-1768, віленскі кашталян 1768-73, стараста барысаўскі 1771

Агінскі Іосіф, стараста дарсунскі 1768-1788

Агінскі Ксаверый, польны стражнік ВКЛ, гусарскі паручнік, кухмістр ВКЛ 1771-1793

Агінскі Матэуш, князь, стараста мерачскі, палкоўнік ВКЛ 1771

Агінскі Міхаіл Казімір (1728-1800), польны пісар ВКЛ 1763, пінскі судовы стараста 1764, вялікі гетман ВКЛ 1768-1793, віленскі ваявода 1767-1777

Агінскі Міхаіл, стараста пунскі, маршалак Галоўнага трыбунала 1759, браслаўскі падкаморы 1766-1770, гродзенскі падстараста 1765,

Агінскі Тадэвуш, трокскі кашталян 1760-62, трокскі ваявода 1770-1783

Адахоўскі Казімір, мінскі будаўнічы 1764, лідскі лоўчы 1765-1783

Адынец Тадэвуш, вількамірскі падчашы 1770

Албедзіль Іван Іванавіч, смаленскі генерал-маёр 1757

Албічаў Андрэй Андрэевіч (1720-?), князь, палкоўнік Санктпецярбургскага карабінернага палка і легіёна 1765-1770

Александровіч Антон Войцех, гусарскі харунжы 1763-1783, лідскі земскі суддзя 1783-1792

Александровіч Дамінік, лідскі земскі пісар 1752-1771, канюшы ВКЛ 1771-1797, маршалак трыбунала 1770-71

Александровіч Рафал, смаленскі краўчы 1764

Александровіч Станіслаў Францішак, лідскі палкоўнік 1763, стараста васілішскі і каняўскі

Алендскі Людвік Гервасій, літоўскі чашнік 1748-1764, стараста мазырскі 1763

Алендскі Стэфан, ваўкавыскі маршалак 1763-1764, канюшы ВКЛ 1765-1775

Алёхін Рыгор, падпалкоўнік 1770

Альшэўскі Мікалай, бурскі скарбнік 1764 

Аляксееў Сцяпан, брыгадзір, смаленскі камендант 1764-1771

Амбросій, круціцкі архіепіскап 1762

Ангелар Іван Іванавіч, у службе з 1716 г., палкоўнік Варонежскага драгунскага палка 1749-1775

Андрэеў Лявон Ульянавіч, паручнік Санктпецярбургскага карабінернага палка 1771

Анісім, новаспаскі епіскап 1762

Анрэп Андрэй, паручнік 3-га кірасірскага палка 1771

Анрэйм Хрыстафор (1728-?), капітан Нарвскага пяхотнага палка 1768

Апраксін Пётр Фёдаравіч, граф, палкоўнік Нарвскага карабінернага палка 1764, генерал-маёр 1768-1769

Апраксін Сцяпан Фёдаравіч (1702-1760), генерал-аншэф 1746, сенатар 1754, фельдмаршал 1756

Арлоў Рыгор Рыгоравіч (1734-1783), фаварыт Кацярыны II 1764

Арсеці Уладзіслаў, паручнік каронны 1771

Арэшка Антон Ежы, мазырскі стараста 1762-1767, маршалак пінскай канфедэрацыі 1771, палкоўнік 1772

Арэшка Клеманс, пінскі стражніковіч 1761-1794

Арэшка Людвік, пінскі стольнік 1760-1765, падкаморы 1765-1794

Арэшка Леапольд, пінскі земскі суддзя 1761-1788

Арэшка Міхаіл, мазырскі падстолій 1764-1779

Арэшка Ян, пінскі стражнік 1761-1765, стольнік 1765-1788

Аскерка Гервасій Людвік, чашнік ВКЛ 1754-62, палкоўнік 1765, генерал-маёр 1765-1767, войскі 1771

Аскерка Казімір, навагрудскі кашталян 1760-1768, мазырскі маршалак 1768-1795

Аскерка Ян, мазырскі падстолі і ротмістр 1768

Астроўскі, куяўскі епіскап 1762

Афанасій, разанскі епіскап 1762

Аш Іван Фёдаравіч, барон, рэзідэнт

Бабін Апалон, паручнік Суздальскага пяхотнага палка 1771

Багамолец Іяхім, смаленскі падчашы 1764

Багамолец Пётр, віцебскі стольнік 1754-1765, земскі суддзя 1765-1767

Багманаў Сава, інжынер-паручнік 1764

Баграціён Іван, князь, палкоўнік Пскоўскага драгунскага палка 1763-1775

Багуслаўскі Францішак, брэсцкі краўчы 1764

Байкоў Сяргей, палкоўнік 1771

Бакунін Іван, ротмістр 1770

Бакунін Пётр Васільевіч, 1768

Балк Павел Іванавіч, падпаручнік 1769, капітан 1794

Бандрэ Адольф Францавіч (1729-1793), прэм’ер-маёр Кіеўскага пяхотнага палка 1768-1771, генерал –паручнік 1768

Банэр Пётр, капітан 1749, генерал-маёр артылерыі 1763-1775

Бараздзін Іван, капітан 1769-1771

Бараноўскі Мустафа, палкоўнік 1771

Бардо, абат 1769

Барташэвіч Адам, аршанскі земскі суддзя 1765-1781

Барташэвіч Павел, аршанскі падчашы 1771-1772

Барташэвіч Ян, аршанскі лоўчы 1763-1765, падчашы 1765-1783

Барценеў Іван, вахмістр Санктпецярбургскага карабінернага палка 1771

Барысаў Ларывон, паручнік Суздальскага пяхотнага палка 1771

Бахмецеў Гаўрыла, палкоўнік Нашэбургскага пяхотнага палка 1768-1769

Бжазоўскі Рафал, люблінскі скарбнік 1764, брэсцкі ротмістр 1768-1795

Бжазоўскі Тадэвуш, харунжы 1772-1779

Бжазоўскі Тобіаш, намеснік у вялікай булаве ВКЛ 1773

Бжастоўская Антаніна, упітская старасціна 1773

Бжастоўская Рахеля, старасціна філіпаўская 1773

Бжастоўскі Адам, полацкі кашталян 1758-1776, ваўкавыскі стараста 1768

Бжастоўскі Іосіф, велунскі маршалак 1771

Бжастоўскі Міхаіл, граф, падскарбі ВКЛ 1765-1769, палкоўнік ВКЛ, ваўкавыскі стараста,

Бжастоўскі Станіслаў, граф, стараста быстрыцкі і радашкавіцкі, маршалак ГК ВКЛ 1767-68

Бекет, палкоўнік 1757

Белеў Сямён, атаман 1769

Беліковіч Вінцэнт, браслаўскі падкаморыц 1776-1782

Беліковіч Лявон, браслаўскі канюшы 1752-1765, чашнік 1773, гродскі пісар 1777-1794

Беліковіч Міхаіл, лідскі скарбнік 1764-1787

Беліковіч Матэвуш, жмудскі цівун, стараста расіенскі 1775

Беліковіч Франц, браслаўскі чашнік 1763-1791

Бельскі Дамінік Леапольд, інфлянцкі чашнік 1764, войт Чарэі

Бернатовіч Якуб, сакратар К. Радзівіла 1763-1784

Бецінгерд Хрысціян Вільгельм, купец 1764

Бібікаў Аляксандр Ільіч (1729-1774), генерал-маёр Санктпецярбургскай дывізіі 1764, генерал-аншэф 1773, генерал-паручнік 1771

Бізюкін Міхаіл, ротмістр Санктпецярбургскага легіёна 1769

Білаў Хрысціян (1724-?), прэм’ер-маёр Валагодскага драгунскага палка 1763, Цвярскога карабінернага палка 1764

Білевіч Ежы, жмудскі земскі суддзя 1765-1773, стараста расіенскі

Білевіч Матэвуш, жмудскі войскі, стражнік 1765-1784

Білевіч Тадэвуш, жмудскі канфедэрат 1771, цівун вял. Дырваноў, стараста расіенскі 1776-1784

Білевіч Тэадор, вількамірскі падстолі 1765, падкаморы 1773

Бірон Эрнест Іяган (1690-1772), герцаг Курляндскі і Семігальскі (1737-1740, 1762-1769), обер-камергер імператарскага двара

Бірукоў Макар, карнет 3-га кірасірскага палка 1771

Бітаў, падпалкоўнік 1771

Блоцкі Ян, жытомірскі скарбнік 1764

Богуш,

Богуш Іосіф, вількамірскі мечнік 1764

Бок Густаў, падпалкоўнік 3-га грэнадзёрскага палка 1764-1773

Бок Карл, прэм’ер-маёр Азоўскага пяхотнага палка 1764

Болін Аляксей, калежскі асэсар 1754

Борх Ян, падканцлер каронны 1768-1775

Браніцкі Франц Ксаверый (1730-1819), граф, генерал артылерыі ВКЛ 1768, каронны лоўчы 1768-1770

Браніцкі Ян Клеманс, вялікі каронны гетман 1757-1769, кракаўскі кашталян 1770

Бронскі Людвік Антон, слонімскі канюшы 1762-1764, земскі суддзя 1765-1788

Брукендам Франц, падпалкоўнік 3-га кірасірскага палка 1771

Бруль Генрых, міністр 1754-1757

Будкевіч Ежы, смаленскі скарбнік 1764

Буклеўскі Ануфрый, стараста ляхаўскі 1768, рэгіментарый брэсцкай канфедэрацыі 1772

Буклеўскі Дамінік, брэсцкі харунжы 1763, рэчыцкі стольнік 1773-1785

Буклеўскі Францішак, паручнік 1771

Булгак Ежы, тураўскі і пінскі епіскап 1763

Булгак Бенедыкт, мінскі падчашы 1773

Булгак Іосіф, слонімскі падчашы 1762-1765

Булгак Кіпрыян, архімандрыт Ляшчынскага ўніяцкага манастыра 1764

Булгак Тэадор, тураўскі ўніяцкі епіскап 1764

Булгакаў Якаў, сакратар рускага пасольства 1767

Булгарын Мікалай, ваўкавыскі мечнік 1762-1772, падкаморы 1773-1792

Булгарын Павел, ваўкавыскі канюшы і скарбовы рэгент ВКЛ 1764, маршалак 1765-1768

Булгарын Тэадор, ваўкавыскі харужы 1764

Бурба Ян, жмудскі мечнік 1764, стражнік 1779

Буржынскі Іосіф, навагрудскі падстолі, маршалак Серадскай канфедэрацыі 1769-1771

Буржынскі Станіслаў Антон, смаленскі кашталян 1762

Буржынскі Тадэвуш, смаленскі ваявода і кашталян 1766-1770, мінскі ваявода 1770-1773

Бурцоў Пётр, ротмістр Разанскага карабінернага палка 1768, капітан 1770-1771

Бутурлін Мікалай Барысавіч, прэм’ер-маёр Нашэбургскага пяхотнага палка 1771

Бухавецкі Антон, брэсцкі канюшы 1763-1769, харунжы, маршалак канфедэрацыі 1769-1770

Бухавецкі Аляксандр, брэсцкі земскі суддзя і войскі 1764, падкаморы 1765-1773

Бухавецкі Павел, брэсцкі земскі пісар 1763-1773

Бучынскі Андрэй, пінскі шляхціч 1770

Буйніцкі Ян, полацкі стольнік 1762-1785, стараста Прыхаб

Бэкстэрн Фрыдрых Вельдэ, англійскі банкір 1769-1770

Быкоўскі Антон, навагрудскі стражнік і гродскі пісар 1764, флігель-ад’ютант караля 1773-1777, генерал-ад’ютант 1776-1790

Быкоўскі Аляксандр, старадубскі стольнік 1764-1765, мінскі войскі 1765-1779

Быкоўскі Ігнацій, ваўкавыскі войскі і канюшы 1779-1783

Быкоўскі Флор, мінскі гродскі пісар 1758, канюшы 1762, стольнік 1764-1768

Быхавец Ян Мікалай, ваўкавыскі гродскі суддзя 1764, падкаморы 1765-1768

Бядрага, паручнік 1772

Бялінскі Станіслаў (?-1812), граф, каронны рэгіментарый 1769

Бялінскі Францішак, вялікі каронны маршалак 1762

Бяляк Іосіф, палкоўнік ВКЛ 1768-1771

Бяляўскі Казімір, ваўкавыскі земскі пісар 1765-1768, падкаморы 1768-1772, маршалак Ваўкавыскай канфедэрацыі 1767-1768

Бяляцкі Аляксандр, мсціслаўскі шляхціч 1771

Бястужаў Даніла, секунд-маёр Валагодскага пяхотнага палка 1764

Бястужаў Румін Аляксей Пятровіч (1693-1767), граф (1742), віцэ-канцлер 1741—1763, генерал-фельдмаршал 1762

Вадзінскі Габрыэль, смаленскі епіскап 1763-1780

Вайдзевіч Базыль, смаленскі стольнік 1764

Вайдзевіч Франц, смаленскі войскі 1764

Вайніловіч Аляксандр Міхаіл, навагрудскі вайсковіч і ротмістр 1764, падчашы 1765-1776

Вайніловіч Адам, мазырскі падчашыц 1761-1764, навагрудскі абозны 1768

Вайніловіч Віктар Іосіф, навагрудскі ротмістр 1764-1767, гродскі суддзя 1766-1773

Вайніловіч Дамінік, навагрудскі войскі 1762-1775

Вайніловіч Ігнацій, навагрудскі падстолій 1755-1764

Валадкевіч, забіты

Валадкевіч Іосіф, мінскі войскі 1764

Валадковіч Мартын, гаенскі стараста 1764

Валадкевіч Тадэвуш, 1764

Валадкевіч Феліцыян Філіп, уніяцкі мітрапаліт 1768

Валан Рыгор, обер-лейтэнант 1764

Валбек Міхаіл Пётр, мазырскі канфедэрат 1771, валкавыскі лоўчы 1771-1772

Валеўскі Іосіф, ротмістр і маршалак Ласатоцкай канфедэрацыі 1771

Валеўскі Міхаіл, маршалак Серадскай канфедэрацыі 1769-1770

Валеўскі Якаў, ротмістр 1771

Валконскі Міхаіл Мікітавіч (1713-1788), князь, генерал-паручнік 1759-1763, генерал-аншэф 1764, сенатар 1762-1780, надзвычайны і паўнамоцны пасол у Рэчы Паспалітай 1756-1758, 1769-1771

Валконскі Рыгор Сямёнавіч (1742-1824), князь, падпалкоўнік Рыжскага карабінернага палка 1763, генерал-маёр 1773

Валконскі Сяргей, князь, палкоўнік Наўгародскага карабінернага палка 1764-1770, генерал-маёр 1771-1775

Валовіч Іосіф, гродзенскі падкаморы і падстараста 1765, рэгіментарый 1771

Валовіч Казімір, маршалак Слонімскай канфедэрацыі 1769-1786

Валовіч Міхаіл, браслаўскі войскі 1771

Валчаскі Пётр, архімандрыт Слуцкага праваслаўнага манастыра 1764

Валюжыніч Лука, старадубскі стольнік і гродскі рэгент 1764

Ванклярскі Дзям’ян, перакладчык Наўгародскай памежнай камісіі 1764

Ванковіч Аляксандр, мінскі чашніковіч 1764-1778

Ванковіч Мартын Іяхім, мінскі чашнік 1763-1782, падчашы 1787

Ванковіч Матэвуш, мінскі чашніковіч 1764, земскі суддзя 1765-1785

Варанцоў Міхаіл Іларыёнавіч (1714-1767), князь, канцлер 1758-1765, сенатар 1759

Варапанаў Фядот, паручнік 1769

Варатынец Тадэвуш, віцебскі земскі рэгент 1764

Васілеўскі Тадэвуш, аршанскі падчашы 1763-1765, войскі 1772

Васілеўскі Францішак, аршанскі гараднічы 1763-1779

Ваўжэцкі Ежы, браслаўскі харунжы і падстараста 1771

Ваўжэцкі Станіслаў, браслаўскі земскі суддзя 1765-1796, рэгіментарый браслаўскай канфедэрацыі 1771, генерал-ад’ютант

Ваўжэцкі Тадэвуш, браслаўскі стольнік 1764-1792, войскі 1764-1768, маршалак браслаўскай канфедэрацыі 1771

Ваўжэцкі Ян, браслаўскі харунжы 1763, падстараста 1771-1790

Ваўкавіцкі Фелікс, аршанскі гродскі пісар 1765-1772

Ваўкавіцкі Ян, гродзенскі стольнік 1764-1769, харунжы 1771-1772

Вахмэйстар Карл, граф, падпалкоўнік Нарвскага карабінернага палка 1763-1769, палкоўнік 1775

Ведзяняпін Сямён, паручнік Уладзімірскга драгунскага палка 1771

Верашчынскі Іосіф, мечнік, маршалак хелмінскай канфедэрацыі 1769-1771

Вессель Тэадор, вялікі надворны падскарбі каронны 1769-1772

Веймарн Іван Іванавіч (1722-1792), генерал-лейтэнант 1763, генерал-паручнік 1762-1771

Веймарн Пётр, паручнік 3-га кірасірскага палка 1771

Вігель Філіп, прэм’ер-маёр Пермскага пяхотнага палка 1764, падпалкоўнік 1775

Вільдэ Іван, перакладчык рускага пасольства ў Варшаве 1768

Вінч Іосіф, рэчыцкі падчашы 1764

Віславух Зянон Казімір, брэсцкі мечнік 1764-1765, брэсцкі падстолі 1765-1781

Вісчыцкі Караль, брэсцкі падстолі і падстараста 1764, войскі 1771-1785

Віттэн Рыгор Пятровіч, капітан 1771

Вішнеўскі Ігнат, пінскі лоўчы, гродскі пісар, палкоўнік 1764-1767

Вішнеўскі Францішак, пінскі ротмістр 1764-1786, капітан 1796

Вішчынскі Казімір, рэчыцкі ротмістр 1763-1764, рэчыцкі мечнік, стараста Янава 1764, гродскі суддзя 1770, скарбнік 1771,

Влодчык Варлам, ігумен Грозаўскага манастыра 1768

Война Антон, мсціслаўскі падчашы 1764-1767, браслаўскі скарбнік 1768-1775

Воўк Даніэль, капітан лейб-гвардыі літоўскай 1772

Воўчак Тадэвуш, аршанскі чашнік і ротмістр 1764-1782, падстолі 1782-1789

Врангель Карл Іванавіч, прэм’ер-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770, секунд-маёр 1771, палкоўнік 1794

Вуіч Аляксей Мікалаевіч (1750-?), секунд-маёр 1768,

Вульф Карл, паручнік 3-га кірасірскага палка 1771

Выганоўскі Ігнацій, брэсцкі гродскі пісар 1763-1770, стольнік 1770-1774, падкаморы 1774-1783

Выганоўскі Казімір, брэсцкі чашнік 1762, трокскі падчашы 1764-1794

Вышынскі Лявон, кушалеўскі стараста 1762-1765

Вяжэвіч Міхаіл, рэчыцкі мастаўнічы 1764

Вяземскі Аляксандр Аляксеевіч (1727-1793), генерал-маёр 1763-1775, генерал-пракурор 1764, член савета пры імператарскім двары 1769

Вяржэйскі Адам, слонімскі земскі рэгент 1765-1768, маршалак навагрудскай канфедэрацыі 1771, навагрудскі гродскі пісар 1774-1789

Гагемейстар Андрэй (1740-?), секунд-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1769

Галаўко Францішак Ігнацій, пінскі гараднічы 1761-1776

Галаўчыц Аляксандр Ян, аршанскі судовы падстараста, палкоўнік 1766-1777

Галафееў Мікалай Лаўрэнцьевіч, паручнік 1771

Галаўцын Аляксандр, капітан Суздальскага пяхотнага палка 1771

Галіцкі Людвік, слонімскі шляхціч 1771

Галіцын Аляксандр Міхайлавіч (1723-1807), князь, генерал-аншэф 1763, віцэ-канцлер 1762-1773, генерал-фельдмаршал 1775

Галіцын Аляксей (1736-?), палкоўнік Апшэронскага пяхотнага палка 1764, генерал-маёр 1768-1775

Галіцын Дзмітрый Міхайлавіч, князь 1769, пасол у Вене 1771

Галіцын Мікалай Міхайлавіч (1728-?), князь, генерал-маёр 1763-1775, палкоўнік Наўгародскага пяхотнага палка 1764

Галіцын Пётр Міхайлавіч, палкоўнік Санктпецярбургскага карабінернага палка 1769

Галіцын Уладзімір (1735-?) князь, палкоўнік Пермскага пяхотнага палка 1764

Галубкоў Васіль, рэгістратар наўгародскай памежнай камісіі 1764

Галынскі Іосіф Антон, войт Мсціслава, ротмістр і судовы падстараста 1764-1772

Галынскі Іосіф Антон Міхал, мсціслаўскі падчашы 1764-1765, ротмістр

Галынскі Казімір, мсціслаўскі падчашы і маршалак ваяводства 1764, земскі суддзя 1765-1776, стараста Вехран і Воранава

Галынскі Міхаіл, мсціслаўскі ротмістр, генерал-ад’ютант 1771-1772

Галынскі Ян Іосіф, мсціслаўскі земскі суддзя 1764, войскі 1770-1786, падчашы 1770, стараста клімаўскі

Гамалінскі Караль,

Ганібал Ісак, капітан Суздальскага пяхотнага палка 1771

Ганібал Пётр, паручнік артылерыі 1771

Ганіпроўскі Тадэвуш, брэсцкі паручнік 1771

Гансеўскі, канфедэрат 1771

Гарабурда Ежы Альбрэхт, нясвіжскі стараста 1764

Гараін Міхаіл, віленскі гараднічы 1763, падкаморы 1764-1771

Гараін Ян Антон, брэсцкі кашталян 1765, брэсцскі ваявода 1768-1771, маршалак брэсцкай канфедэрацыі 1769

Гарбацкі Іосіф, мсціслаўскі краўчы 1764-1765, гродскі суддзя 1767-1782

Гайка Тадэвуш, бельскі стараста, ротмістр 1768, мсціслаўскі земскі суддзя 1766-1781

Гайшэд Іван Іванавіч, капітан Уладзімірскага драгунскага палка 1768, секунд-маёр 1794

Гаудрынг Ота Рыгор, падпалкоўнік Каргапольскага драгунскага палка 1764-1771

Гаузенберх Давыд, капітан 1771

Гаўрыла, пецярбургскі епіскап 1762

Гаўрыловіч Бернар, мсціслаўскі лоўчы 1767-1772

Гафштэйн Іван, капітан Уладзімірскага драгунскага палка 1771

Гафштэйн Пётр, секунд-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770

Гацкоўскі, прускі банкір 1764

Гедройц Ян Стэфан (?-1803), інфлянцкі епіскап 1764-1768, жмудскі епіскап 1778

Гедэон, пскоўскі епіскап 1762

Гедеонаў Якаў, калежскі асэсар 1764

Гервасій, пераяслаўскі епіскап 1768

Герздорф Іван Карпавіч, падпалкоўнік 3-га кірасірскага палка 1763, палкоўнік 1770-1775, генерал-маёр 1773

Герздорф Фрыдрых Іяган (1732- ?) падпалкоўнік Бутырскага пяхотнага палка 1764

Гетцэн Павел, прэм’ер-маёр Казанскага пяхотнага палка 1771

Гільзен Іосіф Павел, віленскі кашталян 1762, ліфляндскі (інфлянцкі) кашталян 1763, мінскі ваявода 1767, браслаўскі стараста 1771-1772

Гільзен Ян Аўгуст, мінскі ваявода 1769

Гінцэль Карл (1740-?), падпалкоўнік Санктпецярбургскага легіёна 1770

Гіржаў, паручнік 1771

Глазенап Густаў, прапаршчык 1770

Глебаў Аляксандр, генерал-пракурор Сената 1760

Глебаў Іван Фёдаравіч, кіеўскі губернатар 1763-1764

Глебаў Мікалай, палкоўнік Бельскага пяхотнага палка 1763, генерал-маёр 1770-1775

Глейбіц, капітан 1768

Глінка Клеманс, мсціслаўскі земскі суддзя 1770-1772

Глінка Ян, чарнігаўскі мечнік 1764

Глумілін Пётр, карнет Санктпецярбургскага карабінернага палка 1771

Годскі, падляшскі ваявода 1770

Гольц Аўгуст Станіслаў, маршалак торунскай канфедэрацыі 1770

Гольц Ежы Вільгельм, прадстаўнік дысідэнтаў 1765

Грабніцкі Станіслаў, полацкі гродскі суддзя 1762-1772

Грабоўскі Міхал Грыгоры, генерал-маёр, шэф вялікай булавы коннай літоўскай лейб-гвардыі 1764-1771,

Грабоўскі Францішак Аляксандр, брэсцкі абозны 1762-1772, земскі суддзя 1772-1787

Граве Карл, паручнік 3-га кірасірскага палка 1770

Грамацкі Павел, перакладчык памежнай камісіі 1754-1757

Грос Герман, расійскі пасол 1754-64

Гротэнхейм Рыгор, палкоўнік Бутыргскага пяхотнага палка 1762-1768, генерал-маёр 1770-1775

Грынявіцкі Спірыдон, ігумен Брэсцскага праваслаўнага манастыра 1764

Грэкаў Васіль Сцяпанавіч (1736-?), прэм’ер-маёр Нараўскага карабінернага палка 1769, падпалкоўнік Санктпецярбургскага легіёна 1770-1775

Губін Міхаіл, капітан Варонежскага драгунскага палка 1770-1771

Гурко Мартын, віцебскі гараднічы 1763-1765

Гурко Іосіф, віцебскі падкаморы 1763-1786

Гурко Рамейка Пётр, віцебскі земскі суддзя 1765-1771

Гурко Ян, віцебскі гродскі пісар 1763-1776

Гуроўскі Уладзіслаў, граф, надворны марашалак, вялікі каронны пісар 1769-1781

Гутакоўскі Людвік, шамбелян 1768-1772, жмудскі падкаморы 1777

Гутаровіч Іосіф, мсціслаўскі лоўчы 1764-1794

Давыдаў Міхаіл, рускі консул у Рэчы Паспалітай 1763-1773

Далгарукаў Уладзімір Пятровіч, князь 1757, генерал-паручнік 1759, рыжскі губернатар 1759-1760, намеснік Ліфляндскі і Эстляндскі

Далгарукаў Васіль Міхайлавіч (1722-1782), князь, пасол у Рэчы Паспалітай 1727, рыжскі губернатар 1757, генерал-паручнік Маскоўскай дывізіі 1762-1764, генерал-маёр 1755-1775

Далгарукаў Пётр, князь, генерал-маёр 1764-1768

Далгарукаў Юрый Уладзіміравіч (1740-1830) князь, палкоўнік Санктпецярбургскага пяхотнага палка 1764-1775, генерал-маёр 1768-1775, галоўнакамандуючы у Маскве 1797, аўтар успамінаў

Далгарукаў Юрый (1732-?), князь, падпалкоўнік Табольскага карабінернага палка 1763, палкоўнік 1764-1775

Дамейка Казімір, інфлянцскі скарбнік 1764

Данейка Феліцыян, інфлянцкі лоўчы 1764

Дасіфей, слуцкі архімандрыт 1757-60

Дашкевіч Андрэй, смаленскі краўчы 1764

Дашкоў Міхаіл Іванавіч, князь, палкоўнік 1763

Дзевіц Андрэй (1717-?), палкоўнік Табольскага карабінернага палка 1764

Дзерналовіч Андрэй, пінскі прэсвітар 1760

Дзерналовіч Іосіф Лявон, рэчыцкі стольнік і гродскі пісар 1762-1765, харунжы 1766-1778

Дзікер Карл, падпалкоўнік Уладзімірскага драгунскага палка 1771

Дзірынг Іван (1710-?) палкоўнік Цвярскога карабінернага палка 1764

Дзірынг Фрыдрых Вільгельм, падпалкоўнік 1770

Дзітмар Вільгельм, капітан Суздальскага пяхотнага палка 1770-1771

Дзмітрыеў Іван Дзмітрыевіч, прэм’ер-маёр 1763, падпалкоўнік 1771

Дзмітрыеў Васіль, капітан 1771

Дзмітрый, наўгародскі епіскап 1762

Дзяконскі Ян, бельскі чашнік 1764

Длатоўскі Іван, ротмістр Смаленскага пяхотнага палка 1764, перакладчык

Длугаканскі Рыгор, інфлянцкі скарбнік 1764

Длускі Антон, аршанскі ротмістр 1765-1771, стараста кушалеўскі

Длускі Міхаіл, смаленскі стольнік 1763-1764, аршанскі ротмістр

Друцка Сакалінскі Андрэй Іосіф, харунжы 1757

Друцка Сакалінскі Васіль, палкоўнік смаленскай памежнай камісіі 1755-1764

Дрэвіц Іван Рыгоравіч (1733-1783), падпалкоўнік Сербскага гусарскага палка 1768, палкоўнік 1771

Дубровін Іван, капітан Маскоўскага пяхотнага палка 1760

Дуброўскі Андрэй, канцылярыст вялікалуцкай памежнай камісіі 1764

Дувэ Отта, секунд-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770

Дунаеў Аляксей, дваравы 1760

Дурнава Іван, прэм’ер-маёр 4-га грэнадзёрскага палка 1768

Дурнава Фёдар, падпаручнік 1771

Дыстэрлаву Карл, паручнік Санктпецярбургскага карабінернага палка 1770-1771

Дышлевіч Тадэвуш, рэгент трыбунала ВКЛ 1764, мінскі земскі рэгент 1767

Дэгасабураў Ягор, сяржант Суздальскага пяхотнага палка 1771

Дэкалонг Іван Аляксандравіч (1716-1779), прапаршчык 1738, капітан 1750, генерал-маёр 1763-1770, генерал-паручнік 1771

Дэлаво Лявонцій, ротмістр Санктпецярбургскага карабінернага палка 1771

Дэмур’е Шарль Франсуа (1739-1823), генерал, брыгадзір 1772

Дэшпет Якаў, прэм’ер-маёр 1771

Елізавета (1709-1761), расійская імператрыца з 1741 г.

Еўдакімаў Герасім, раскольнік 1757

Жаба Лявон, аршанскі каптуровы суддзя 1764, старадубскі чашнік 1771

Жаба Тадэвуш, віцебскі земскі суддзя 1763-1767, віленскі харунжы 1767, падкаморы 1771, полацкі кашталян 1776-1785

Жаба Франц Станіслаў, віцебскі чашнік 1763-1772

Жукоўскі Ігнацій, паручнік 1768-1771

Жыжэмскі Міхаіл, мінскі войскі і маршалак 1764

Жыжэмскі Яцэк, мінскі стражнік 1764, гродскі і земскі суддзя 1764-1769, ротмістр 1776-1789

Жыркевіч Франц, мсціслаўскі стражнік 1768

Жыхараў Сцяпан (1737-?), прэм’ер-маёр Наўгародскага карабінернага палка 1767-1768, падпалкоўнік Нарвскага карабінернага палка 1769-1771, генерал-маёр 1780

Забароўскі Пётр ?, паручнік 1771

Забела Антон, лоўчы ВКЛ 1761-1775, генерал-лейтэнант

Забела Игнацій, мсціслаўскі кашталян 1766, ковенскі харунжы 1768

Забела Иосіф, падкаморы караля 1770-1773, лоўчы ВКЛ 1779-1793

Забела Міхаіл, ковенскі земскі пісар 1765, лоўчы ВКЛ, капітан 1772, генерал-маёр 1789

Забела Стэфан, паручнік 1764, ковенскі стражнік 1772, падстолі 1773

Забела Шыман, ковенскі маршалак 1765-1772, генерал-маёр 1765, генерал-лейтэнант 1785

Забелін Пётр, падпаручнік 1771

Забелін Андрэй, капітан Апшэронскага мушкецёрскага палка 1771

Забельскі Ян, пінскі паручнік 1770, палкоўнік 1775-1784

Заблоцкі Казімір, сакратар ГК ВКЛ 1767

Завадскі Дзідак, харунжы вялікай булавы ВКЛ 1771

Завістоўскі Шыман, скарбовы рэгент ВКЛ 1768-1784, бельскі чашнік 1781-1786

Завіша Павел, мінскі падстолі 1762-1782, ваўкавыскі гродскі пісар 1783-1798

Загорскі Антон, браслаўскі земскі суддзя 1765-1795, віцэ-рэгіментарый браслаўскай канфедэрацыі 1772

Загорскі Станіслаў, браслаўскі земскі суддзя 1765, мастаўнічы 1771-1786

Загорскі Ян, мсціслаўскі гараднічы 1772, стражнік 1789

Задзярноўскі Антон, літоўскі харунжы 1764-1765, брэсцкі мечнік 1765-1771

Закрэўскі Антон, капітан 1771

Закрэўскі Дамінік, упіцкі чашнік 1764

Закрэўскі Іосіф, каронны рэгіментарый 1771

Замбржыцкі Ян, аршанскі стольнік 1761-1780

Запольскі Дамінік, мсціслаўскі ротмістр 1764-1768, гродскі суддзя 1770-1777

Заржыцкі Іосіф Каэтан, аршанскі земскі суддзя 1767-1772

Заруцкі Тадэвуш, пінскі афіцыял 1763-1764

Зарэмба Адам, мернік XVII ст.

Зарэмба Андрэй, рэгіментарый 1769, маршалак Лучыцкай зямлі 1771

Зарэмба Іосіф, палкоўнік драгун, маршалак Пазнанскай канфедэрацыі 1769-1771

Зарэмба Ян, паручнік 1771

Збарамірскі Казімір, рэчыцкі мастаўнічы 1762-1795

Збарамірскі Францішак, рэчыцкі гродскі суддзя 1764

Зіберх Иосіф, стараста Анікшт, інфлянцкі кашталян 1767-1768, інфлянцкі ваявода 1768

Зіберх Ян Тадэвуш, інфлянцкі харунжы і падкаморы 1765

Злобін Леў, капітан смаленскай коннай міліцыі 1768-71

Золдзенгоф Аляксандр (1735-?), барон, прэм’ер-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770-1771

Зрынк Іосіф, капітан 1771

Зялінскі Гервасій Феліцыян, мазырскі будаўнічы 1762

Зялінскі Станіслаў, канфедэрат 1770

Зяновіч Ян Міхаіл, магілёўскі плябан 1760-1762

Зяновіч , полацкі епіскап 1764

Іваноў Гаўрыла, віцебскі мешчанін і раскольнік 1756

Іваноўскі Ігнацій, мінскі стараста 1754- 1764

Ігельстром Ота Генрых, палкоўнік артылерыі ВКЛ 1768

Ігнатовіч Ігнацій, гродзенскі стольнік 1768-79

Іеўлеў, інжынер-паручнік 1754

Ізмайлаў Іван Іванавіч (1726-?), генерал-маёр 1767-68, Кіеўскі кірасірскі полк 1763, палкоўнік Санктпецярбургскага карабінернага палка 1764

Ізмайлаў Іван Міхайлавіч, палкоўнік Санктпецярбургскага карабінернага палка 1760-1775

Ізмайлаў Міхаіл, генерал-маёр 2-гі кірасірскі полк 1763-1775

Ілініч Ежы Іосіф, ваўчаскі стараста 1764, мсціслаўскі гродскі пісар 1771-1772

Ілініч Рэйнгольд, крычаўскі плябан 1764

Ілініч Самуэль, радзькоўскі стараста 1764, мсціслаўскі гранічны суддзя 1772-1773

Ілініч Ігнацій Ян, воранаўскі стараста 1764, мсціслаўскі чашнік 1768-1776

Ілініч Мікалай, мсціслаўскі падчашы 1770-1772, мсціслаўскі стольнік 1772-1781

Іозефавіч Антон, аршанскі гродскі суддзя 1763-1767, земскі суддзя 1768-1783, харунжы 1783-1790

Іозефовіч Глябіцкі Ян, сакратар ГК ВКЛ 1767, аршанскі судовы стараста 1764-1772

Ісаевіч Дарафей, іераманах Дзятлаўскага манастыра 1760

Кабылінскі Антон Ян, слонімскі судовы падстараста 1762-1767, войскі 1767-1781

Кабылінскі Францішак, слонімскі лоўчы 1764-1770, падстолі 1770-1777

Кавалеўскі Ігнацій, канфедэрат 1771

Кавалеўскі Карп, паручнік 1771

Кавалеўскі Ян, паручнік, канфедэрат 1771

Кавылішын Фёдар, секунд-маёр 1771

Казлоўскі Антон, смаленскі лоўчы 1764

Казлоўскі Павел, смаленскі стражнік 1764

Казяроўскі Антон, брашкаўскі стараста 1764

Кайзерлінг Герман Карл (1697-1764), рускі пасол у Рэчы Паспалітай 1762-1764

Кайзерлінг Генрых Хрысціян, 1764

Кайзерлінг Отта, секунд-маёр Нарвскага пяхотнага палка 1764

Кайшэўскі Бенедыкт, трокскі стражнік 1764

Какоўскі Ян, віцебскі будаўнічы 1764-1776

Калантай Геранім Антон, ваўкавыскі чашнік 1761-1768, гродскі пісар 1768-1780

Калантай Міхал, ваўкавыскі харужы 1764-1765, земскі суддзя 1765-1791

Калтоўскі Іван, прэмер-маёр Суздальскага пяхотнага палка 1771

Калыванаў Агап Мікітавіч (1724-?), прэмер-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770, падпалкоўнік 1771

Камар Ян, бабылецкі стараста 1771

Камінскі Лукаш, навагрудскі лоўчы 1764, старадубскі мечнік 1767

Камінскі Феліцыян, паручнік 1771

Каніскі Георгій (1717-1795), епіскап

Кантэс Брок Якаў, купец 1764

Канчынскі Ян, канфедэрат 1771

Капец Вінцэнт, браслаўскі харунжы 1771

Кар Васіль Аляксеевіч (1730-1775), палкоўнік Табольскага пяхотнага палка 1763-1769, брыгадзір Санктпецярбургскага легіёна 1770-1771, генерал-маёр 1770-1775

Карабанаў Фёдар (1736-?), палкоўнік Санктпецярбургскага пяхотнага палка 1768

Каравулаў Пётр, калежскі асэсар у Пскоўскай памежнай камісіі 1764

Каржанеўскі Антон, пінскі чашнік 1764

Карл Ксаверый, прынц

Карніцкі Ігнацій, мінскі падстолі 1758-1765, земскі суддзя 1765-1773, падкаморы 1773-1777

Карпаў Багдан, падпаручнік 1771

Карпіловіч Павел, мсціслаўскі бурмістр 1768-1770

Карытоўскі Феліцыян, палкоўнік 1769

Карыцкі Аляксандр, палкоўник уланаў 1769

Карыцкі Абрахам, паручнік 1767

Карыцкі Махмет, палкоўнік 1779

Карыцкі Мустафа, палкоўнік 1779

Карчэўскі Ігнацій, маршалак мазавецкай канфедэрацыі 1771

Касакоўскі Міхаіл, ковенскі падстолі 1764-1765, скарбовы пісар ВКЛ 1768-1781

Касакоўскі Шыман, ковенскі падчашы 1769-1778

Кастроў Еўстахій, князь, сяржант Суздальскага пяхотнага палка 1771

Кастэлі, ротмістр Каргапольскага карабінернага палка 1769

Касцюшка Іосіф, брэсцкі лоўчы 1764-1772

Кайгародаў Міхаіл, сяржант Суздальскага пяхотнага палка 1771

Кахоўскі Міхал Васільевіч (1734-1800), палкоўнік, генерал-кватэрмайстар Смаленскай дывізіі 1763-1771, генерал-маёр 1772

Кацінскі Валенцій, ротмістр канфедэрацыі 1771

Кацярына II (1729-1796), руская імператрыца з 1762 г.

Качалаў Рыгор, сяржант Суздальскага пяхотнага палка 1771

Качаноўскі Ігнацій, віцебскі земскі пісар 1763-1776

Качаноўскі Іосіф Антон, ваўкавыскі войскі 1764-1765

Качаноўскі Людвік, віцебскі земскі суддзя 1766-1791

Качаноўскі Томаш, рэчыцкі лоўчы 1764

Качынскі Віктар, маршалак Мельніцкай канфедэрацыі 1771

Квашнін Сцяпан, паручнік 1771

Кілчэўскі Лявон, рэчыцкі краўчы 1756-1760, падстолі 1762-1766, стольнік 1766-1780

Кіндзякоў Рыгор, ротмістр 1771

Кінштэт Рыгор, ротмістр 1771

Кіркор Іосіф, мсціслаўскі падкаморы 1765-1772, палкоўнік 1763-1772, мсціслаўскі маршалак 1772

Кіркор Ян Іосіф, мсціслаўскі ротмістр 1756, канфедэрат 1771

Кіркор Тадэвуш Ігнацій, мсціслаўскі ротмістр 1764-1786, падкаморы 1768-1775

Кісялёў Аляксандр, секунд-маёр Нарвскага пяхотнага палка 1771

Кітаеў Іван, секунд-маёр Смаленскага конна-егерскага палка 1771

Кішкін Іван, канцылярыст Вялікалуцкай памежнай камісіі 1764

Клячкоўскі Іван, перакладчык рускага пасольства 1768

Клячынскі, канфедэрат 1771

Кнорынг Фёдар Іванавіч, секунд-маёр Санктпецярбургскага карабінернага палка 1769-1770

Козел Амбраіз, стараста дзісенскі 1763-1783, ашмянскі харунжы і маршалак 1768

Колабаў Васіль, калежскі асэсар у наўгародскай памежнай камісіі 1754-1757

Коранеў Мікіта, заводчык 1757

Корсак Аляксандр, аршанскі скарбнік 1764-1779, земскі суддзя 1780-1786

Корсак Антон, навагрудскі земскі рэгент 1764-1775, абозны 1780-1793

Корсак Ігнацій, полацкі лоўчы 1762, харунжы 1765-1774, падчашы 1775-1782

Корсак Іосіф, заборскі стараста 1764, навагрудскі падстолі 1770

Корсак Мікалай, навагрудскі ротмістр 1764-1770, гродскі суддзя 1766-1775

Корсак Траян, полацкі падваявода 1760-1767, лоўчы 1773-1786

Корф Ян, уладальнік Расіен 1764

Косаў Антон, чэрніцкі стараста 1763-1772, віцебскі мечнік 1766-1770

Косаў Стэфан, віцебскі падваявода 1763-1768

Кошкін Арыстарх, генерал-маёр, Табольскі мушкецёрскі полк 1763

Кошкін Яўген Пятровіч (1738-?) падпалкоўнік Пермскага пяхотнага палка 1764, брыгадзір 1769, генерал-маёр 1771-1773

Краецкі, віцэ-рэгіментарый канфедэрацыі 1771

Краеўскі Іосіф, брэсцкі каморнік 1764-1786

Красінскі Адам, камянецкі епіскап 1763-1769

Красінскі Ігнацій,

Красінскі Томаш, навасельскі стараста, харунжы канфедэрацыі 1771

Красінскі Міхаіл Геранім, ражанскі падкаморы 1768, маршалак Генеральнай канфедэрацыі

Красны Ягор, сяржант Суздальскага пяхотнага палка 1771

Крашэўскі Багуслаў ?, рэгіментарый 1770-1771

Крысілоўскі Міхаіл, навагрудскі канюшы 1762-1765, земскі суддзя 1765-1778

Крысілоўскі Тадэвуш, навагрудскі ротмістр 1764

Кузьмін Сямён, паручнік Варонежскага драгунскага палка 1771

Кукевіч Іосіф, вендзенскі чашнік 1764

Кукевіч Ян, жмудскі канюшы 1764, аршанскі абозны 1771-1783

Куніцкі Ігнацій, полацкі канфедэрат 1771

Куніцкі Павел, шляхціч 1765

Кунцэвіч Іясафат (1580-1623), полацкі ўніяцкі архіепіскап 1618-1623

Купрын Андрыян, капітан Санктпецярбургскага легіёна 1771

Куратоўскі Уладзімір, ігумен 1768

Куржанецкі Томаш Антон, навагрудскі земскі пісар 1762-1790

Курч Анзельм, аршанскі падстолі 1763-1783

Курч Андрэй, аршанскі пагранічны суддзя 1764

Кучук Ян, смаленскі скарбнік 1764

Кушалеўскі Міхал, віцебскі краўчы 1756, обозны 1764-1768

Кушнікаў Апанас, капітан Суздальскага пяхотнага палка 1771

Кушнікаў Леў, прапаршчык Суздальскага пяхотнага палка 1771

Кёніг Станіслаў (1752- ?), паручнік канфедэрацыі 1768, маёр кавалерыі 1771-1783

Лабры Пётр, падпалкоўнік Казанскага пяхотнага палка 1769, палкоўнік 1771

Ладыжэнскі Мікалай (1739-?), падпалкоўнік Курскага палка Санктпецярбургскага легіёна 1771, генерал-паручнік 1789

Ламакоў Васіль, секунд-маёр і пскоўскі памежны камісар 1754-1757

Ланг Маісей (1734-?), падпалкоўнік Каргапольскага пяхотнага палка 1769-1772

Ланскі Сяргей, падпалкоўнік і наўгародскі памежны камісар 1767

Лапат Самуэль, ваўкавыскі гараднічы 1764

Лапат Уладзіслаў Іосіф, лідскі лоўчы 1764-1771

Лапацінскі Антон, упіцкі земскі суддзя 1765-1779, маршалак канфедэрацыі 1768

Лапацінскі Матэвуш, скарбовы пісар ВКЛ 1771-1780

Лапацінскі Мікалай Тадэвуш, інстыгатар ВКЛ 1754-1773, мсціслаўскі стараста 1757-1767, вялікі літоўскі пісар 1768-1777

Лапацінскі Ян Мікалай, мсціслаўскі харунжы 1765, стараста 1770-1772

Лапухін Аўрам Васільевіч (1731-?) падпалкоўнік Апшэронскага пяхотнага палка 1764, палкоўнік 1771, генерал-маёр 1773

Ласоўскі Мацей, шляхціч 1765

Лебедзеў Пётр, смаленскі памежны камісар 1760-1762

Левановіч Воўк Аляксандр, рэчыцкі краўчы 1764, стражнік 1766-1789

Левановіч Воўк Флор, рэчыцкі земскі рэгент 1764-1770

Левантовіч Флор, іераманах віленскага праваслаўнага манастыра 1762

Левін Васіль, падпалкоўнік Ражскага пяхотнага палка 1763, палкоўнік 1770, брыгадзір 1775

Лецано Антон, падпаручнік 1771

Лецано Барыс, прэмер-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770-1771

Лідгольт Андрэй, секунд-маёр 1-га грэнадзёрскага палка 1769

Ліпніцкі Антон, полацкі шляхціч 1771

Ліпскі Тадэвуш, ленчыцкі кашталян 1764

Лісін Маісей, капііст наўгародскай памежнай камісіі 1764

Літвінаў, асэсар кіеўскай памежнай камісіі 1757

Ліхараў Іван Іванавіч, паручнік 1770

Лойка Феліцыян Францішак, сакратар караля 1772-1775

Лубенскі Уладзіслаў Аляксандр, прымас 1769

Лукомскі Іван Кузьміч, палкоўнік, вялікалуцкі камендант 1771

Лупышаў Міхаіл, ад’ютант Суздальскага пяхотнага палка 1771

Лускіна Антон, віцебскі земскі суддзя 1763-1768, харунжы 1768-1786

Лускіна Казімір, віцебскі падстараста 1763, віцебскі падстолі 1764, стольнік 1765-1772

Лыкошын Дзямян Рыгоравіч, генерал-маёр 1768

Любамірскі Станіслаў, браслаўскі ваявода 1764, кіеўскі 1772-1785, вялікакаронны маршалак 1770

Любамірскі Іосіф, сандамірскі ваяводзіц, літоўскі падстолі 1743-1764

Любашчынскі Ігнацій, віцебскі мечнік 1764, гродскі суддзя 1765-1772

Любецкі Іосіф, аршанскі стольнік 1760

Лянкевіч Адам, мазырскі падстолі 1753-1766, земскі пісар 1768-1784

Ляпарскі Ежы, упіцкі падстолі 1764, падкаморы 1771-1783

Лярскі Антон, харунжы, перакладчык памежнай камісіі

Лярскі Іван Канстанцін, шляхціч 1757

Лярскі Канстанцін Пятровіч, генерал-маёр 1757

Ляўковіч Міхаіл, брацлаўскі чашнік 1764-1786

Ляўковіч Эмануіл, смаленскі лоўчы 1764

Магучы Тэафіл, віцебскі каморнік і намеснік 1763-1772

Маеўскі Антон, мазырскі шляхціч, адвакат трыбунала 1771

Макавецкі Іосіф, рэчыцкі рэгіментарый 1771, навагрудскі лоўчы 1790

Макавецкі Ігнат, старадубскі лоўчы 1764-1769

Макавецкі Каспар, мсціслаўскі мечнік 1764

Макавецкі Ян, слонімскі харунжы 1764-1777, маршалак слонімскай канфедэрацыі 1769, падкаморы 1778-1790

Малахоўскі Ян, каронны канцлер 1754-1757

Малеўскі Севярын, маршалак вышагродскай канфедэрацыі 1771

Маліноўскі Дамінік, рэчыцкі ротмістр 1771-1789

Маліноўскі Ежы, рэчыцкі ротмістр 1771

Маліноўскі Мацей, чарнігаўскі стражнік 1764

Маліноўскі Міхаіл, брацлаўскі стольнік 1761-1764, рэчыцкі земскі суддзя 1766-1777

Маліноўскі Тадэвуш Антон, рэчыцкі гродскі рэгент 1762, гродскі пісар 1762-1775,

Малчанаў Аляксандр, падпалкоўнік Нараўскага пяхотнага палка 1764

Мальчэўскі Ігнацій, пазнанскі маршалак 1771

Манікін Карп, прэм’ер-маёр кірасірскага палка 1768

Мансураў Павел, палкоўнік Архангелгародскага драгунскага палка 1763-1770, генерал-маёр 1771-1775

Мантовіч Флор,

Марштэт, палкоўнік канфедэрацыі 1768

Марыконі Міхаіл, вилькамірскі земскі пісар 1765-1768, падкаморы 1771-1786

Мар’яшын Іван, смаленскі купец 1763

Масальская Хрысціна (Сапега), падчашына ВКЛ 1771

Масальскі Ігнацій Казімір, віленскі епіскап 1754-1768

Масальскі Міхаіл, польны гетман ВКЛ 1754-1763, віленскі кашталян, ваўкавыскі і радашковіцкі стараста 1764,

Масальскі Рафал, брэсцкі земскі суддзя 1764

Маскевіч Антон, шляхціч 1765

Маслаў Аляксей, генерал-маёр Смаленскай дывізіі 1763

Маслаў Міхаіл, паручнік Санктпецярбургскага легіёна 1771

Маслаў Сямён, генерал-маёр Сеўскай дывізіі 1763-1775

Мастоўскі Міхаіл Павел,

Мастоўскі Тадэвуш, мазырскі шляхціч 1770

Мацішэўскі Ігнацій, парнаўскі стольнік 1764

Медэр Андрэй, кватэрмайстар Ліфляндскай дывізіі 1764, брыгадзір 1770

Мек Ягор, карнет Санктпецярбургскага легіёна 1771

Меллін Карл, Угліцкі пяхотны полк 1770

Меллін Рыгор Пятровіч (1750-?), граф, секунд-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770, палкоўнік 1794

Мельхісдэк Значка, ігумен матрэнінскага манастыра 1771

Мензен Фёдар, Санктпецярбургскі легіён 1770

Меншыкаў Аляксандр Данілавіч (1673-1723), князь, фаварыт Пятра I

Мерлін Карл (1747-?), граф, падпаручнік 1771

Мерлін Фёдар,

Мерлін Мікалай (1729-?), капітан Санктпецярбургскага пяхотнага палка 1771

Міжэвіч Ян, аршанскі ротмістр 1764

Мікоша Казімір, віцебскі чашнік 1764-1766

Мікоша Павел, віцебскі гродскі суддзя і памежны камісар 1763-1769

Мікульскі Аляксандр, слонімскі войскі 1764

Мілкевіч Геранім Алаіз, віцебскі лантвойт і памежны камісар 1763, віцебскі лоўчы 1764

Мілкевіч Тадэвуш, віцебскі лоўчы і гранічны камісар 1763-1764

Міллер Карл Яфімавіч (1736-?), секунд-маёр Нарвскага карабінернага палка 1771-1772

Міллер Логін, палкоўнік Вяцкага пяхотнага палка 1763-1770

Міляноўскі Ян, паручнік 1771

Міронаў, палкоўнік кіеўскай памежнай камісіі 1762

Мірскі Антон Станіслаў, браслаўскі гараднічы 1744-1766, падстараста 1767-1770, шамбелян 1771, браслаўскі падкаморы 1770-1777

Мірскі Аляксандр, браслаўскі ротмістр 1771-1795

Мірскі Барталамей, жмудскі земскі суддзя 1771

Мірскі Тадэвуш, браслаўскі стражнік 1771, войскі 1772

Мірскі Томаш, генерал-ад’ъютант 1767-1792, маршалак браслаўскай канфедэрацыі 1771

Мірскі Ян, браслаўскі падкаморы і шамбелян 1771

Міхайлаў Міхаіл, раскольнік 1760

Міхельсон Іван, прэм’ер-маёр Каргапольскага каабінернага палка 1771, генерал-паручнік 1786

Міцкевіч Шыман, віцебскі лоўчы 1764

Младзіеўскі Андрэй Станіслаў, вялікакаронны канцлер 1767-1769

Мнішка Ежы, граф, надворны маршалак каронны 1757-1762, генерал-лейтэнант 1770

Моллер Адам, прэм’ер-маёр Санктпецярбургскага легіёна 1770

Мусвіц Ігнацій, аршанскі мастаўнічы 1764

Мухін Уладзімір, падпалкоўнік Валагодскага пяхотнага палка 1764

Мышкоўскі Бенедыкт, сакратар ГК ВКЛ 1771

Мядзекша Адам, ковенскі маршалак 1771

Мядзекша Дамінік, ковенскі падкаморы 1764-1780, маршалак канфедэрацыі 1768-1771

Мядзекша Іосіф, старадубскі маршалак 1771

Мянжынскі Тадэвуш Станіслаў, мсціслаўскі гродскі суддзя 1764, мсціслаўскі падстараста 1768-1771

Мянжынскі Францішак, мсціслаўскі гродскі суддзя і ротмістр 1772

Мячынскі Іосіф, ротмістр і маршалак бельскай канфедэрацыі 1769-1771

Мяшчэрскі Сяргей, князь у Разанскім карабінерным палку 1765

Мяшчэрскі Фёдар, сенатар 1754

Мяшчэрскі Юрый, князь, падпалкоўнік 3-га кірасірскага палка 1768

Набокаў Аляксандр, секунд-маёр Суздальскага пяхотнага палка 1771

Навамейскі Іосіф, вількамірскі земскі пісар 1765, земскі суддзя 1771

Навамірскі, ротмістр 1771

Навіцкі Міхаіл Людвік, аршанскі земскі судзіц, ротмістр і рэгіментарый аршанскай канфедэрацыі 1770-1771, стараста загорскі 1772

Нагурскі Іосіф, жмудскі скарбнік 1765, земскі суддзя і падкаморы 1768-1775, стараста расіенскі,

Нагурскі Якуб, жмудскі падкаморы 1769-1775, палкоўнік 1771

Нарбут Казімір Іосіф, лідскі маршалак 1763, стольнік 1765-1767, харунжы 1768-1782

Незабытоўскі Тадэвуш, навагрудскі кашталян 1763-1768

Нейман, геаметр 1765

Нелядзінскі Фёдар, секунд-маёр 1757

Нямцевіч Марцэлій, каронны дваранін 1764

Нямцевіч Францішак, брэсцкі чашнік 1764-1781, земскі суддзя 1772-1795

Несялоўскі Іосіф, навагрудскі кашталян 1764-1771, стараста цырынскі 1764

Нумерс Іван Пятровіч, генерал-паручнік 1764-1770

Оліц Пётр Іванавіч, генерал-аншэф Украінскай дывізіі 1764-1769

Орда Міхаіл, пінскі мечнік 1764-1768

Падоскі Габрыэль, прымас 1770

Падойнікаў Уладзімір, капііст пскоўскай памежнай камісіі 1764

Паленбах Іван Іванавіч, генерал-паручнік 1760-1768, рыжскі губернатар 1770

Палонскі Тадэвуш ?, ротмістр 1771

Палонскі Уладзімір Фёдаравіч (1728-?), палкоўнік Разанскага карабінернага палка 1763-1768, генерал-маёр 1771

Пальхоўскі Майзес,

Пальхоўскі Ян Іосіф, пінскі будаўнічы 1764-1782

Панін Мікіта Іванавіч (1718-1783), граф, кіраўнік расійскай замежнай калегіі 1763-1773

Панін Пётр Іванавіч (1721-1789), граф, дыпламат

Панінскі Адам, вялікакаронны кухмістр 1770

Паноў Дзяніс, палкоўнік 1754

Панятоўскі Станіслаў (1732-1798), апошні кароль Рэчы Паспалітай

Панятоўскі Францішак, мсціслаўскі скарбнік 1764-1778, пінскі гродскі суддзя 1778-1790

Паплаўскі Ян, аршанскі гродскі рэгент 1764, паручнік 1770

Паплонскі Адам, обер-лейтэнант караля 1764-1776, падпалкоўнік польнай булавы ВКЛ 1771

Папоў Афанасій Максімавіч, палкоўнік данскіх казакоў 1771

Папоў, капітан 1760

Паркер, палкоўнік 1768

Парыс Адам, маршалак канфедэрацыі 1769

Парфенцеў Ілля, паручнік Суздальскага пяхотнага палка 1771

Паткуль Карл, барэйтар

Паткуль Рэйнгольд, прэм’ер-маёр Каргопальскага палка 1768, Табольскага карабінернага полка 1770

Патоцкі Іяхім Караль, падчашы ВКЛ, ротмістр, каронны рэгіментарый 1768

Патоцкі Францішак (?-1772), валынскі ваявода 1755, кіеўскі 1756-1764

Паўлікоўскі Ян, мінскі лоўчы 1764-1769, чашнік 1773-1778

Паўша Міхаіл, аўруцкі падкаморы 1771

Пац Антон Міхаіл, вялікі літоўскі пісар 1750-1774

Пац Іосіф, жмудскі кашталян 1748-65, стараста вілейскі 1777

Пац Міхаіл Ян (1730-1787), генерал-маёр, стараста зелаўскі 1763, навагрудскі марашалак, маршалак ГК 1772

Пацёмкін Якаў, надворны саветнік 1764

Пацэй Аляксандр, трокскі ваявода 1762-1770

Пацэй Леанард, абозны і стражнік ВКЛ 1771-1774

Пацэй Людвік, вялікі стражнік і абозны ВКЛ 1748-1771

Пашкоўскі Антон, аршанскі харунжы 1770, маёр канфедэрацыі 1771

Пашкоўскі Пётр, брэсцкі палкоўнік 1763-1767, рэгіментарый 1769

Пашкоўскі Яцэк, брэсцкі стражнік 1764-1773, канфедэрат 1771

Пернет Пётр, капітан 1-га грэнадзёрскага палка 1769

Перхураў Пётр,

Пётр I (1672-1725), рускі цар

Піора Станіслаў, віцебскі ротмістр 1764, віцебскі стражнік 1763-1765, падстолі 1767

Пішчала Ян ?, стараста нарымборскі 1764

Пшаздзецкі Антон, літоўскі рэферэндары 1762-1764, падканцлер ВКЛ 1764-1778

Пшаздзецкі Дамінік, мінскі судовы стараста 1769-1782

Пшаздзецкі Ігнацій, старадубскі земскі пісар 1764, харунжы 1765-1779

Пшаздзецкі Феліцыян, гродзенскі гараднічы 1764,

Пшаздзецкі, пінскі епіскап 1764

Пшаздзецкі Міхаіл Геранім, пінскі стараста 1772-1777

Платэн Антон, палкоўнік Вяцкага карабінернага палка 1764

Платэн Рэйнгольд, барон, палкоўнік Вяцкага драгунскага палка 1763-1775

Плеснер, падпалкоўнік 1768

Плецэ Зыгмунд, прэм’ер-маёр Нарвскага пяхотнага палка 1771

Плотнікаў Мірон, тарапецкі купец 1760

Плятар Іосіф Вінцэнт, брэсцкі стараста 1768-1776

Плятар Канстанцін Людвік, мсціслаўскі ваявода і палкоўнік 1768-1770, полацкі кашталян 1757-1772,

Пляшчэеў Васіль (1728-?), падпалкоўнік Нарвскага карабінернага палка 1769

Поснікаў Іван, канцылярыст смаленскай памежнай камісіі 1764

Прушаноўскі Ігнацій Казімір, рэчыцкі войскі 1762-1764, падкаморы 1770

Прушаноўскі Міхаіл, рэчыцкі гродскі суддзя, падчашы 1777

Прушаноўскі Самуэль Іосіф, рэчыцкі падчашы 1762-1764

Прушаноўскі Томаш, рэчыцкі лоўчы 1762-1765, гродскі суддзя 1766-1780

Прушаноўскі Цыпрыян, рэчыцкі лоўчы 1771

Прушынскі Іосіф, мінскі падкаморы, падстараста 1764-1769, маршалак Галоўнага трыбунала 1771-1772

Прушынскі Іосіф, смаленскі гараднічы 1764

Прысецкі Іосіф, старадубскі харунжы 1766

Прысецкі Ігнацій, смаленскі падчашы 1764, канюшы 1765-1772

Прысецкі Казімір, полацкі чашнік 1765-1795, браслаўскі харунжы 1771

Прысецкі Тадэвуш, полацкі гродскі суддзя 1765-1773

Прыходскі Мартын, чарнігаўскі чашнік 1764

Прэйс Аўгуст, падпаручнік Санктпецярбургскага легіёна 1771

Прэслоўскі Казімір Ян, слонімскі краўчы 1763-1768, гродскі суддзя 1772-1774

Пузына Бенедыкт, жмудскі ротмістр, стольнік 1765

Пузына Рэлікст, ротмістр, рэгіментарый жмудскай канфедэрацыі 1771

Пузына Тадэвуш, стараста філіпаўскі, жмудскі рэгіментарый 1771

Пуласкі Іосіф, каронны пісар, палкоўнік кавалерыі, генеральны рэгіментарый 1768

Путкамер Яцэк Антон, генерал-ад’ютант 1767, жмудскі маршалак канфедэрацыі 1771

Пучкоў Сцяпан, палкоўнік 1760, камендант Апочкі 1768, брыгадзір 1769-1770

Пялчынскі Акінф, ігумен Віцебскага Маркавага манастыра 1763

Пятроў Міхаіл, капітан Угліцкага пяхотнага палка 1771

Пятрыгін Аляксей, секунд-маёр Нарвскага пяхотнага палка 1769

Рагалінскі Каспар, граф, аборніцкі стараста 1760

Рагоза Самуэль, віцебскі канюшы 1764-1769

Радзівіл Альбрэхт, рэчыцкі судовы стараста 1762-1768

Радзівіл Геранім Флор, князь, харунжы ВКЛ 1750-1764

Радзівіл Караль Станіслаў (1734-1790), літоўскі мечнік 1762, маршалак Генеральнай канфедэрацыі 1768

Радзівіл Мікалай Іосіф, князь, рэгіментарый бельскай канфедэрацыі 1769

Радзівіл Міхал Казімір, гетман ВКЛ 1754

Радзівіл Міхаіл, літоўскі краўчыц, князь 1768-71

Радзівіл Станіслаў, падкаморы ВКЛ 1768-71

Радзівіл, княгіня 1765

Радзмінскі Філіп,

Раздзярышын Іван Ігнацьевіч, падпалкоўнік 1770, палкоўнік Вялікалуцкага пагранічнага батальёна 1771

Разумоўскі Кірыл Рыгоравіч (1728-1803), граф, апошні маларасійскі гетман

Раецкі Іосіф, навагрудскі будаўнічы 1764-1778

Рак Адольф Генрых, секунд-маёр Бутырскага пяхотнага палка 1767

Раманіус Аўрам Раманавіч, у службе з 1735 у Пскоўскім пяхотным палку, генерал-маёр 1762-1775

Рамбург, капітан 1771

Растоцкі Казімір Станіслаў, слонімскі падстолі і гродскі суддзя 1764

Ратамскі Антон, браслаўскі ротмістр 1771

Ратамскі Мартын Антон, аршанскі войскі 1764-1765, падкаморы 1768-1777

Ратманаў Аляксей, вахмістр Санктпецярбургскага карабінернага палка 1771

Рашэнкаў, вахмістр 1763

Рдултоўскі Антон Ежы, навагрудскі падваявода 1764

Рдултоўскі Канстанцін, мінскі чашнік 1763-1765

Рдултоўскі Хрызастом, навагрудскі падваявода 1767-1768, харунжы 1768-1791

Ржавускі Станіслаў Фердынанд, літоўскі харунжы 1768-1769

Ржавускі Францішак, вялікакаронны пісар 1763

Ржычэўскі Іван, рэзідэнт Расіі ў Варшаве 1754-1757

Ржэўскі Павел, палкоўнік Чарнігаўскага пяхотнага палка 1763, генерал-маёр 1770-1775

Розен Уладзімір, барон, прэм’ер-маёр Санктпецярбургскага пяхотнага палка 1764-1769

Рос, маёр 1768

Рудомін Бенедыкт, браслаўскі ротмістр 1779

Рудомін Дамінік, браслаўскі канфедэрат, падчашы 1768-1791

Рудомін Іосіф, браслаўскі маршалак 1777

Рудомін Мікалай Андрэй, браслаўскі чашнік 1758-1765, маршалак 1765-1767

Рушчыц Мацей, радамскі стольнік 1764-1769

Рэбіндэр Іван, палкоўнік Новатроіцкага карабінернага палка 1764-1775, генерал-маёр 1771

Рэбіндэр Отта, капітан Апшэронскага пяхотнага палка 1768

Рэвінскі Ян, навагрудскі падчашы 1764-1765, земскі суддзя 1767-1775

Рэне Карл Іванавіч (1732-1786), прэм’ер-маёр (1763), палкоўнік Каргапольскага пяхотнага палка 1769-1772

Рэнекампф Іван (Іяган) Рыгоравіч, генерал-маёр Фінляндскай дывізіі 1763-1767

Рэпнін Мікалай Васільевіч (1734-1801), надзвычайны пасол Расіі ў Рэчы Паспалітай 1763-1769

Рыакур Людвік, пталамейскі епіскап 1760-62

Рыддзер, брыгадзір 1754

Рызер Пётр, ротмістр Санктпецярбургскага пяхотнага палка 1770-1771

Рылееў Іван (1739-?), прэм’ер-маёр Санктпецярбургскага карабінернага палка 1770-1772

Рылееў Пётр, паручнік Нарвскага карабінернага палка 1770-1772,

Рымша Іосіф, харунжы 1764

Рыска, шклоўскі яўрэй 1762

Сабанскі Антон, мсціслаўскі дэпутат у Галоўным трыбунале 1771-1772

Сава Іосіф, плоцкі рэгіментарый 1769-1771

Сава Ян, маршалак канфедэрацыі 1769

Савіцкі Феліцыян, старадубскі лоўчы 1764

Сакен Фабіян, падпаручнік 1770

Саковіч Ігнацій, аршанскі стражнік 1760-1780, земскі суддзя 1781-1782

Салагуб Брыгіта Радзівіл, генеральша артылерыі ВКЛ 1762

Салагуб Іосіф Антон, віцебскі ваявода 1752-1781

Салагуб Ян, язерскі стараста, палкоўнік расійскай службы 1771

Салеман Карл Магнус (1738-?), падпалкоўнік Санктпецярбургскага легіёна 1770, секунд-маёр Каргапольскага палка 1768, прэм’ер-маёр Нарвскага карабінернага палка 1768-1771

Салтыкоў Пётр Сямёнавіч (1700-1772), граф, сапраўдны стацкі саветнік, камандуючы рускімі войскамі ў Прусіі, генерал-фельдмаршал 1764

Сальдэрн Каспар, пасол

Сангушка Іосіф, надворны маршалак 1768

Сангушка Ян Аляксандр, літоўскі надворны маршалак 1750-1760, стараста макараўскі 1779

Сапега Аляксандр Міхал, літоўскі надворны падскарбій, польны гетман ВКЛ 1771-1772, полацкі ваявода 1754-1775

Сапега Ігнацій, мсціслаўскі ваявода 1750-1758

Сапега Іосіф, ваўкавыскі краўчы і маршалак 1769-1771,

Сапега Каэтан, мсціслаўскі ваявода 1771, маршалак полацкай канфедэрацыі 1769

Сапега Караль, брэсцкі ваявода 1763-1768

Сапега Казімір, князь, генерал артылерыі 1771-1777

Сапега Міхаіл, літоўскі краўчы, граф 1764

Сапега Пётр, граф, смаленскі ваявода 1754-1771

Сапега Ганна Красіцкая, жонка Каэтана, графа, мсціслаўскага ваяводы 1760

Сапкоўскі Парфён, смаленскі епіскап 1768

Сарока Іосіф, ашмянскі харунжы і мечнік 1767-1777, земскі пісар 1783-1791

Сасноўскі Іосіф, брэсцкі стараста і маршалак 1764, смаленскі ваявода 1771

Сахараў Міхаіл, паручнік Суздальскага пяхотнага палка 1769

Саўрасаў Пётр, палкоўнік данскіх казакоў 1771

Свалынскі Адам, полацкі гродскі суддзя 1768-1778

Свентажэцкі Антон, мінскі стражнік 1757, падчашы 1764, земскі пісар 1765-1795

Свентажэцкі Ігнат, мінскі обозны 1764, краўчы 1776

Свентажэцкі Мікалай, мінскі мастаўнічы 1764, краўчы 1773-1782

Свентажэцкі Міхал, мінскі мечнік 1764-1765, гродскі суддзя 1775

Свентажэцкі Станіслаў, мінскі будаўнічы 1764-1775

Свечын Агей, надворны саветнік 1759

Свірыдаў Нікіфар, сяржант артылерыі 1771

Свяжынскі Антон, пінскі гродскі суддзя 1761-1764, падстолі 1765-1767

Свянціцкі Карл Казімір, мсціслаўскі земскі суддзя, стараста мікулінскі 1772

Свяціцкі Гаўрыла, тарапецкі купец 1763

Свяціцкі Рыгор, тарапецкі купец 1763

Сенажэцкі Павел, старадубскі будаўнічы 1764

Сестрэнцэвіч Станіслаў Богуш, віленскі канонік, бабруйскі пробашч 1771

Сечанаў Аляксей, капітан Пермскага пяхотнага палка 1769

Сіверс Якаў Яфімавіч (1731-1808), наўгародскі губернатар 1764-1771, наўгародскі, цвярскі і пскоўскі генерал-губернатар 1776-1781

Сімановіч, дубровенскі яўрэй 1764

Сімолін Карл Густаў, рускі рэзідэнт у Курляндыі (Мітаве) 1769-1771

Скалон Антон, палкоўнік Луцкага драгунскага палка 1763-1775, генерал-маёр 1771

Скараходаў Мартын, вяземскі купец 1764

Скарына Ежы Ян, рэчыцкі падстолі 1764-1777, скарбнік 1784-1790

Слізень Рафал, старадубскі гараднічы 1766, генерал 1771, старадубскі стольнік 1773

Слізень Стэфан, слонімскі падкаморы 1762-1776

Случаноўкі Геранім, рэчыцкі каморнік 1764-1772

Смагаржэўскі Станіслаў, ваўкавыскі вайсковіч і мельніцкі маркграф 1764

Смагаржэўскі Ясон, полацкі ўніяцкі архіепіскап 1764

Снавідаў Тарас, пскоўскі памежны камісар 1760-1764

Солтык Каэтан, каталіцкі епіскап 1760-1767

Сомаў, капітан Нарвскага пяхотнага палка 1769

Станіслаўскі, канфедэрат 1771

Станкевіч Ежы, рэгент маршалкоўскага суда ВКЛ 1764

Стравінскі Ігнаці, старадубскі войскі і гродскі пісар 1764, сакратар Генеральнай канфедэрацыі ВКЛ 1764-1765, слонімскі падстараста 1771

Страмаухаў Іван, капітан 1-га грэнадзёрскага палка 1769

Страціневіч Марк, прэм’ер-маёр 1771

Студзінскі, 1764

Стэфані Іван, купец 1764

Сузін Людвік Станіслаў, брэсцкі гродскі суддзя і паручнік 1764, стольнік 1766-1767

Сулістроўскі Алаіз, ашмянскі паручнік 1767-1770

Сумарокаў Пётр, сенатар 1754

Сурын Якуб, мсціслаўскі ротмістр 1764

Сурын Каліст, старадубскі чашнік 1763-1773

Сурын Тадэвуш Ян, мсціслаўскі чашнік 1764-1773

Сускі, ротмістр 1771

Сутургус Адольф, кенісбергскі купец 1770

Сутургус Фрыдрых, прадстаўнік прускага караля 1770

Сухадольскі Антон, ваўкавыскі краўчы 1764-1766, гродскі суддзя 1767-1768

Сухадольскі Ігнацій, рэгіментарый Люблінскай канфедэрацыі 1769

Сухадольскі Ян, мсціслаўскі харунжы 1765, падкаморы 1767-1771,

Сухінін Еўдакім, казачы ротмістр 1771

Сухазанет Пётр, прадстаўнік слуцкага брацтва 1768

Сушчэўскі Вінцэнт Антон, смаленскі стражнік 1764, аршанскі ротмістр 1764-1774

Сыруц Шыман, віцебскі кашталян 1764-1771

Сяліцкі Базыль, 1764

Сяліцкі Іосіф, полацкі войскі 1765-1773

Сяліцкі Міхаіл, мсціслаўскі стараста, суддзя трыбунала 1764-1772, маршалак полацкай канфедэрацыі 1766

Сямашка Андрэй, мінскі будаўнічы 1757-1764, стражнік 1765-1766

Тавянскі Фелікс, віленскі суфраган 1768

Таландэр Герман, капітан Сантпецярбургскага легіёна 1770

Тамашэвіч Антон Тадэвуш, ашмянскі скарбнік 1764, мсціслаўскі земскі рэгент 1766-1772

Танцоў Міхаіл, рэгістратар смаленскай памежнай камісіі 1764

Таптыга Міхал, смаленскі скарбнік 1764, мсціслаўскі гродскі рэгент 1766

Твардоўскі Ігнацій, калішскі ваявода 1770

Траскоўскі Пётр, пінскі падстолі 1765, пінскі канфедэрат 1770

Трацкевіч Пётр Тадэвуш, пінскі падстолі, гродскі падстараста 1760-1767

Трокін, капітан Санктпецярбургскага пяхотнага палка 1768-1770

Трэйдэн Хрысціян, прем’ер-маёр Маскоўскага пяхотнага палка 1768-1770

Туганоўскі Антон, навагрудскі лоўчы 1762-1773

Тулоўскі Ян, ваўкавыскі каморнік 1764-1787

Тулубееў Мікалай, маёр ВялікаЛуцкай памежнай камісіі 1764

Турчыновіч Ян Антон, пінскі каморнік 1764-1795

Тэппер Пётр Фергіс (?-1794), варшаўскі купец 1768-1770

Тызенгаузен Антон, надворны падскарбі 1771, гродзенскі стараста 1772

Тышкевіч Антон, генерал-маёр, генерал-ад’ютант 1764

Тышкевіч Іосіф, мсціслаўскі кашталян 1762-1775

Удолаў Іван, капітан Апшэронскага пяхотнага палка 1764-1769

Удом Фрыдрых (1729-?), падпалкоўнік Капорскага пяхотнага палка 1769, Нашабургскага пяхотнага палка 1771

Улан Аляксандр, ротмістр 1772-1782

Умінскі Якуб, каронны рэгіментарый 1771

Уніхоўскі Францішак, мінскі канюшы 1764, земскі суддзя 1765-1769

Урублеўскі Антон, інаўроцлаўскі скарбнік 1764

Ушакоў Аляксандр, палкоўнік Растоўскага пяхотнага палка 1764-1769

Ушакоў Апалон, паручнік Вялікалуцкага батальёна

Ушакоў Арцём, секунд-маёр Сантпецярбургскага легіёна 1770

Ушакоў Васіль, палкоўнік 1769

Хадакоўскі Казімір, ваўкавыскі абозны 1763-1784

Хадкевіч Казімір, мсціслаўскі будаўнічы 1763-1781

Хадкевіч Ян Мікалай (1738-1791), жмудскі стараста і кашталян 1769

Халецкая Тэадора Васілеўская, рэчыцкая лоўчыха 1768-1772

Халецкі Антон, рэчыцкі падкаморы 1760-1764, палкоўнік, марашалак рэчыцкай канфедэрацыі 1768-1771

Халецкі Ігнацій, рэчыцкі гараднічы 1759-1766, падстолі 1767-1774

Халецкі Іосіф, рэчыцкі падкаморы 1764-1767, лоўчы 1768-1778

Халецкі Казімір, рэчыцкі падкаморыц 1764

Халецкі Павел, слонімскі падкаморы 1762-1764

Халецкі Ян, рэчыцкі стражнік 1756-1764, лоўчы 1766

Хамінскі Антон, ашмянскі стольнік 1768

Хамінскі Ежы, мсціслаўскі ротмістр 1771

Хамінскі Людвік, аршанскі ротмістр 1767-1772

Хамутоў Мікалай, генерал-маёр 1760-64

Харламаў, падпалкоўнік 1764

Хлюдзінскі Томаш, аршанскі гараднічы 1764

Хлявінскі Антон, рэчыцкі войскі 1759, стольнік 1763-1770, генерал-ад’ютант 1770

Хлявінскі Казімір, рэчыцкі земскі пісар і ротмістр 1765-1786

Хлявінскі Мартын, рэчыцкі гродскі суддзя 1770

Хлявінскі Тадэвуш, рэчыцкі скарбнік 1758-1764, падчашы 1769-1772

Хмара Адам, інстыгатар ВКЛ 1764

Хмара Іяхім, мінскі стражнік і гродскі пісар 1764

Храноўскі Ян, лідскі чашнік 1770-1772, полацкі канфедэрат 1771

Храпавіцкі Антон, слонімскі падкаморы 1765, аршанскі маршалак 1769

Храпавіцкі Іосіф, шамбелян 1765

Храпавіцкі Мікалай, стараста Пільвішкі, аршанскі маршалак, рэгіментарый Беларускай дывізіі 1771-1772

Храпавіцкі Ян, аршанскі ротмістр 1764, гродскі суддзя 1771

Храптовіч Іяхім, навагрудскі стольнік 1763, вялікі сакратар ВКЛ 1765-1771

Храптовіч Караль, гродзенскі земскі пісар 1761-1767, маршалак 1771

Фабрыцыус, маёр 1768

Фабулаў Мацвей (1721-?) князь, секунд-маёр Сербскага гусарскага палка 1761-1764, падпалкоўнік Сантпецярбургскага легіёна 1769-1771, генерал-маёр 1780

Фатаў Бенедыкт, 1766

Феадосій, манах, раскольнік 1757-1760

Фергіс Адольф, капітан Нарвскага пяхотнага палка 1769

Фергіс Карл, секунд-маёр Нарвскага пяхотнага палка 1771

Фермор Вільгельм Вільгельмавіч, граф, смаленскі генерал-губернатар 1760-1764

Філарэт, манах, раскольнік 1757-1760

Фінешэт Іяган Якуб, ротмістр 1771

Флемінг Ежы, граф, вялікі літоўскі падскарбій 1757, генерал артылерыі 1769, паморскі ваявода 1769-1770

Фок Фёдар, паручнік Уладзімірскага драгунскага палка 1770

Фрэйдліх Францішак Ксаверый, падпалкоўнік 1767, палкоўнік нясвіжскага замка 1768-1770, настаўнік корпуса кадэтаў 1768-1770,

Фрыдрыкс Іяган Рыхард, банкір 1768-71

Фрычынскі Якуб, паручнік, камендант нясвіжскага замка 1768, палкоўнік слуцкай міліцыі 1769

Фядзюшка Казімір, полацкі стольнік 1764-1773

Цімафей, маскоўскі мітрапаліт 1762

Цымерман Хрысціян Вільгельм, капітан 1771

Цэханавецкі Ежы, мсціслаўскі войскі 1769

Цэханавецкі Іосіф, мсціслаўскі стараста 1764-1771, маршалак канфедэрацыі 1768, генерал-ад’ютант 1771-1783

Цэханавецкі Міхал Ян, мсціслаўскі харунжы 1764-1791, мсціслаўскі стольнік 1766-1768, судовы стараста 1771, маршалак 1771

Цэханавецкі Стэфан, сакратар мсціслаўскай канфедэрацыі 1768, рэгіментарый 1769, гродскі рэгент 1770-1776

Цэханавецкі Ян, мсціслаўскі падчашы 1772, стараста Трыпуціна і Опсы

Цякуцьеў Цімафей Пятровіч, смаленскі губернатар, генерал-маёр 1768

Чапліц Бенедыкт, пінскі канюшы 1764-1765

Чарнігаў Рыгор, секунд-маёр Ізюмскага гусарскага палка 1772

Чарнышоў Іван (1727-?), палкоўнік Санктпецярбургскага легіёна 1770

Чарнышоў Захар Рыгоравіч (1722-1784), граф, прэзідэнт Ваеннай калегіі Расіі

Чарняўскі Людвік

Чартарыжскі, пазнанскі епіскап 1762

Чартарыжскі Міхаіл, літоўскі канцлер 1754

Чартарыжскі Аўгуст Аляксандр, рускі ваявода 1763-1780

Чартарыжскі Міхаіл, палкоўнік Нашабургскага пяхотнага палка 1769

Чартарыжскі Міхаіл, вялікі літоўскі канцлер 1754-1770

Чаховіч Антон Леан, слонімскі абозны 1764-1765, земскі суддзя 1765-1770

Чачот Міхаіл, слонімскі мастаўнічы і ротмістр 1764-1766,

Чудоўскі Ян, смаленскі гродскі суддзя 1762-1787

Чэхароўскі, маршалак вышагродскай канфедэрацыі 1771

Чыж Павел, брэсцкі падчашы 1762-1765, гродскі суддзя 1765-1774

Чыжкоўскі , ротмістр 1771

Чэўкін Мікалай, ротмістр Нарвскага карабінернага палка 1770

Шаблавінскі Казімір, браслаўскі краўчы 1764-1766, мінскі стражнік 1772

Шадурскі Антон Томаш, парнаўскі падчашы 1764-1768

Шалуха Леан, аршанскі ротмістр 1765-1771, стараста Рыконі

Шалюта Ігнаці, ражанскі падчашы 1764-1769, рэчыцкі каморнік 1787-1791

Шалюта Міхал, рэчыцкі будаўнічы 1760-1789

Шамёт Геранім, аршанскі абозны 1761-1764, аршанскі маршалак 1764, земскі пісар 1765-1789

Шамёт Лявон, аршанскі будаўнічы 1764-1789

Шаняўскі Ежы, бельскі падчашы 1764

Шасоўскі Якуб, полацкі гродскі і земскі рэгент 1772

Шаўлінскі Ежы, браслаўскі скарбнік 1764

Шауман Герард, стараста запольскі 1777

Шауман Ежы Вільгельм, браслаўскі гродскі суддзя 1766-1784

Шацілаў Іван, надворны саветнік, наўгародскі памежны камісар 1757-1764

Шван Іван, капітан 1771

Швыкоўскі Бернар, магілёўскі ўпраўляючы 1760, смаленскі скарбнік 1765, трокскі падстолі 1771

Швыкоўскі Ігнацій, вількамірскі войскі 1764, рэгіментарый 1771

Швыкоўскі Іосіф, канфедэрат 1771

Швыкоўскі Стэфан, вількамірскі ротмістр і маршалак 1770

Швыкоўскі Фёдар Уладзіміравіч, генерал-паручнік 1757

Шлісель Сямён, капітан Нашабургскага пяхотнага палка 1769-1771

Шэвінскі, палкоўнік канфедарацыі 1768

Шпакоўскі Міхаіл, полацкі мастаўнічы 1738

Шпілеўскі Францішак, мсціслаўскі каморнік 1764

Штакельберг Георг Густаў, прэм’ер-маёр Капорскага пяхотнага палка 1769

Штакельберг Іван, падпалкоўнік 1769-1771

Штакельберг Уладзімір, падпалкоўнік 1-га грэнадзерскага палка 1769

Штофельн Карл, генерал-маёр Украінскай дывізіі 1764-1769

Штофельн Хрыстафор Фёдаравіч, генерал-маёр, камандуючы Сеўскай дывізіяй 1764

Штэйн Тадэвуш Антон, аршанскі ротмістр 1766, каморнік ВКЛ 1771, маршалак аршанскай канфедэрацыі 1771

Шубе Карл, секунд-маёр Нарвскага карабінернага палка 1769

Шувалаў Аляксандр, граф 1759

Шувалаў Іван Іванавіч (1727-1797), граф, сапраўдны камергер двара 1757-1758, прэзідэнт Акадэміі мастацтваў 

Шувалаў Пётр Іванавіч (1710-1762), граф 1754, генерал-фельдцэхмайстар, сенатар, генерал-ад’ютант, сапраўдны камергер двара 1757-1758

Шукевіч Багуслаў, слонімскі стражнік 1764, земскі пісар 1765-1787

Шульц Ян, віцебскі мечнік1764-1767

Шуйскі Ян ?, ротмістр 1771

Шчыт Іосіф, генерал-ад’ютант 1764

Шчыт Караль Хрыстафор, шамбелян 1764

Шылінг Іван, палкоўнік Украінскага пяхотнага палка 1763-1769, генерал-маёр 1771-1775

Шымкевіч Іосіф, ваўкавыскі каморнік 1764

Шыпулін Аляксей, капітан Суздальскага пяхотнага палка 1770-1772

Шырма Антон, пінскі ротмістр і падкаморыц 1763-1767, мечнік 1767-1770

Шырын Ігнацій, браслаўскі канюшы і гродскі рэгент 1765-1768, гродскі суддзя 1775-1786

Шыц Антон, маёр канфедэрацыі 1768, палкоўнік радзівілаўскай міліцыі 1771

Шышко Раман, віцебскі стражнік 1763-1764, скарбнік 1771-1772

Шэвінскі Іосіф, палкоўнік канфедэрацыі 1768

Шэвінскі Стэфан,

Шэпелеў Пётр (1742-?), падпалкоўнік Санктпецярбургскага карабінернага палка 1770-1772, генерал-паручнік 1786

Эльмпт Іяган Мартын, барон, рыжскі генерал-паручнік 1768-1775

Энгельгардт Вільгельм, палкоўнік Астраханскага карабінернага палка 1763-1764, генерал-маёр 1771

Эсен Вільгельм, капітан 1769

Эсен Рэйнгольд Вільгельм, паручнік артылерыі 1751, падпалкоўнік 1762, генерал-маёр 1768, генерал-паручнік 1771

Эйцімовіч Іосіф, трокскі краўчы 1764

Юдыцкі Мартын Іяхім, рэчыцкі скарбнік і земскі суддзя 1764, рэчыцкі судовы стараста 1769-1771, рэгіментарый канфедэрацыі 1771

Юдыцкі Іосіф, рэчыцкі стараста 1769, мінскі кашталян і харунжы 1771

Юдыцкі Мартын, рэчыцкі земскі суддзя 1764

Юдыцкі Ян, мінскі кашталян 1758-1777

Юневіч Станіслаў, навагрудскі стражнік 1764-1782

Юрэвіч Якуб, пінскі скарбнік 1763-1767

Ябланіцкі, ротмістр 1771

Ябланоўскі Іосіф Аляксандр, навагрудскі ваявода, князь 1764

Ябланоўскі Казімір, навагрудскі гараднічы 1764

Ябланоўскі Францішак, навагрудскі чашнік 1764-1777

Яворскі Флор, ігумен пінскага праваслаўнага манастыра 1760-64

Ягнетоўскі Лявон, наваградскі падчашы 1764

Якавіцкі Ігнаці, аршанскі мастаўнічы 1761-1763, гродскі суддзя 1765-1771

Якавіцкі, стараста пільвішскі 1764

Ялагін, тытулярны саветнік 1757

Яленскі Гедэон, дакрэтавы пісар ВКЛ 1765

Яленскі Ігнацій, мазырскі падчашы 1765

Яленскі Міхаіл, мазырскі падкаморы 1765

Яленскі Рафал, вількамірскі земскі суддзя 1765

Ялец Іосіф, мсціслаўскі скарбніковіч 1764, ваўкавыскі стольнік 1767

Ялінаў, палкоўнік 1757

Янішэўскі Ігнацій, смаленскі краўчы 1764

Янкоўскі Томаш, лідскі ротмістр 1762-1764

Ярашэўскі Ян, магілёўскі войт 1768

Ясінскі Мельхіор, віцэ-рэгіментарый Беларускай дывізіі 1771

Навуковае выданне

Анішчанка Яўген Канстанцтавіч

НАРОДЖАНЫ РАБАЛЕПНІЧАЦЬ

Беларускія землі пры першым падзеле Рэчы Паспалітай

Адказны за выпуск Віктар Хурсік

Падпісана ў друк 1.09.2007. Фармат 84x108 ^1/32

Папера афсетная. Гарнітура Таймс.

Афсетны друк. Ум.-друк. арк. 23,73. Улік.-выд. арк. 19Д, Наклад 75 экз. Замова444.

Выдавец Віктар Уладзіміравіч Хурсік

220117 Мінск, прасп. газ. “Звязда“, д.57, кв. 31.

Ліцэнзія JIB 02330/0131965 выдадзена 25.05.2007

Надрукавана з арыгінал-макета выдаўца ў друкарні ТАА “Смэлтак“.

220070 Мінск, вул. Радыяльная, 36

Ліцэнзія ЛП 02330/0148765 выдадзена 30.04.2004.

• Назад
• Вперёд